Το μυστήριο των διαπροσωπικών σχέσεων των ανθρώπων.

Αρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ

Επιστολή 18

Το μυστήριο των διαπροσωπικών σχέσεων των ανθρώπων.

The Old Rectory

23 Ιανουαρίου 1965

Αγαπητή μου Μαρία,

Ειρήνη σ’ εσένα από τον Κύριο και ευλογία.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ για το τελευταίο σου γράμμα. Νομίζω ότι αυτό σου δόθηκε όχι με μικρό τίμημα. Χάρις όμως σε αυτό διασαφηνίστηκαν σ’ εμένα πολλά, όχι μόνο για τη δική μας προσωπική περίπτωση, αλλά και γενικά διανοίχθηκε σε μένα το παράλογο των ανθρώπινων διαπροσωπικών σχέσεων. Εξαιτίας της ελευθερίας του ανθρώπου, η αντίδραση κάθε προσώπου στο ένα ή στο άλλο φαινόμενο είναι απρόβλεπτη. Στη ζωή υπάρχει πάντοτε κάτι το «απροσδόκητο», το μη προβλεπόμενο, που δεν υπόκειται σε κανέναν υπολογισμό. Ακόμη και οι καλύτερες από κάθε πλευρά διαθέσεις  μπορούν, όπως έδειξε η πείρα, να οδηγήσουν κάποτε σε παρεξηγήσεις, και μάλιστα σοβαρές. Τώρα που γεράσαμε και είναι τελείως θεμιτό να απαιτούν από μας κάποια «σύνεση», ας αντιπαρέλθουμε μερικά πράγματα, μερικά γεγονότα, ας ανεβούμε υψηλότερα, για να πρυτανεύση η αγάπη όχι μόνο στην αιωνιότητα, αλλά και μέσα στον χρόνο.

Στοχαζόμενος συχνά για πολλά παρόμοια γεγονότα στη ζωή των ανθρώπων, κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι όλοι μας οφείλουμε να συλλογιζόμαστε ότι το πρόσωπο εκείνο που συναντούμε πέρασε προηγουμένως από δοκιμασίες, καλές ή κακές, αλλά πάντως όχι όμοιες με τις δικές  μας. Από αυτό λοιπόν προκύπτει η δυνατότητα, ακόμη ενδεχομένως και το αναπόφευκτο, της διαφοροποίησης του «τόνου της φωνής», της διακρίσεως της «γλώσσας», της διακρίσεως των αντιλήψεων κλπ. Συμβαίνει όμως και το αντίθετο. Παρ’ όλη τη διαφορά στο παρελθόν, η συνάντηση μπορεί εξαρχής να είναι αρμονική και βαθειά. Και το τελευταίο αυτό γίνεται δεκτό ως δώρο Άνωθεν.

Έτσι και πάλι σε ευχαριστώ για τις εξηγήσεις σου προς εμένα και σε παρακαλώ να πιστεύεις ότι, και αν έσφαλα σε κάτι, αυτό δεν οφείλεται στη διάθεσή μου, αλλά στο ότι τα σαράντα χρόνια που μας χώρισαν δεν ήταν δυνατό να μην έχουν απήχηση σε όλη τη μορφή μας, στον τρόπο της σκέψεώς μας, στο είδος της συμπεριφοράς· ότι αποκρύφθηκαν από μένα πολλές ανέκφραστες από σένα σκέψεις και προσδοκίες. Σε παρακαλώ, να μην μου αρνηθείς να σε αγαπώ στο μέλλον, όπως εσύ με αγαπούσες, να συνομιλώ μαζί σου, όπως εσύ συνομιλούσες με μένα (γραπτώς), να με εμπιστεύεσαι, όπως με εμπιστευόσουν νωρίτερα.

Όσο για μένα, θα πω ότι η καρδιά μου αρχίζει να εξασθενεί ολοένα και περισσότερο. Η σκέψη για την επικείμενη έξοδό μου μου έγινε σχεδόν αχώριστη. Η προσευχή και οι προσπάθειες της θελήσεώς μου βοηθούν να υπερνικώ συχνά και τις αρρώστιες. Στην ανθρώπινη όμως ζωή όλα φθάνουν στο τέλος τους. Ανθρωπίνως μου φαίνεται ότι θα ήταν αναγκαίο να παραμείνω περισσότερο ή λιγότερο υγιής και ικανός για εργασία επί δύο ή τρία χρόνια ακόμη … Αλλά … εξαρτάται άραγε αυτό από μας;