Τό κακό τό ξέρω, τό ἀγαπῶ, ὃσο κι'ἂν μέ πίκρανε καί μέ ἀπογοήτευσε. Ἡ συνείδή μου μοῦ δίνει ἐγκαίρως σήματα γιά τήν προσέγγιση καί τήν παρουσία τοῦ κακοῦ. Διαμαρτύρεται για τήν ἀδράνειά μου κι ἐγώ δέν κινοῦμαι.Δέν κάνω ὃ,τι ἐπιβάλλεται γιά τήν ἀντιμετώπισή του. Κατά βάθος τό περιμένω μέ λαχτάρα. Τό ξέρω πώς ἡ δηλητηριασμένη πνοή του θά μέ μαράνη καί θά μέ θανατώση. Κι ὃμως δέν κινοῦμαι, δέν φεύγω γιά νά σωθῶ.Ἒτσι ὁ πειρασμός εἶναι μιά ἀναπόφευκτη πάλη, πού καλοῦμαι νά κάνω μέ μιά σπασμένη θέληση, προδότρα σέ μέγιστο βαθμό. Ἀπό τἠν ἂλλη μεριά δέν μπορῶ νά πῶ πώς δέν μέ θέλγει τό καλό.
Τί φοβερή άντινομικότητα! Αὐτή ἀκριβῶς ἡ γνώση τῆς ἀδυναμίας μου μέ ὑποχρεώνει νά καταφύγω στό Θεό, γιά νά προστατέψη τήν ὣρα τοῦ πειρασμοῦ.Καταφεύγω σ'αὐτόν τήν ὣρα τῆς νηφαλιότητας, γιατί τίς στιγμές τοῦ πειρασμοῦ ἲσως νά μή μπορῶ νά τοῦ μιλήσω μέ θέρμη καί ἰσχύν. Ἱερομ. Εὐσεβίου, "Ἀναβάσεις".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου