Μου λέει ένας: «Καλά, εσύ, αν είχες παντρευτεί, θα έβλεπα τότε τι ομιλίες θα έκανες. Τώρα τα λες εκ του ασφαλούς». Οντως. Εγώ μένω σπίτι μόνος. Μου φέραν και κάτι ωραία φαγητά κάποιες κυρίες, είμαι τακτοποιημένος. Εχω για τρεις ημέρες ακόμα έτοιμο φαγητό. Ενώ εσύ ζεις στο σπίτι σου, έχεις οικογένεια κι όλα αυτά τα κάνεις πράξη με κόπο και αγώνα. Σίδερο, μαγείρεμα, ξεσκόνισμα, τα παιδιά, φωνές, δουλειές, θερμοσίφωνας, λες: «Τι γίνεται τώρα;» Εσύ κάνεις αυτό που έχει τη μεγαλύτερη αξία: αγωνίζεσαι. Εσύ ζεις τη ζωή έμπρακτα. Οχι θεωρίες και λόγια. Η ζωή είναι κόπος. Μη φαντάζεσαι ότι εσύ αδικείσαι και κάποιοι άλλοι περνούν τέλεια. Ολοι έχουν τις στενοχώριες τους στη ζωή. Οσους ξέρω, όλοι με στενοχώριες και προβλήματα είναι. Κι εσύ έτσι είσαι. Καλά είσαι. Καλά το πας, μην απογοητεύεσαι. Και μη σε πιάνει το παράπονο ότι είσαι θύμα που τυλίχτηκες στην οικογένεια, χωρίς επιστροφή. Δεν βοηθάει αυτό. Να λες μέσα σου: «Μια χαρά είμαι, θα παλέψω. Θα τα καταφέρω». Σταμάτα την κλάψα, κυρίως αν είσαι γυναίκα. Ξέρεις γιατί κλαίμε πολύ και γιατί μας αρέσει η κλάψα; Γιατί θυμόμαστε πως, όταν ήμασταν μικρά παιδιά και κλαίγαμε, όλοι έτρεχαν κοντά μας και μας αγαπούσαν και μας χάιδευαν. Και μας έχει μείνει αυτή η συσχέτιση: Κλάμα θα πει εισπράττω συμπάθεια, φροντίδα, λύπηση και χάδια. Οποτε κλαιγόμαστε, περιμένουμε ότι κάποιοι θα μας συμπαθήσουν.
«Τι έχεις; Γιατί είσαι έτσι; Τι να κάνω για σένα; Ελα, μη μου στενοχωριέσαι». Οταν είσαι καλά, δεν θα ασχοληθεί και πολύ ο άλλος μαζί σου. Χωρίς πρόβλημα δεν έχεις και πολύ ενδιαφέρον!
Πας σε μια παρέα. Αν δεν συζητήσεις παράπονα και προβλήματα, δεν κυλάει η κουβέντα. Αν πεις ότι περνάς τέλεια και καλά, δεν έχετε τι να πείτε παρακάτω. Αν όμως γκρινιάξεις, δίνεις τροφή να συνεχιστεί η κουβέντα.
Εύχομαι να είσαι ευτυχισμένος. Και να λες: «Δεν θα λυγίσω, δεν θα υποκύψω, δεν θα απογοητευτώ. Θα κάνω ό,τι μπορώ. Κρίση είναι, θα περάσει. Δυσκολίες είναι, θα ξεπεραστούν. Σιγά. Ολοι περάσαμε κρίσεις».
Διαρκώς έρχονται κρίσεις στη ζωή. Στα σαράντα περνούν όλοι κρίση. Στον πρώτο χρόνο του γάμου, κρίση. Επειτα από μερικά χρόνια, πάλι κρίση. Γενικώς, περνάμε κρίσεις. Θα τις ξεπεράσουμε όμως. Και μη βιάζεσαι τη στιγμή του παρορμητισμού και βγάζεις αποφάσεις την ώρα που έχεις ένταση, θυμό και πανικό. Διότι το πρώτο που θα σκεφτείς τότε θα είναι το διαζύγιο. Ομως άσε το διαζύγιο! Δεν είμαστε για τέτοια. Ποιος είναι τώρα για τηλέφωνα, δικηγόρους, έξοδα, ιστορίες... Κάνε καλύτερα ό,τι μπορείς για να σώσεις τον γάμο σου. Κάνε τη σχέση σου όμορφη. Λοιπόν, για όλα αυτά έχεις να πεις κάτι; «Οχι». Εντάξει.
Μια φορά μιλούσα σε μια εκκλησία. Κι ο κόσμος έκανε πολλή ησυχία. Στο τέλος ρώτησα αν κάποιος έχει κάποια απορία ή κάτι να πει. Οι κυρίες όλες, σιωπηλές και μεταρσιωμένες. Λέω, καμία απορία; Τίποτα. Στο τέλος έρχεται ο άντρας κάποιας και μου λέει ιδιαιτέρως: «Την είδες τη δικιά μου; Μπροστά σου, μουγγή. Μακάρι να ήταν και στο σπίτι έτσι. Αλλά δεν είναι! Στο σπίτι γλώσσα δεν βάζει μέσα. Εδώ δεν μιλούσε. Στο σπίτι αναγκάζομαι και την κόβω: “Σταμάτα, ρε παιδί μου, να ησυχάσουμε λίγο. Μη μιλάς συνέχεια. Μας ζάλισες”». Ολη μέρα γκρίνια - γκρίνια και μουρμούρα. Συζητήσεις και καβγάδες που δεν βγάζουν πουθενά. Αν νικήσεις την γκρίνια, θα αλλάξει πολύ ο γάμος σου. Σ' το υπογράφω.
Aπό το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα...» των εκδόσεων Αθως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου