Πλησίασα την Γερόντισσα ενώ προσευχόταν κάτω από την εικόνα της Παναγίας που είναι κρεμασμένη στο τεράστιο έλατο λίγα μόλις μέτρα πριν τον απότομο κρημνό που καταλήγει στην θάλασσα, και τη ρώτησα μήπως θα έπρεπε να ρίξει κάτι πάνω της γιατί κάνει κρύο. Γύρισε το κεφάλι προς το μέρος μου και μου απάντησε ευγενικά:
Όχι είμαι καλά, θα ήθελα μόνο να με αφήσετε για λίγο ήσυχη και να έλθετε να με φωνάξετε πριν τον εσπερινό εάν δείτε ότι αργώ, και βυθίστηκε ξανά στην προσευχή της.
Την κοιτούσα που στεκόταν ακίνητη κι έμοιαζε θαρρείς πνοή του δάσους καθώς η λεπτή σιλουέτα της χανόταν κυριολεκτικά στο θάμπος του δειλινού. Η μόνη κίνηση που πρόδιδε ότι η μαύρη σκιά κάτω απ’ το αιωνόβιο δέντρο ήταν άνθρωπος ήταν όταν με ηρεμία σήκωνε το χέρι της για να κάνει το σημείο του σταυρού.
Ακούγονταν τα κύματα στα βράχια στο βάθος του κρημνού και η ανάσα από τις βελόνες των κόκκινων ελάτων της Σίτκα πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Πόσα χρόνια αγιασμένης προσευχής σε αυτόν τον έρημο τόπο, σκεπτόμουν. Μια πραγματική μοναχή που σίγουρα με τον αγώνα της αυτόν έχει ανοίξει την πόρτα του Παραδείσου, σαν τον πατέρα μας τον Άγιο Γερμανό.
Λίγο πριν τον εσπερινό πριν προλάβουμε να την φωνάξουμε φάνηκε στο μονοπάτι. Έτσι γινόταν πάντα. Με ακρίβεια και συνέπεια. Ο Χέρμαν και η παρέα του έτρεξαν να την προϋπαντήσουν. Έσκυψε και τα χάιδεψε γλυκά. Έβγαλε μερικές κροκέτες που πάντα είχε σε ένα σακουλάκι στην τσέπη της και τους έδωσε. Ήρθε προς το μέρος μου και με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια. Ξέρετε αδελφή, μου είπε με τον πιο πράο τρόπο που ένα πλάσμα αυτού του κόσμου μπορεί να σου μιλήσει, το ότι βρισκόμαστε μακριά από τους ανθρώπους μέσα στην μοναξιά και την ασφάλεια του ερημητηρίου μας δεν σημαίνει ότι και κατ’ ανάγκη έχουμε κερδίσει τον παράδεισο. Είναι πολύ παρακινδυνευμένο να το πει και να το πιστεύει κανείς. Η ώρα του Θεού έρχεται για τον καθένα μας μόνο όταν Εκείνος μας θεωρήσει πραγματικά έτοιμους και άξιους.
Κάπου στην Περσία τον τέταρτο αιώνα, οι χριστιανοί υπέφεραν φοβερές διώξεις και μαρτύρια. Κυρίως όμως οι διώκτες τους καταφέρονταν με μένος κατά των μοναχών. Η ζωή των μοναχών δεν άξιζε τίποτε για τους διώκτες τους και γι’ αυτό τους σκότωναν κατά εκατοντάδες. Ένας Αββάς διηγήθηκε ότι κάποιος μοναχός από αυτούς που είχαν μαρτυρήσει παρουσιάστηκε στον παράδεισο. Εκεί τον ρώτησαν:
- Εσύ λοιπόν, πόσα χρόνια ήσουν μοναχός αδελφέ για να αξιωθείς τέτοιας τιμής και να βρίσκεσαι εδώ σήμερα;
-Χρόνια, ρώτησε εκείνος με έκπληξη. Μα εμένα μόλις πριν από πέντε λεπτά ολοκληρώθηκε η κουρά μου. Δεν είχαν περάσει ούτε μόλις πέντε λεπτά που είχα λάβει και φορέσει το αγγελικό σχήμα!
Κατάλαβες αδελφή, μου είπε αυτή την φορά η Γερόντισσα με φωνή αυστηρή και γεμάτη επισημότητα: για κάποιους φτάνουν μόνο πέντε λεπτά ενώ για άλλους δε φτάνει μια ολόκληρη ζωή!
Είχε δει μέσα στην ψυχή μου αυτό που εγώ δεν διέκρινα, τον κίνδυνο της υπερηφάνειας και του εγωισμού και μου απάντησε όπως έπρεπε, με τον πιο απλό τρόπο που γινόταν, διδάσκοντάς με. Απάντησε στον λογισμό μου με τον τρόπο του Θεού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου