Η ΜΑΚΑΡΙΣΤΗ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΧΑΡΙΘΕΑ. Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΔΟΥ .Ο ΞΕΡΙΖΩΜΟΣ ΤΟΥ 1974. Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΞΕΡΙΖΩΜΟΥ.

Ο ΞΕΡΙΖΩΜΟΣ ΤΟΥ 1974. Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΞΕΡΙΖΩΜΟΥ.

Με πολλή συγκίνηση μία φιλοξενούμενη στην Μονή μας κατά την περίοδο της τουρκικής εισβολής, πρόσφυγας από την κατεχόμενη Κ., μάς έχει διηγηθεί:

«Το 1974 ή Γερόντισσα Χαριθέα άνοιξε την πόρτα της Μονής και της καρδιάς της και φιλοξένησε στο Μοναστήρι πλήθος πονεμένου κόσμου από το ξεγύμνωμα της εισβολής. Όλοι μας βρήκαμε καταφύγιο, στήριγμα, παρηγοριά και έμπρακτη συμπαράσταση κοντά της. Αισθανόσουν πραγματικά ότι αυτός ό άνθρωπος σε αγαπά, σαν να σε γνώριζε χρόνια πριν, ότι έχει την έννοια σου, ότι συμπάσχει, μαζί σου και προσεύχεται και ότι. είναι ικανή να κάνη τά πάντα... φτάνει να σε δη ευτυχισμένο. Πρώτη φορά συνάντησα τέτοια μορφή. Πολύ σοβαρός και υπεύθυνος άνθρωπος άλλη ταυτόχρονα τόσο προσιτός και παρηγορητικός. Δεν μπορούσες να απομακρυνθείς από κοντά της, όταν είχες κάτι πού σε απασχολούσε. Ήξερες ότι, αν της μιλούσες, θα σού έδινε την ειρήνη πού είχε στην καρδιά της. 

Ήταν ένα δώρο τού θεού για μάς εκείνες τις δύσκολες μέρες. Οι  αδελφές της Μονής, με προτροπή της Γερόντισσας, έμεναν δυο δυο σε  ένα κελί, για να αδειάσουν, έστω λίγα κελιά. και να εξυπηρετήσουμε καλύτερα τουλάχιστον όσοι από μας είχαμε μικρά παιδία. Ήμαστε πολλοί και

τά δωμάτια τον αδελφών λίγα, λιτά και πολύ μικρά. Έτσι, στρώσαμε παπλώματα στα πατώματα της τραπεζαρίας, τού Συνοδικού και στους εξωτερικούς διαδρόμους. Γεμίσαμε το Μοναστήρι με τις πληγωμένες ψυχές μας, με τον άβάστακτο πόνο τού ξεριζωμού... άλλα το κυριότερο πού βιώναμε κάθε στιγμή ήταν ή τραγική αβεβαιότητα της ύπαρξης των προσφιλών μας προσώπων.

Ή Γερόντισσα, ζώντας αυτή την τραγωδία μας, στάθηκε ανάμεσα μας ιός πραγματική μητέρα και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ανυψώνει το ηθικό μας και να μάς παρηγόρηση, εμάς πού άρπαξαν τά παιδιά και τούς συζύγους μας μέσα από τά χέρια μας και σε ανύποπτη στιγμή τού χρόνου δεν είχαμε παν την κεφαλήν κλίνη. Παράλληλα φρόντισε με τον πατέρα Ανδρέα πού και αυτός φιλοξενήθηκε στην Μονή, όπως έχει αναφερθεί και τις αδελφές να γίνονται παρακλήσεις γι α. την κατάπαυση τού πυρός και την έλευση της ειρήνης. Μάς έλεγε, θυμάμαι, ή Γερόντισσα:

- Αχ, μάνα μου, ό μόνος τρόπος, για να απαλυνθεί λίγο ό ανθρώπινος πόνος μας, γιατί και εμείς πονούμε μαζί, σας, και να βρούμε όλοι μας παρηγοριά πραγματική, βρίσκεται μόνο κοντά στον Χριστό μας. Μόνο μέσα από την προσευχή και την λατρευτική ζωή θα αντλήσουμε δύναμη και θα ειρηνεύσουμε. Σας μιλώ από την πείρα μου... όταν ό άνθρωπος κοινωνοί  με τον Θεό, είτε μέσοι της προσευχής, είτε μέσω της θείας Μεταλήψεως, ό καλός Θεός δίνει την χάρη και την ειρήνη Του και μας στηρίζει, μάς ενδυναμώνει .

Με πολύ πόνο όλοι μας παρευρισκόμασταν στις Λειτουργιές και στις Παρακλήσεις, πού τελούνταν, και εναποθέταμε όλη την ελπίδα μας στην πρόνοια και την Αγάπη του Θεού για τον τόπο μας.

Από την πρώτη (20 Ιουλίου) μέχρι την δεύτερη εισβολή (15 Αυγούστου), το Μοναστήρι λειτουργούσε ως καταυλισμός. Την πρώτη εβδομάδα μέχρι να αναλάβει ή κυβέρνηση να εξοπλίσει τους καταυλισμούς, με ότι τρόφιμα υπήρχαν στο  

Μοναστήρι, ή Γερόντισσα τά πρόσφερε στην  αγάπη μας. Οι αδελφές μαγείρευαν μέσα σε ένα μεγάλο χαρζί για να επαρκέσει το φαγητό. Ή Γερόντισσα, ζωσμένη με μια ποδιά  υπηρετούσε τους «χριστούς αδελφούς» της, όπως έκανε και ό Κύριός μας, για να διακονήσει τούς μαθητές Του στον Μυστικό Δείπνο- στεκόταν ή ίδια και περνούσε ένας ένας και μας σέρβιρε, πρώτα τά μικρά μας παιδιά, εμάς τούς γονείς, έπιπτα τούς γεροντότερους και τελευταίες τις αδελφές. Ί ο φαγητό επαρκούσε για όλους, σαν να το ευλογούσε ό Κύριος».

Μετά την εισβολή των Τούρκων όσοι πρόσφυγες δεν τακτοποιήθηκαν από την κυβέρνηση, φιλοξενήθηκαν στο Μοναστήρι για αρκετό χρονικό διάστημα. Έτσι καλλιέργησαν μια πνευματική σχέση με την Γερόντισσα. Πολλοί μετοίκησαν στο εξωτερικό, όμως αλληλογραφούσαν μαζί της. Μέσα από τά γράμματά της, φαίνεται έντονα ή αγωνία της για τά δεινά πού επισωρεύθηκαν στην ανθρωπότητα, αλλά και ή εμπιστοσύνη της στην μεγάλη Αγάπη και πρόνοια τού Θεού. Αναφέρει ενημερωτικά ατούς μετοίκους πρόσφυγες:

Για το ζήτημα του Κυπριακού, δεν τά βλέπομε ρόδινα. Τι μαγειρεύουν και τι μάς ετοιμάζουν, ό Θεός ξέρει και εμείς ίσως λίγο μάθουμε. Αν ό Θεός θέληση και γίνει μια συμφωνία με την πίεση των άλλων κρατών, ίσως και βρεθεί μια λύσις προς δόξα του μεγάλου Θεόν. Τά σφάλματά μας, ας μην γίνουν εμπόδια στην λύσιν τού προβλήματος της Κύπρου. Μακάρι να ξαναβρεί ό κόσμος την χαμένη χαρά, πηγαίνοντας στα σπίτια του και στις εκκλησίες τον. Ό Θεός να μάς αξίωση αυτής της χαράς.

Προπαντός αυτές τις μέρες που είχαμε την επέτειο της εισβολής, όλος ό κόσμος ξαναζωντάνεψε στην μνήμην του τά γεγονότα και εμείς έκάμαμεν και κάμνομεν μνημόσυνα διά τους πεσόντες. Και οι  αγνοούμενοι τί να γίνονται;

Ο Θεός να παράβλεψη τις αμαρτίες μας και ανέλπιστα να ακούσουμε το χαροποιό άγγελμα τον γυρισμού των προσφυγών. Είθε ο καλός Θεός να χαρίσει την ποθητή ειρήνη στον βασανισμένο αυτόν τόπον προς δόξα Του. Πάντως θα εμποδίζουν οι αμαρτίες μας τις προσευχές μας και ό κόσμος δεν το προσέχει αυτό, διότι υλικός καλοπερνά.

Ο κόσμος, όλη ή οικουμένη μέσα στους πολέμους, αναζητεί την ειρήνην. 

Δεν έμεινε γωνιά της γης χωρίς Αγωνία. Και πολέμους και σεισμούς και πλημμύρες, παντού καταστροφές. Προσευχόμεθα έντονα ό καλός Θεός να κάνη το έλεος Του. Εμείς πού τον γνωρίσαμεν και πού τον ξέρομεν ως Θεόν μας και Πατέρα μας, να μείνωμεν κοντά Του και ότι παραχωρήσει ας είναι ευλογημένος. Την πίστη μας, την ορθοδοξία μας, να την κρατούμε καλά και ό Θεός ξέρει τούς δικούς Του. Αυτό ας μας παρηγορή και με εμπιστοσύνην κοντά Του Θα άντέξωμε κάθε δυσκολίαν. |...|

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΜΑΚΑΡΙΣΤΗ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΧΑΡΙΘΕΑ. Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΔΟΥ . ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΚΠΡΟΣ.