Για τη Γερόντισσα Παρθενία
(Στις εννέα ήμερες από την κοίμησή της, μετά το
Τρισάγιο)
Έλαμπε ένα άστρο εδώ, στην κορυφή τού Παρνασσού, και
επήγε στη δύση και έκρύβη και έσβησε. Και τώρα, άφησε πίσω αυτό το άστρο θλίψη,
πόνο και στεναγμό στα παιδιά της τα πνευματικά. Ή Γερόντισσα Παρθενία, ή Καθηγούμενη
της Μονής Δαδιού.
Ήταν, όμως, ένα άστρο πού έλαμπε σε όλους τούς
ορίζοντας από την καθαρά της ψυχή και με όλες εκείνες τις αρετές πού την
χαρακτήριζαν: της αγάπης, της ειλικρίνειας, της αληθείας, της πίστης, της
δικαιοσύνης και της φιλανθρωπίας. Δεν περιγράφονται όσα θέλω να σάς απαριθμήσω
έργα της Παρθενίας. Αυτά τη δόξασαν και την ανέβασαν στον Ουρανό, διότι σαράντα
οκτώ χρόνια ολόκληρα σ’ αυτό το Μοναστήρι θυσίασε τη ζωή της, είργάσθη
δικαιοσύνην, έπαθε ως άνθρωπος.
Ή μοίρα κάθε ανθρώπου έχει σφραγισθει από τον
Κύριο, πώς θα περάσει ό καθένας τη ζωή του. Για τη Γερόντισσα Παρθενία ήταν
απόφαση να περάσει στενή και τεθλιμμένη στράτα στη ζωή της και με πόνο, αφάνταστο
πόνο. Τριάντα ολόκληρα χρόνια καθηλωμένη στο στρώμα και στο καροτσάκι! Δεν
μπορούσε να μετακινηθεί. Ποτέ δεν είπε μία κουβέντα στον Κύριο: «Γιατί, Κύριε, με
βασανίζεις εμένα;». Με ιώβειο υπομονή υπέμενε.
Και τώρα, Εκείνος πού δίδει και αποφασίζει έκρινε να
αναπαύσει τη Γερόντισσά μας, την Παρθενία, να την απαλλάξει από τον πόνο, το
δάκρυ και τη θλίψη. Έφυγε και άνεπαύθη ή Γερόντισσα, διότι ό Κύριος είναι
δίκαιος και, ανάλογα πώς θα περάσει ό άνθρωπος στη γη, έτσι θα βρει ανάπαυση
στην αιώνια ζωή.
Διότι δεν είμεθα αιώνιοι έδώ κάτω, στη γη, δεν είμεθα
κληρονόμοι της γης, να ζούμε χιλιάδες χρόνια. Ό χρόνος μας είναι καθορισμένος από
τον Κύριο, περιορίστηκε στα ογδόντα χρόνια. Παλαιό, όταν ήταν ανάγκη, για να
πληθύνει ό άνθρωπος επάνω στη γη, οι πρωτόπλαστοι και ακόμα μέχρι πολλούς
αιώνας [μετά], ζούσαν και χίλια χρόνια. Όταν όμως πλήθυνε ό άνθρωπος και έφθασε
στο σημείο εκείνο πού δεν έπαιρνε άλλο, τότε κολοβώθηκαν οι ήμερες μας από
χίλια χρόνια στα ογδόντα χρόνια της ζωής.
Και να το έχουμε ύπ' όψιν μας, παιδιά μου, ότι όλοι
μας πού είμαστε εδώ δεν είμαστε αιώνιοι στη ζωή αυτή. Στον καθένα με τη σειρά
του έρχεται ή ώρα του και φεύγει, χωρίς να το πάρει και είδηση, θέλει, λοιπόν,
προσοχή στη ζωή μας, να είμεθα παιδιά του θεού, εκείνοι στους όποιους υπόσχεται
και μάς λέγει: «Παιδιά μου, προσέξτε στη ζωή σας και Εγώ είμαι Εκείνος πού θα ανταμείψω
και την ώρα την κατάλληλη θα σάς χαρίσω την αιώνια Βασιλεία μου και την αιώνια
Ζωή».
Όμως, προσοχή! Να έχομε κατά νουν ότι είμεθα κάτω από
ένα χέρι πού κρατάει αυτό το Σύμπαν στην παλάμη του. Δεν είναι αφημένο στην
τύχη του το Σύμπαν πού βλέπετε. Και για τον άνθρωπο δεν είπε και έγεννήθη, όπως
είπε και γεννήθηκαν αυτομάτως όλα τα πράγματα της γης, τα ζώα, τα φυτά, τα
άνθη. Ό άνθρωπος έπλάσθη με ψυχή αιώνια μέσα στην καρδιά του, από τον θεό
σταλμένη, και είναι προορισμένος όχι για τα πράγματα της γης, αλλά για την
αιώνια αποκατάσταση. Εκεί πρέπει να βλέπει, όχι τα γήινα πράγματα, τα όποια, κι
αν πλουτίσεις κι αν κερδίσεις τον κόσμο ολόκληρο, θα περάσουν τα ογδόντα χρόνια
και θα τα αφήσεις εδώ, χωρίς να πάρεις ούτε μία καρφίτσα για δείγμα.
Ούτε αυτή την
καρφίτσα θα πάρεις, αλλά, γυμνός εξήλθες εκ της κοιλίας της μητρός σου, γυμνός θα
πας εκεί, εις την αιώνιο ζωή.θέλω, λοιπόν, παιδιά μου, από εδώ και πέρα με
καλοσύνη να περάσουμε το υπόλοιπο του χρόνου της ζωής μας. Μη μάς παραπλανήσουν
τα της γης, διότι εκεί μέσα είναι κίνδυνος φοβερός, ένεκεν αυτών των πραγμάτων,
να χάσει ό άνθρωπος την αιώνιοζωή.
Πού ή αιώνιος ζωή δωρίζεται από τον Κύριο, δεν
μπορεί να την εξαγοράσει ό άνθρωπος. Κι ας έχει όλης της γης τα χρήματα, για να
προσφέρει στον Κύριο, δεν εξαγοράζεται μία θέση στον Ουρανό, αλλά χαρίζεται
δωρεάν. Αυτό να ξέρετε.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ. Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΔΑΔΙΟΥ ΜΕΡΟΣ Β. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου