Περί της ύπαρξης. ΓΈΡΩΝ ΣΩΦΡΌΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ.

Πάν, το υποκείμενον εις την φθοράν, ενεφανίζετο ως μη έχον αξίαν δι’ εμέ. Ότε έβλεπον τους ανθρώπους, τότε, πριν ή σκεφθώ τι περί αυτών, έβλεπον αυτούς υπό το κράτος του θανάτου, αποθνήσκοντας, και η καρδία μου επληρούτο ευσπλαγχνίας προς αυτούς. Δεν επεθύμουν, ούτε δόξαν εκ των “θνητών”, ούτε εξουσίαν επ’ αυτών, δεν ανέμενον την αγάπην αυτών. Κατεφρόνουν τον υλικόν πλούτον και δεν εξετίμων ιδιαιτέρως την διανόησιν, ως μη δυναμένην να δώση απάντησιν εις την αναζήτησίν μου. Εάν προσέφεραν εις εμέ αιώνας ευδαίμονος ζωής, δεν θα εδεχόμην αυτούς. Το πνεύμα μου, απήτει αιωνίαν ζωήν και η αιωνιότης, ως αντελήφθην βραδύτερον, ίστατο ενώπιόν μου αναγεννώσα εμέ εναργώς. Ήμην τυφλός, άνευ επιγνώσεως. Η αιωνιότης έκρουε την θύραν της ψυχής μου, της εκ του φόβου κεκλεισμένης εν εαυτή 

(πρβλ. Αποκ. γ’ 18-20).” (“Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί”, Ιερά Μονή Έσσεξ Αγγλίας, 1992).           +γ.Σοφρωνίου Έσσεξ