Χθές, ανήμερα του Αγίου Νικολάου Καβάσιλα με
το νέο ημερολόγιο και του Αγίου Παναγή Μπασιά με το παλαιό, εκοιμήθη ένας
Αληθινός Ιερεύς του Υψίστου, ο Αγαπημένος μας, Παππούλης Παναγιώτης
Καραγιάννης.
Με δάκρυα στα μάτια και πόνο στην ψυχή,
αισθάνομαι για χάρη του ποιμνίου, να γράψω λίγα καρδιακά λόγια για τον
Αγιασμένο Πνευματικό μας Πατέρα, έναν άνθρωπο που έχει σημαδέψει την εν Χριστώ
Ζωή μας και τον οποίο, συν Θεώ, δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Ο παππούλης ήταν ένας Ιερεύς, με όλη την
σημασία της λέξεως. Ζούσε και ανέπνεε για την Ιερωσύνη, για το ποίμνιο, για την
Θεία Λειτουργία. Για σαράντα χρόνια Λειτουργούσε κάθε μέρα, ασταμάτητα,
μνημονεύοντας χιλιάδες ψυχές, ζωντανές και κεκοιμημένες. Πίστευε ακράδαντα στην
δύναμη που έχει το Πανάγιο Θυσιαστήριο και η Αγία Πρόθεση, να σώζει ψυχές,
οδηγώντας τις, απο την κόλαση στον παράδεισο, απο την απελπισία στην χαρά.
Δεν μπορούσε να διανοηθεί, ότι δεν θα
λειτουργούσε έστω και για μία μέρα. Όταν αρρώστησε σοβαρά και δεν μπορούσε πια
να λειτουργεί, ήταν περίλυπος, αισθανόταν ότι του πήραν το οξυγόνο της ψυχής
του. Είχε ταυτίσει κυριολεκτικά την ζωή του, με την Θεία Λειτουργία.
Ώς Πνευματικός ήταν μοναδικός. Τον
χαρακτήριζε η απλότητα και η θυσιαστική αγάπη. Εξομολογούσε χιλιάδες κόσμο, με
πολλή υπομονή, αυταπάρνηση και συμπόνοια. Ενώ πονούσε και υπέφερε λόγω σοβαρών
ασθενειών, αγνοούσε τον εαυτό του και ενδιαφερόταν για το ποίμνιο. Για τον
παππούλη το ποίμνιο ήταν τα πάντα, όλη του η ζωή, έτρεμε μην πάθει κάτι ο λαός
του Θεού, προστάτευε με όλες του τις δυνάμεις τις ψυχές που του ενεπιστεύθει ο
Κύριος.
Ο λαός του Θεού αναγνώρισε την απέραντη αγάπη
του Παππού μας, όπως τον αποκαλούσαμε, κάτι που το απέδειξε στην κηδεία του,
όπου πλήθη πιστών, Κληρικών και Λαικών, κατέκλυσε απο νωρίς, τον Ιερό Ναό των
Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Τα μάτια όλων ήταν δακρυσμένα, όλοι είχαν να θυμούνται
κάποια ευεργεσία του Παππούλη. Συγκινητική ήταν και η παρουσία του Παναγιωτάτου
Μητροπολίτη μας κ.Ανθίμου, ο οποίος μίλησε με πόλλή αγάπη, ευλάβεια και σεβασμό
για τον Πατέρα Παναγιώτη, λέγοντας μας, ότι επρόκειτο για έναν Άγιο Ιερέα, ο
οποίος έδωσε την ψυχή του, για χάρη του ποινίου.
Ειλικρινά δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο
Παππούλης μας εκοιμήθη. Γνωρίζω καλά ότι ειναι κοντά στον Χριστό και πρεσβεύει
ασταμάτητα για εμάς, όμως μας λείπει ήδη πολυ. Ευτυχώς που ο καλός Θεός,
φρόντισε ο Πατέρας μας, να ταφεί πίσω απο το Ιερό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και
έτσι θα μπορούμε καθημερινά, να πηγαίνουμε και να του μιλάμε, κάτι που το
έχουμε τόσο ανάγκη.
Αγαπημένε μου Παππούλη σε αγαπώ πάρα πολυ. Σε
ευχαριστώ μέσα απο την ψυχή μου, για όλα όσα μας δίδαξες, για όλα όσα μας
χάρισες, για αυτό που ήσουν. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Πάντοτε θα εισαι βαθιά μέσα
στην καρδιά μου. Ιερείς σαν και εσένα δεν υπάρχουν πολλοί. Δεν γνωρίζω πώς θα
αναπληρώσουμε το κενό που άφησες. Γνωρίζω όμως ότι Εσύ θα είσαι Συνεχώς Κοντά
μας και θα μας Προστατεύεις. Σε αγαπώ παρα πολυ. Και πάλι σε ΕΥΓΝΩΜΩΝΩ ΓΙΑ ΟΛΑ.
Αιωνία σου η Μνήμη Άγιε Πνευματικέ μας, Αιωνία σου η Μνήμη.......
Με απέραντη
υική αγάπη και ευγνωμοσύνη
Ένας
ανάξιος νέος, δικό σου παιδί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου