Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ

Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ

Φοβερή συνέπεια της πτώσεως ήταν ή υποδούλωση τού άνθρωπου στον διάβολο καί ή ένωσή του μ’ αυτόν χωρίς καμιάν αποστροφή. Γιά τή θλιβερή αυτή υποδούλωση μάς μιλάει ό όσιος Μακάριος ό Μέγας:

«Τό βασίλειο τού σκότους, δηλαδή ό ίδιος ό πονηρός άρχοντας, αφού αιχμαλώτισε τόν άνθρωπο έξαρχής, κάλυψε καί έντυσε την ψυχή του μέ την εξουσία τού σκότους ως εξής: Όπως έναν άνθρωπο πού τόν κάνουν βασιλιά, τόν ντύνουν μέ βασιλικά ρούχα από τό κεφάλι μέχρι τά νύχια, έτσι έντυσε ό πονηρός άρχοντας την ψυχή καί όλη την υπόστασή της μέ την αμαρτία, μολύνοντάς την συνολικά καί αιχμαλωτίζοντας την στο βασίλειό του. Δεν άφησε ούτε ένα μέλος της ψυχής ελεύθερον από την εξουσία του, ούτε λογισμούς ούτε νου ούτε σώμα. Όλη την έντυσε μέ τόν χιτώνα τού σκότους... Ολόκληρο τόν άνθρωπο, ψυχή καί σώμα, τόν μόλυνε καί τόν αιχμαλώτισε ό πονηρός, τόν έντυσε μέ την αμαρτία καί τόν έκανε παλαιό καί μιαρό, ακάθαρτο καί θεομάχο, ανυπότακτο στον νόμο τού Θεού, γιά να μη βλέπει πια όπως θέλει, άλλά να βλέπει μέ τρόπο πονηρό, να ακούει μέ τρόπο πονηρό, να έχει πόδια πού να τρέχουν στο κακό καί χέρια πού να κάνουν ανομίες καί ψυχή πού να σκέφτεται πονηρά... Ή αμαρτία έχει ενωθεί μέ την ψυχή, μολονότι καθεμιά έχει τή δική της ξεχωριστή φύση...

«Όπως όταν μέσα στη ζοφερή καί σκοτεινή νύχτα φυσάει άγριος άνεμος, ταρακούνιουνται καί ταλαιπωρούνται καί σειόνται όλα τά φυτά, έτσι καί όταν ό άνθρωπος βρίσκεται κάτω από τή σκοτεινή εξουσία της νύχτας, δηλαδή τού διαβόλου, καί περνά τή ζωή του μέσα σ’ αυτή τή νύχτα καί τή σκοτεινιά, συγκλονίζεται καί σείεται καί ταρακουνιέται από τόν φοβερό άνεμο της αμαρτίας, ό όποιος ταλαιπωρεί ολόκληρη την ύπαρξή του, την ψυχή του καί τούς λογισμούς του καί τόν νου του καί όλα τά σωματικά του μέλη. Κανένα μέρος της ψυχής ή τού σώματος δεν μένει απαθές καί ελεύθερον από την αμαρτία πού υπάρχει μέσα του».

Μετά την πτώση καί μέχρι την εξαγορά μας από τόν Κύριο Ιησού Χριστό, «ό άνθρωπος μέ τή βία καί άθελά του σερνόταν από τόν εχθρό», λέει ό αβάς Δωρόθεος, «έτσι πού ακόμα καί όσοι δεν ήθελαν να αμαρτήσουν, αμάρταναν σχεδόν αναγκαστικά, όπως ομολογεί, εκπροσωπώντας όλους μας, ό απόστολος: “Δεν κάνω τό καλό πού θα ήθελα, άλλά υπηρετώ τό κακό, πού δεν τό θέλω”

Ό διάβολος ενεργεί πάνω στον άνθρωπο, ξεσηκώνοντας στήν καρδιά του εμπαθή αισθήματα μέ λογισμούς πονηρούς καί φαντασιώσεις αμαρτωλές, φουρτουνιάζοντας καί ανάβοντας τό αίμα, καταποντίζοντας μέσα σ’ αυτή τή φουρτούνα καί καίγοντας μέσα σ’ αυτή τή φωτιά την υγιή σκέψη του καί τή δύναμη της θελήσεώς του. Ή ενέργεια όλων των παθών συνδέεται πολλαπλά μέ τό αίμα. Όπου είναι ή κίνηση τού αίματος, εκεί οπωσδήποτε ενεργούν τά πάθη, εκεί οπωσδήποτε ενεργούν οι δαίμονες. Ή ένέργειά τους δεν γίνεται αντιληπτή από τόν σκοτισμένο μεταπτωτικό άνθρωπο, πού παραμένει στήν κατάσταση της πτώσεως. 0ι πονηροί λογισμοί καί οι αμαρτωλές φαντασιώσεις τόσο ανεπαίσθητα καί τόσο δολερά ενεργούν στήν ψυχή, ώστε αυτή νομίζει ότι γεννιούνται από την ίδια καί όχι ότι σπέρνονται μέσα της κρυφά από ένα εχθρικό πνεύμα, πού ενεργεί

καί συνάμα θέλει να μείνει απαρατήρητο.

Σε τί συνίσταται ουσιαστικά ή αμαρτία των πρωτοπλάστων; Εξωτερικά συνίσταται στη βρώση τού απαγορευμένου καρπού. Πρόκειται γιά μια πράξη μέ μεγάλη βαρύτητα καί σημασία —παράβαση της εντολής τού Πλάστη από τό πλάσμα, εναντίωση τού πλάσματος στη θέληση τού Πλάστη. Τίς διαστάσεις τού αμαρτήματος θα τίς αντιληφτούμε, αν αναλογιστούμε ότι τό βασικό στοιχείο της προγονικής παραβάσεως είναι ή επιθυμία γιά ίσοθεΐα, επιθυμία την οποία επιτήδεια υπέβαλε στον άνθρωπο ό διάβολος: «... θα γίνετε σάν θεοί καί θα γνωρίζετε τό καλό καί τό κακό». Τό φανερώνει, άλλωστε, καί ό ίδιος ό Θεός μέ τά γεμάτα βαθιά συμπόνια λόγια Του, λίγο πριν διώξει τόν Αδάμ από τόν παράδεισο: «Τώρα πια ό Αδάμ έγινε σάν ένας από μάς στο να γνωρίζει το καλό καί τό κακό».

«Έψεύσθη πάλαι Αδάμ και Θεός έπιθυμήσας ού γέγονεν», ψάλλει ή αγία Εκκλησία μας. Ό διάβολος,

εξαπατώντας τόν άνθρωπο, τόν παρέσυρε στο δικό του

αμάρτημα. Αλλά τό άμάρτημα τού διαβόλου ήταν εντελώς προσωπική του επινόηση.

 Αυτός από μόνος του σκέφτηκε να γίνει ίσος μέ τόν Θεό. Καί αφότου το σκέφτηκε, δεν επαψε να τό επιδιώκει. Έπεισε, μάλιστα, καί τούς πολυάριθμους άγγέλους τού τάγματός του να κάνουν τό ίδιο. Τέλος, απροκάλυπτα επαναστάτησε εναντίον του Θεού. Ό άνθρωπος, όμως, δεν σκέφτηκε από μόνος του να αποστατήσει από τόν Θεό. Παρασύρθηκε, όπως είπαμε, δολερά καί αναπάντεχα. Τό αμάρτημα του ήταν αποτέλεσμα όχι εσωτερικής συλλήψεως καί προθέσεως, άλλά, αφενός, υποδείξεως καί εισηγήσεως του διαβόλου καί, αφετέρου, ελλιπούς φυλάξεως καί εσφαλμένης καλλιέργειας τού παραδείσου. Καί έτσι, πάντως, ό άνθρωπος έγινε κοινωνός του διαβόλου καί αιχμάλωτός του. Γι` αυτό καί ό Θεός, εκφέροντας την απόφαση της τιμωρίας του εξαπατημένου πλάσματός Του, υποσχέθηκε συνάμα τή λύτρωσή του μέ την αποστολή του Λυτρωτή.


 ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΔΗ. ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ι.Μ. ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ