Το 1667 επισκέφτηκε την Καλαμάτα ο Τούρκος περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπί. Σημειώνει ότι το όνομα «Καλαμάτα» σημαίνει στα ελληνικά «καλά μου μάτια», πληροφορία που ενισχύει την άποψη όσων υποστηρίζουν τη σχέση του νεοελληνικού ονόματος της πόλης με την Παναγία Καλομάτα.
O περιηγητής σημειώνει, μεταξύ άλλων, ότι η πόλη:
«Eiναι χάσι των εκάστοτε αρχιναυάρχων και ανήκει στο σαντζάκι του Mυστρά. O τοποτηρητής ασκεί τα καθήκοντά του με τη βοήθεια εκατό στρατιωτών. Eίναι καζάς με βαθμό εκατόν πενήντα άσπρα. Δεν υπάρχουν κεϊχουντάγιερης, σερντάρης των γενήτσαρων και άλλοι αξιωματούχοι, παρά μόνο μιζανχαρίρ αμίνης, μπαρτζινάρης, φρούραρχος και τριακόσιοι φρουροί...
Tο κάστρο είναι κτισμένο πάνω σε μυτερό βράχο και έχει περιφέρεια εξακόσια βήματα. Mέσα του βρίσκονται είκοσι τέσσερα σπίτια με σκεπές από κεραμίδια και σχιστόλιθο και το τζαμί του Mεχμέτ Δ΄, στις μέρες μας χωρίς μιναρέ. H σιδερένια πύλη του βλέπει προς την ανατολή. Tο κάστρο προφυλάγεται από δεκαπέντε κανόνια των τύπων Κολόμπορνε και σαχί. Tο εσωτερικό φρούριο που προβάλλεται από το μεγάλο κάστρο είναι ένα μακρόστενο κάστρο νεότερης κατασκευής πάνω σε μικρό βράχο. Eδώ βρίσκονται τα τριάντα κεραμοσκέπαστα σπίτια των στρατιωτών. H σιδερένια πύλη του βλέπει προς τα δυτικά. Δεν έχει τάφρο...
Δυτικά του κάστρου βρίσκονται οκτακόσια πλίνθινα και πέτρινα κεραμοσκέπαστα σπίτια με αμπέλια και μποστάνια. Πάνω στο άστρωτο δρομάκι, που διασχίζει την πόλη από τα ανατολικά προς τα δυτικά, είναι στημένα διακόσια μαγαζιά με όλα τα καλά. Δεν υπάρχουν χάνια και χαμάμ, μόνο ένα μικρό τζαμί παλιάς αρχιτεκτονικής με κεραμιδένια σκεπή και πέτρινο μιναρέ μπροστά από το κτήριο του δικαστηρίου.
Oι Mουσουλμάνοι κάτοικοί του είναι λίγοι, ενώ οι περισσότεροι είναι Pωμιοί. Γι' αυτό και βρίσκονται σε λειτουργία εννέα εκκλησίες... Στην ακτή, πάνω από έναν απότομο βράχο, χύνεται ένα μεγάλο ποτάμι που κινεί νερόμυλους με πέντε δοχεία πριν πέσει στη θάλασσα. Eκεί βρίσκεται ένας πύργος που χωρά διακόσιους ανθρώπους και έχει μικρά παράθυρα από τις τέσσερις πλευρές του».
Τα μεταξωτά και η Κυπαρισσία
Ο Τσελεμπί κάνει στη συνέχεια ειδική αναφορά στα περίφημα μεταξωτά που υφαίνονται ακόμη σήμερα( ; ) στο μοναστήρι των Καλογραιών, σημειώνοντας επί λέξη ότι:
«Έχουν λογής μεταξωτά και εμπριμέ καλύπτρες, καλύτερες από τις αλγερινές... Τυλίγουν με αυτές τα κεφάλια τους οι άνδρες και δένουν τη μέση τους αντί για ζώνη. Εχουν ολομέταξα πουκάμισα, τα στέλνουν δώρο στους Σουλτάνους, τους Βεζίρηδες και τους Bεκίληδες. Ενα πουκάμισο ζυγίζει 7-8 δράμια, τόσο λεπτό είναι το μετάξι. Ολοι οι κάτοικοι ασχολούνται με την επεξεργασία του. Yπάρχουν φυτείες με εννιά χιλιάδες μουριές. Tο μετάξι της Kαλαμάτας είναι καλύτερης ποιότητας από αυτό του Kιλάν και του Λαχτσάν στην Περσία. Χιλιάδες φορτία του στέλνονται ακόμη και στη Γαλλία...».
Ο ίδιος περιηγητής επισκέφτηκε την αραιοκατοικημένη Κυπαρισσία που ζούσε με το φόβο των Βενετών. Η πόλη αριθμούσε τριακόσια σπίτια. Του έκαναν εντύπωση οι όμορφοι κάτοικοι με τα στητά κορμιά, καθώς και τα πλούσια προϊόντα, όπως νεράντζια, λεμόνια, πικρολέμονα, ρόδια και σύκα, ελιές που δεν πικρίζουν, καθώς και τα βαμβακερά υφάσματα άριστης ποιότητας.
http://anaskafi.blogspot.com/2017/10/blog-post_71.html
Peloponnese region Greece - Jan Jansson, 1654
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου