Ο μοναχός ήρθε στον μεγάλο γέροντα
στη ζωή και τις αρετές και του είπε:
- Πατέρα! Τι πρέπει να κάνω; Η ψυχή
μου πεθαίνει.
- Γιατί το νομίζεις, γιε μου; - ρώτησε ο γέροντας.
«Όταν πέρασα τη ζωή ενός λαϊκού
ανθρώπου», απάντησε ο αδελφός του, «άκουσα πολλά και εξασκούσα βιώματα, είχα
άφθονα δάκρυα και τρυφερότητα. Αλλά τώρα, όταν αρνήθηκα τον κόσμο και έγινα μοναχός,
δεν βλέπω στον εαυτό μου καμία αρετή.
«Πιστέψτε με, γιε μου,» του είπε ο
γέρων, «στην κοσμική ζωή ευημερήσατε εξαιτίας της υπερηφάνειας και του
ανθρώπινου επαίνου, αλλά τώρα ο διάβολος
είδε ότι βγήκατε από την εξουσία του και οπλίστηκε εναντίον σας». Πιστέψτε ότι
ο Θεός είναι περισσότερο ευχαριστημένος με ένα ψαλμό, που τώρα προφέρεται με ταπεινότητα, από τους χιλιάδες
ψαλμούς που έχετε διαβάσει στον κόσμο και πιο ευχαριστημένος είναι από την σημερινή ασήμαντη θέση σας από τη θέση που
σας άρεσε πριν.
Επομένως, μην είστε απογοητευμένος
και μην πιστεύετε ότι η ψυχή σας χάθηκε!
Τώρα, όταν νομίζετε ότι δεν έχετε
απολύτως καμία καλή πράξη - αυτή η ταπεινή σκέψη είναι αρκετή για τη σωτηρία
σας, όπως ο τελώνης ήταν
δικαιολογημένος.
Ο Φαρισαίος κατέστρεψε όλες του τις καλές πράξεις, θεωρώντας
ότι είχε αρετές.
Ένας αμαρτωλός ή τεμπέλης άνθρωπος, μπερδεμένος και ταπεινός
στην καρδιά, είναι πιο ευχάριστος για τον Θεό απ 'ό, τι ένας άνθρωπος που κάνει
πολλές καλές πράξεις και μολύνεται εξαιτίας της αυτοσεβασμός του.
Ο αδελφός, ακούγοντας αυτό, ένιωσε
στην ψυχή του την παρηγοριά και την επίλυση της αμηχανίας του. Υποκλίθηκε στον γέροντα στο έδαφος
και είπε:
«Σήμερα, χάρη σε σας, η ψυχή μου έχει
σωθεί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου