“Μια μέρα δική μου να ζήσετε εσείς, θα σας πάνε
νοσοκομείο”
Πριν λίγα χρόνια η Κεφαλονιά είχε μείνει χωρίς
ρεύμα πολλές μέρες μετά από μια μεγάλη κακοκαιρία. Ο π. Γεράσιμος στο σπίτι του
έφερε τέσσερις ηλικιωμένες και μόνες γυναίκες: την κ. Τασία, την κ. Στέλλα, την
κ. Νόρα και την κ. Σταυρούλα και με τις κουβέντες του, τις αναδρομές του στους
παλαιούς καιρούς, όταν αυτός ήταν παιδί κι αυτές κοπέλες, τους έκανε την
κακοκαιρία καλοκαιρία και το φως των κεριών πολύ πιο ευχάριστο από το φως της
ΔΕΗ.
Πόσα πρόφτανε, πόσα συνδύαζε, πόσα διεκπεραίωνε. Το
διακόνημα για εμάς, ως επί το πλείστον, σχετιζόταν με ηλικιωμένους, γιατί
βρεθήκαμε μακριά από τους γονείς μας και δεν μπορούσαμε να τους φροντίσουμε. Κι
αυτό συνδυαζόταν με μια συμβουλή του Αγίου Παϊσίου στην οποία συχνά ο π.
Γεράσιμος αναφερόταν:
“Στενοχωριέσαι παιδί μου που θα φύγεις και δεν θα
ποτίζεις και το δενδράκι που τόσο αγαπάς. Φοβάσαι μήπως ξεραθεί... Όχι μην
λυπάσαι, εκεί στη ξενιτιά που θα πας θα βρεις ένα άλλο δενδράκι να φροντίζεις
και το δικό σου, να είσαι σίγουρος, θα το περιποιηθεί κάποιος άλλος ...”
Κάποια μέρα με ρώτησε αν η αδελφή μου και οι γονείς
μου μένουν στην Τήνο.
“Ναι, βέβαια, π. Γεράσιμε, και όποτε θέλετε να
πάμε, θα είναι μεγάλη τους χαρά να σας φιλοξενήσουν”.
“Όχι εγώ, η Τασία ...”
Προς στιγμήν πάγωσα. Η Τασία ... σκέφτηκα, καθόλου
εύκολο εγχείρημα, να πάρουμε την κ. Τασία, 85 χρονών, με πολλά προβλήματα
υγείας, από την Κεφαλονιά στην Τήνο...
Έμεινα σιωπηλή.
Αυτός συνέχισε: “Ήταν επιθυμία ζωής και της μητέρας
της, της εκλεκτής Βιργινίας, αλλά και της ίδιας να προσκυνήσει την Μεγαλόχαρη”.
“Εντάξει, πατερούλη, θα προσπαθήσουμε και ελπίζουμε
να τα καταφέρουμε”.
Και τα καταφέραμε και φτάσαμε μάλιστα της Αγίας
Πελαγίας, όταν όλη η Τήνος είναι στα γιορτινά της. Το τάμα εκπληρώθηκε και ήταν
πολύ ευχαριστημένη.
Στο καράβι επιστρέφοντας, προβληματιζόμαστε μήπως
χρειαστεί να μείνουμε σε ξενοδοχείο στην Αθήνα. Δεν μας έπαιρνε ο χρόνος. Ήταν
πολύ δύσκολο να προλάβουμε το λεωφορείο για την Κεφαλονιά.
Κατεβήκαμε στη Ραφήνα, όλα τα ταξί πιασμένα. Και
γίνεται κάτι απίθανο. Ένας ταξιτζής λέει στους επιβάτες του, που είχαν ήδη
καθίσει:
“Σας παρακαλώ να βγείτε, γιατί εγώ θα πάρω τη
γιαγιά”.
Του λέμε το πρόβλημα μας και μας καθησυχάζει: “Θα
πάμε από τη Νέα Μάκρη, το Διόνυσο, την Εθνική και θα προλάβουμε”. Απερίγραπτο,
το έκανε προσωπική του υπόθεση. Φτάσαμε στο σταθμό, το λεωφορείο γεμάτο είχε
ξεκινήσει. Κάνουμε νοήματα να μας περιμένει. “Θα μπει και άλλο”, μας φωνάζει ο
οδηγός. Και γυρίσαμε στην Κεφαλονιά άρχοντες, σχεδόν μόνοι επιβάτες στο
λεωφορείο, χωρίς ίχνος κούρασης.
Περιττό να σας πω ότι ο π. Γεράσιμος δεν ζήτησε
περιγραφή του προσκυνήματος και του ταξιδιού μας. Ένιωθες ότι γνώριζε κάθε
λεπτομέρεια.
“Μια μέρα δική μου να ζήσετε εσείς, θα σας πάνε
νοσοκομείο”, μας έλεγε. Και εγώ στην αρχή της γνωριμίας μας παραξενευόμουν και
τον θεωρούσα υπερβολικό. Κι όμως τώρα καταλαβαίνω ότι δεν ήταν υπερβολικός.
Ό,τι έλεγε αντικατόπτριζε την αλήθεια. Για όλους νοιαζόταν και μοιραζόταν τον
πόνο τους, κεκοιμημένους, ζωντανούς, μέλλοντες να γεννηθούν. Εμείς οι απλοί
άνθρωποι δεν αντέχουμε πολύ.
“Το συμπάσχειν φονεύει ημάς. Το ένστικτον της
αυτοσυντηρήσεως κλείει τους οφθαλμούς ημών, όπως μη βλέπωμεν τας αναριθμήτους
συμφοράς, αίτινες επιπίπτουν επί την μοίραν των ομοίων προς ημάς”*.
Ο π. Γεράσιμος ήταν όμως διαφορετικός...
“Αλλ' ο γευθείς Πνεύματος Χριστού δεν δύναται να
αποφύγη την συνάντησιν μετά του ωκεανού των δυστυχιών. Ούτος συμμετέχει εις την
προσευχήν του Κυρίου, Όστις έδωκεν εις ημάς το υπόδειγμα. Καθώς Ούτος
προσηύχετο υπέρ όλου του κόσμου, ούτω και ημείς οφείλομεν και να ζώμεν και να
αισθανώμεθα”.*
* Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ “Οψόμεθα τον Θεόν
καθώς εστί”, σελ. 367
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου