Ο ταπεινός «σκουπιδιάρης» που άρπαζε τις ψυχές και τις πήγαινε στο Φως π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος† 10-09-2018

Για ιδέστε που ΄χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό,

πετά κι ας το ΄βρε θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό.

Με τον καιρό να ΄ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς

να μένεις μόνος, να μένεις μόνος.

(«Ο ακροβάτης», στίχοι-μουσική Δ. Αποστολάκης, τραγούδι: Μ. Σταυρακάκης, Χαΐνηδες).

Ήμουν πάντοτε ένας από τους τακτικούς ακροατές του λόγου του μακαριστού π. Κωνσταντίνου. Εκ του σύνεγγυς όμως, για πρώτη φορά τον συνάντησα στο ενοριακό κέντρο της Αγίας Παρασκευής Αττικής, το 2014, όπου είχε προσκληθεί ως ομιλητής.    Έτυχε να μπούμε μαζί στον ανελκυστήρα, ο π. Κωνσταντίνος, η πρεσβυτέρα του, η σύζυγός μου κι εγώ. Και εκεί, για πρώτη φορά πήρα την ευχή του.

Και τώρα   έχω την ευκαιρία και την ευλογία να τον αποχαιρετήσω δίνοντας στους αναγνώστες μας κάποιες πληροφορίες για τον βίο και το έργο του.

Ο πατήρ Κωνσταντίνος γεννήθηκε στο Σταυροδρόμι του Πέραν, στην Κωνσταντινούπολη, στις 9 Οκτωβρίου του 1946. Το επώνυμο Στρατηγόπουλος το γνωρίζουμε από τον στρατηγό Αλέξιο Στρατηγόπουλο, ελευθερωτή της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους της 4ης Σταυροφορίας το 1261. Ο γιος του στρατηγού Αλεξίου ονομαζόταν Κωνσταντίνος . Ο πατέρας του πατρός Κωνσταντίνου, Ιωάννης, φοίτησε σε γαλλικό λύκειο της Κωνσταντινούπολης  και αργότερα έμαθε την τέχνη του ράφτη από τον θείο του, ο οποίος έραβε τον τελευταίο Σουλτάνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η μητέρα του, Μαργαρίτα-Έλλη, το γένος Αρχοντοπούλου, ήταν μια γυναίκα της Κωνσταντινούπολης ευσεβής και δυναμική, με ευρύ πνεύμα. Στα παιδικά του χρόνια ο π. Κωνσταντίνος αγαπούσε το παιχνίδι, ήταν ιδιαίτερα επινοητικός και έφτιαχνε  μόνος του επιτραπέζια παιχνίδια. Τις Κυριακές ζούσε την ατμόσφαιρα της Θείας Λειτουργίας στον Ιερό ναό της Αγίας Τριάδας του Πέραν . Φοίτησε στο φημισμένο σχολειό της Πόλης Ζωγράφειο, όπου έλαβε ευρεία μόρφωση από σπουδαίους δασκάλους. Έζησε και αγάπησε τη Ρωμηοσύνη και την Ορθοδοξία. Αργότερα διακόνησε με όλες του τις δυνάμεις το άνοιγμα της Ορθοδοξίας και της Ρωμηοσύνης στην Ελλάδα και την Οικουμένη.

Το 1964 αποφοίτησε από το Ζωγράφειο και ήλθε για σπουδές  στην Αθήνα . Φοίτησε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (τότε Α.Σ.Ο.Ε.Ε.) στο Οικονομικό Τμήμα. Εργάστηκε ως επιστημονικός συνεργάτης του καθηγητή SamuelBowles στο Κ.Ε.Π.Ε. του Υπουργείου Συντονισμού (Ο καθηγητής Bowlesτιμήθηκε με Nobel στη μακροοικονομία). Επίσης υπήρξε επιστημονικός βοηθός του καθηγητή Πέτρου Στεργιώτη στην έδρα των Μαθηματικών. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή (1968-1970) του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του ιδίου Πανεπιστημίου το 1974.

Με την παρότρυνση του καθηγητή και επισκόπου Ανδρούσης (νυν Αρχιεπισκόπου Αλβανίας) Αναστασίου Γιαννουλάτου, συνέχισε τις σπουδές του σε μεταπτυχιακό επίπεδο στην Ιεραποστολική, στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Υπό την επίβλεψη και παρακολούθηση των καθηγητών Hans Werner Genschichen (Γερμανία), Αναστασίου Γιαννουλάτου και Ηλία Βουλγαράκη (Ελλάδα), προχώρησε στην έρευνα για τη διδακτορική του διατριβή με θέμα: «Ιεραποστολή στις μεγαλουπόλεις της Αφρικής».

Την αγάπη και τη διακονία του στην ιεραποστολή, ο πατήρ Κωνσταντίνος την οφείλει στον ανθρωπιστή, ιατρό, μουσικό και θεολόγο AlbertSchweitzer και στον νυν   αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο. Το έργο του στην ιεραποστολή ήταν πολύπλευρο και ανέδειξε τις στρατηγικές του ικανότητες, ώστε να αυξήσει, να στηρίξει και να επεκτείνει τα ιεραποστολικά κλιμάκια, εκτός από την Αφρική και την Ασία, μέχρι τη Νότιο Αμερική και τα νησιά του Ειρηνικού Ωκεανού. Ο αρχιεπίσκοπος Αλβανίας γνώρισε τον πατέρα Κωνσταντίνο στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και τον έφερε στο γραφείο της Εξωτερικής Ιεραποστολής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Κατόπιν του ανέθεσε την ευθύνη του γραφείου Στατιστικής και Κοστολογήσεως, το Φροντιστήριο Υποψηφίων Κατηχητών και το Επιμορφωτικό Φροντιστήριο Κατηχητών. Ο πατήρ Κωνσταντίνος, αισθανόμενος ιδιαίτερη τιμή για τη συνεργασία με τον νυν Μακαριώτατο Αλβανίας, ανταποκρίθηκε στα ανωτέρω διακονήματα με ιδιαίτερη αγάπη και υιικό σεβασμό.

Παντρεύτηκε την Παρασκευή  Σολδάτου, οικονομολόγο και θεολόγο, στον ιερό ναό Αγίου Ανδρέα Κάτω Πατησίων, όπου ιερουργούσε ο μακαριστός και πάντα χαμογελαστός και αγαπημένος πατήρ Γαβριήλ Τσάφος, ο οποίος είχε αναθέσει στον λαϊκό τότε Κωνσταντίνο εβδομαδιαίες ομιλίες για νέους. Η πρεσβυτέρα Παρασκευή υπηρέτησε ως εκπαιδευτικός σε δημόσιο Γυμνάσιο και Λύκειο. Αγωνίστηκε να σταθεί επάξια στο πλευρό του π. Κωνσταντίνου, με απόλυτη αγάπη και αφοσίωση στο πρόσωπό του, αναλαμβάνοντας τον μητρικό ρόλο προς τα πνευματικά του παιδιά, τα οποία τους αποκαλούσαν «πατέρα» και «μητέρα». Στις 31 Ιανουαρίου  1982  χειροτονήθηκε διάκονος στον ναό της Αγίας Φωτεινής Νέας Σμύρνης από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Νέας Σμύρνης Χρυσόστομο. Τον Απρίλιο του ιδίου έτους, την Κυριακή της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας,  χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον μακαριστό Χρυσόστομο στον ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Γλυφάδας. Ήταν επίσης κατά την Κυριακή της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, 29 Μαρτίου 2015, όταν το εγκεφαλικό επεισόδιο σηματοδότησε και το τέλος της διακονίας του στο θυσιαστήριο του Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Δικηγορικών Γλυφάδας.

Πρώτος του πνευματικός υπήρξε ο άγιος Πορφύριος και αργότερα ο πατήρ Ακάκιος του Κελλιού των Παχωμαίων Αγίου Όρους, που του παρεχώρησε και τη συμμαρτυρία. Μετά τον θάνατό του, πνευματικός του έγινε ο πατήρ Φιλόθεος της Ιεράς Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους. Τελευταίος πνευματικός του υπήρξε ο πατήρ Θεόκλητος, ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίου Αρσενίου Χαλκιδικής, ο οποίος με αυτοθυσία του συμπαραστάθηκε τα τελευταία χρόνια της ασθενείας του.

Ο π. Κωνσταντίνος είχε την ευλογία από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Νέας Σμύρνης Χρυσόστομο να τελεί όλες τις ακολουθίες καθημερινά. Στον ναό της Κοιμήσεως Δικηγορικών Γλυφάδας τελούνταν καθημερινά Μεσονυκτικό, Όρθρος, Θεία Λειτουργία, Ώρες, Εσπερινός, Απόδειπνο με Χαιρετισμούς. Η παράδοση αυτή συνεχίστηκε από τον συνεφημέριό του, πατέρα Θεόδωρο Κουμαριανό και μετά την ασθένεια του πατρός Κωνσταντίνου, ενώ πλήθος πνευματικών του παιδιών εξυπηρετούν τη διακονία στο Ψαλτήρι. Το παράδειγμά τους   προσφέρει στην εποχή μας μια ζωντανή μαρτυρία για τον θεραπευτικό, δοξαστικό και συνεκτικό των πάντων ρόλο της Εκκλησίας μας.

Μέχρι το τέλος,  ο π. Κωνσταντίνος στις ομιλίες του τόνιζε ακατάπαυστα  ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι αλλά άνθρωποι που εμπιστεύονται ή δεν   εμπιστεύονται  τον Θεό. Θεωρούσε ότι όλοι είμαστε λίγο-πολύ μετά την πτώση πνευματικά ασθενείς. Οι άγιοι, για τον π. Κωνσταντίνο, δεν ήταν οι καλοί άνθρωποι αλλά οι μετανοημένοι αμαρτωλοί, οι θεούμενοι, που έζησαν προηγουμένως την κάθαρση από τα πάθη και τον φωτισμό από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Έβλεπε τον εαυτό του σαν «σκουπιδιάρη», που μέσα από την εξομολόγηση βοηθούσε τους ανθρώπους να αποβάλλουν τα άχρηστα πάθη τους και να ζήσουν τον Χριστό. Δεν επιθυμούσε την προσκόλληση και την εξάρτηση των πνευματικών του παιδιών από τον ίδιο, για αυτό και συχνά, όταν αντιλαμβανόταν σημάδια εξάρτησης,  αντιδρούσε σθεναρά, γιατί πίστευε ότι ο Χριστός είναι το παν και οι άνθρωποι προς Αυτόν πρέπει να στρέφονται.

Η διακονία του στο Θυσιαστήριο ήταν απόλυτα συγκεντρωμένη στο Μυστήριο. Δεν έκανε παρατηρήσεις, μολονότι συχνά γινόταν φασαρία στο ναό από τις ομιλίες των εκκλησιαζομένων και τις αταξίες των παιδιών. Μνημόνευε καθημερινά πλήθος ονομάτων, ζώντων και κεκοιμημένων, ακολουθώντας την Παράδοση.

Καθιέρωσε τους ομαδικούς γάμους και βαπτίσεις για να εμπνεύσει πνεύμα εκκλησιαστικό, ενώ προετοίμαζε πνευματικά τους μελλονύμφους   και τους αναδόχους.

Ο πατήρ Κωνσταντίνος χαρακτηριζόταν παιδιόθεν από την ακατακρισία και την ταπείνωση. Αγαπούσε, παρηγορούσε και αποδεχόταν ως ισότιμους όλους τους ανθρώπους  που έμπαιναν στο πετραχήλι του, ανεξαρτήτως   «επιβαρημένου» ή μη παρελθόντος (εμπλεκόμενους σε προτεσταντικού τύπου ομάδες, αιρέσεις και ανατολικές δοξασίες, εξαρτημένους από ψυχαναλύσεις, τζόγο, ουσίες κ.λπ.). Πίστευε, όπως και ο πρώτος πνευματικός του άγιος Πορφύριος, στη «Θεία Ψυχανάλυση», δηλαδή στο Μυστήριο της Εξομολόγησης.

Εμπνευσμένος από την ορθόδοξη παράδοση των Ρωμαίικων Κοινοτήτων της Πόλης, όπου είχε ζήσει, δεν δίσταζε να ασκεί κριτική στην κουλτούρα του διαφωτισμού, είτε αυτή οδηγούσε στον φιλελευθερισμό, είτε στον κομμουνισμό. Θεωρούσε ως   μοναδικό φορέα της ελπίδας για τον άνθρωπο τον τρόπο ζωής της Εκκλησίας και όχι τα πολιτεύματα. Η ζωή και ο λόγος του μας επιβεβαίωναν την αλήθεια ότι ο σταυρικός δρόμος και το μαρτύριο οδηγούν στην αναστάσιμη χαρά.

Επειδή ο π. Κωνσταντίνος ήταν ανοιχτός προς όλους, στο πετραχήλι του ακούμπησαν άνθρωποι από όλες τις κοινωνικές τάξεις και τα μορφωτικά επίπεδα. Δεν σταμάτησε να εξομολογεί μέχρι και την παραμονή της εκδημίας του. Με τη Χάρη του Θεού και την πνευματική του καθοδήγηση ανασυρόταν από το βάθος του «είναι» των εξομολογουμένων χαρίσματα, που οδηγούσαν τον καθέναν σε ξεχωριστό, προσωπικό δρόμο, όπως της ιερωσύνης, του μοναχισμού, του έγγαμου βίου κ.λπ.

Ως οικονομολόγος τασσόταν εναντίον της φοροδιαφυγής και είχε άποψη για την κατανομή του πλούτου εντός της χώρας. Έλεγε ότι με 25% ανεργία, αν το 75% που είχε εργασία ενδιαφερόταν να στηρίξει το υπόλοιπο 25%, τότε κανείς δεν θα πεινούσε. Επί τριάντα χρόνια, χωρίς διαφήμιση, χορηγούσε συσσίτιο σε αναγκεμένους ανθρώπους.

Μας λένε τα πνευματικά του παιδιά: Πώς να χωρέσουν στις λίγες αράδες ενός επιμνημόσυνου άρθρου τα δώρα που μας έκανε ο πατήρ Κωνσταντίνος τόσα χρόνια!

Εβδομαδιαίες ομιλίες χειμώνα-καλοκαίρι για ενηλίκους, μαθητές, νέους, γονείς· κινηματογραφική ομάδα, θεατρική ομάδα, ραδιοφωνική εκπομπή («Ράδιο-Παράγκα» επί σειράν ετών στον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος)· πανηγυρικός εορτασμός των Θεοφανείων κάθε χρόνο με καραβάκι (όπως στην αγαπημένη του Πόλη) ανοιχτά στη θάλασσα· κατήχηση σε αλλοδαπούς και ημεδαπούς, χρίσμα και βάπτιση σε ενηλίκους, εκδρομές και δραστηριότητες για παιδιά ακόμη και στο εξωτερικό εντελώς δωρεάν, «παραδείσιες» διακοπές για μεγαλύτερα παιδιά στην Ιερά Μονή Παναχράντου στην Άνδρο, σεμινάρια Αρχαίων Ελληνικών, παραδοσιακών χορών, ομαδικών αθλημάτων, αγιογραφίας, ξένων γλωσσών, χρυσοκεντητικής, βυζαντινής μουσικής, παραδοσιακών οργάνων (κανονάκι), κλασικής μουσικής (βιολί), καθημερινό αρχονταρίκι μετά τη Θεία Λειτουργία… Ήταν επίσης υπεύθυνος για το αντιαιρετικό σεμινάριο της Μητροπόλεως Γλυφάδας, με ανύστακτη  αγάπη και ενδιαφέρον προς όλους τους ανθρώπους. Με έναν πρωτοφανή και αφοπλιστικό τρόπο ο πατήρ Κωνσταντίνος ερευνούσε την Παράδοση της Εκκλησίας και ανέσυρε από αυτήν απαντήσεις για την επικαιρότητα με αναντίρρητη πειστικότητα για τη διαχρονική δύναμη της Ορθόδοξης Παραδόσεως στη ζωή του κόσμου.

Ο πατήρ Κωνσταντίνος, ως γνήσιο τέκνο της Κωνσταντινουπόλεως, συντονισμένος καρδιακά με την κορυφή της Ορθοδοξίας, της Ρωμιοσύνης και του Γένους των Ελλήνων, έτρεφε αγάπη και σεβασμό προς το πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, βαθιά συναισθανόμενος το μαρτύριο, που συνοδεύει το θεσμικό αυτό πρόσωπο. Επίσης απευθυνόταν με αφοσίωση και αγάπη προς τον επίσκοπο Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης και Βάρης κ. Παύλου (ο οποίος είπε για τον πατέρα Κωνσταντίνο, μετά την εξόδιο ακολουθία: «Ιερουργώντας καθημερινώς το Άχραντον Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας, το Ιερό Θυσιαστήριο αναδείχτηκε για αυτόν ανεξάντλητη πηγή της ζωής, από την οποία εκατοντάδες χριστιανών δέχτηκαν τα θεία νάματα της Εκκλησίας μας») και τον αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ. Ειρηναίο, (ο οποίος είπε: «Ο πατήρ Κωνσταντίνος ήταν δώρο του Θεού για όλους μας και είναι εκείνος που πρέπει να μιμούμαστε, που θα αντιγράφουμε και θα θεωρούμε ότι εκείνος είναι ο άνθρωπος, που πρέπει να ακολουθούμε τον δικό του δρόμο»).

Ανεδείχθη ένα πραγματικός Τσακιτζής του Θεού, που άρπαζε αγαπητικά τις ψυχές των ανθρώπων και τις πήγαινε στον Χριστό, στο ΦΩΣ…

Όλα όσα γράφτηκαν, ήταν από τις αναμνήσεις και τις αφηγήσεις της πρεσβυτέρας  του κ. Παρασκευής Σολδάτου-Στρατηγοπούλου, καθώς και από τις μαρτυρίες, τις διηγήσεις και τις εμπειρίες πνευματικών του τέκνων. Ανθρώπων που οικοδομήθηκαν από αυτόν πνευματικά, που βρήκαν στο πετραχήλι του παρηγοριά και καταφύγιο, που έμαθαν από αυτόν πως «στον τόπο που γεννηθήκαμε,  όταν πεθάνεις, σε τραγουδούν και όταν ζεις τραγουδάς, πως ο θάνατος γίνεται πανηγύρι και  η αλλαγή γίνεται Ανάσταση», για να χρησιμοποιήσουμε τα δικά του λόγια. 

 Συνάντησα τον π. Κωνσταντίνο για τελευταία φορά επί της γης,  την Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2018, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Δικηγορικών Γλυφάδας· στην ενορία που διακόνησε για τόσα χρόνια με τόση αγάπη.   Εκεί πήρα και την ευχή του - για τελευταία φορά.

Ας έχουμε την ευχή του όλοι. Και ας ευχηθούμε εαυτοίς και αλλήλοις να ανταμώσουμε μαζί του στο ΦΩΣ.

-------------------------------------------------------

 Ο π. Κωνσταντίνος έκανε εκτενή αναφορά σ΄ αυτόν στο βιβλίο του Ώρες για σκοτάδι-ώρες για φως. 

2. Αναμνήσεις από την εποχή αυτή περιγράφει ο ίδιος στο πανέμορφο βιβλίο του για παιδιά: «Το σταυροδρόμι της καρδιάς μου».

Ιωάννης Ν. Ζαννής

Οι άγιοι φεύγουνε σιωπηλά και αναστάσιμα

ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΟΥΜΕ το αφιέρωμα στον π. Κωνσταντίνο Στρατηγόπουλο με τις συγκινητικές σκέψεις της Ειρήνης Αργυρούλη, η οποία γράφει για τον πνευματικό της πατέρα

Απόψε τούτο το ξενύχτι γύρω από το σώμα σου έχει κάτι από θρίαμβο.

Δεν έχει λόγο ο λόγος να αρθρώνεται, ούτε ο λογισμός να ορθώνεται. Μπροστά στην αγιότητα είναι πιο ταιριαστή η σιωπή και η θύμηση της εμπειρίας πρέπει να γίνει προσευχή. Μα καθώς απόψε μαζεύτηκαν οι αγαπημένοι σου για να σε ξενυχτήσουν, χύθηκαν οι αναμνήσεις και επίμονα επιδίωξαν να μπούνε στο χαρτί.

 Στην Παναγίτσα όλοι μας είχαμε πατέρα και σε περιτριγυρίζαμε όπως οι μέλισσες το λουλούδι, εκείνο το μέλι κυνηγώντας που είχε ο λόγος σου. Στην αυλή σου ανασάναμε Χριστό αχόρταγα και σε είδαμε να θυσιάζεσαι για εμάς μέρα τη μέρα –τίποτα δεν είπες με λόγια που δεν μας το έδειξες με το παράδειγμά σου. Κουβάλαγε ο καθένας στην αυλή σου την τρέλα του, μα εσύ έλεγες «Ο Χριστός είναι τρέλα» και «Ο Χριστός είναι γλέντι» κι είχες σηκώσει μπαϊράκι αντάρτικο με ό,τι σε έδενε στη γη. Στην αυλή της Παναγίτσας μας όλοι απολαύαμε «τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως».

Μου έλεγες πάντα να μην αμαρτάνω. «Ποιο είναι, πατέρα» σε ρώταγα «το τάλαντό μου»; «Το τάλαντό σου είναι να γίνεις αγία» μου έλεγες. Κι έκλαιγα μ’ αναφιλητά κάτω από το πετραχήλι σου που πάλι απέτυχα τούτο το τάλαντο μου να το πολλαπλασιάσω. Και πάντα σε κυνήγαγα να πάρω την ευχή σου, μα δεν τις χόρτασα, πατέρα, ποτέ τις ευχές σου.

Θυμάμαι το ξεκαρδιστικό σου γέλιο, βούταγε, λες, το κεφάλι σου ανάμεσα στους ώμους σου, φώτιζε το πρόσωπο σου σαν μικρού παιδιού κι αχ, πόσο μου άρεσε να σε βλέπω να γελάς με την καρδιά σου! Σε θυμάμαι τα απογεύματα, μεταξύ εσπερινού και αποδείπνου να βγαίνεις από το πίσω το πορτάκι, να χτυπάς το τάλαντο κι όταν μαζευόταν η πιτσιρικαρία, τους μοίραζες γλειφιτζούρια.

Τα αγαπούσες τα παιδιά... Από μικρά μας έδωσες τα πάντα. Έκανες την αυλή της Παναγίτσας τον παράδεισο του μανιασμένου παιχνιδιού μας. Ποτέ δεν μας μάλωσες, ποτέ δεν απαίτησες να κάνουμε ησυχία ή να μην κόβουμε τα λουλούδια... Σαν να έβαλες, μου φαίνεται, τα λουλούδια στην αυλή για να τα κόβουμε και να τα κάνουμε μπουκέτα στις μαμάδες. Ερχόμασταν από τα μικρά διαμερίσματα της Αθήνας, με τα ασφυκτικά μπαλκονάκια, να παίξουμε στην αυλή της Παναγίτσας και, λίγο πριν κοινωνήσει, μπαίναμε μέσα με φόρα, σπρώχναμε τις γριές και φτιάχναμε σειρά μπροστά. Τα πιο ξέφρενα παιχνίδια της ζωής μου τα θυμάμαι στην αυλή σου.

Και τις Μεγάλες Πέμπτες έβγαινες με το σταυρό στα χέρια «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου»... Κι εγώ δεν ήξερα αν έβλεπα μπροστά μου τον Χριστό ή εσένα να σταυρώνεσαι, έτσι εξαντλημένο απ’ την αγρύπνια και τη νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας. Και στην περιφορά του επιταφίου γυρνούσαμε με όλη την ενορία κι εσύ κρατούσες το Ευαγγέλιο και πήγαινες κουτσαίνοντας μιας ώρα δρόμο.

Αγαπούσες πολύ τις ετυμολογίες των ελληνικών λέξεων και συχνά παρασυρόσουν να μας μιλάς γι’ αυτές ή για τους αρχαίους φιλοσόφους. Και τη γνώση αγαπούσες και σ’ άρεσε να λες πως «η μάθηση είναι γλέντι».

Απόψε, τούτο το ξενύχτι γύρω από το σώμα σου, έχει κάτι από θρίαμβο κι από δοξολογία. Τούτο το αποψινό είναι, το δίχως άλλο, ένα πανηγύρι, γιατί μας έδωσε ο Θεός έναν άγιο, να ζήσουμε κοντά του, να δούμε τη θυσία μέχρι το τέλος. Απόψε πιο πολύ παρά ποτέ είσαι πατέρας μας, γιατί τώρα είσαι όλος μια αγκαλιά κι η αγιότητά σου είναι η μεγαλύτερη κρίση για τον καθένα μας. Καλή Ανάσταση, αγαπημένε μας, είθε κι εκεί μαζί, όπως κι εδώ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στις 17.10.2018

στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.