Το πρώτο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και Λαογραφίας στον Έβρο
Μηδενικά έσοδα με
φόρο 403 ευρώ!
Παράκληση για
διαγραφή στη διεύθυνση του υπουργείου Οικονομικών.
Είναι 86 χρόνων και η
φωνή του ηχεί ζωηρή σαν εφήβου. Η ντοπιολαλιά νοστιμίζει τα λεγόμενά του με
μυρωδιά από τα παλιά και πίσω από μια μορφή που διάνυσε όχι και λίγες δεκαετίες
ζωής διακρίνεται κεφάτο ένα πνεύμα που αγαπά τη δημιουργία. Πρόκειται για τον
πατέρα Γεώργιο Κομνίδη, παπαδάσκαλο όπως αυτοαποκαλείται. Μίλησε ευχαρίστως
στην “Ορθόδοξη Αλήθεια” για την ιστορία του πρώτου μουσείου φυσικής ιστορίας
και λαογραφίας που εμπνεύστηκε στα 28 του χρόνια στην Αλεξανδρούπολη, στη νέα
Χιλή. Χωρίς υπερβολές στη διήγησή του, με την εμπειρία μιας μακράς πορείας στη
δύναμη της προσφοράς, δεν έχει την πολυτέλεια για φλυαρίες και ούτε τις
επιθυμεί. Ξεκινά την ιστορία του:
«Εγώ κόρη μου, το 1962
όντας παπαδάσκαλος σε ένα μικρό χωριό στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, στους
Γιωτάδες Διδυμοτείχου, ίδρυσα το μουσείο για να ικανοποιήσω τις μαθησιακές
ανάγκες των μαθητών μου. Να μάθουν τα παιδιά πως ζούσαν οι παππούδες τους, τι
επαγγέλματα είχαν, ποια άγρια ζώα υπάρχουν στην περιοχή τους, στη Θράκη. Μετά
από 13 χρόνια υπηρεσίας στο χωριό Γιωτάδες μετατέθηκα σε ένα άλλο χωριό στα
ελληνοτουρκικά σύνορα. Εκεί υπηρέτησα 27 χρόνια στο χωριό Νέοι Ψαθάδες
Διδυμοτείχου. Λέγονται νέοι Ψαθάδες γιατί οι παλιοί Ψαθάδες έμεναν στην
αντίπερα όχθη του Έβρου στην Τουρκία. Λειτουργούσα στην εκκλησία του Αγίου
Παντελεήμονα Ψαθάδων του χωριού. Υπήρχε ένας ανταγωνισμός με τα μεγάφωνά μας
από απέναντι. Αυτοί από το τζαμί, εμείς από την Εκκλησία. Εδώ μετέφερα και το
μουσείο. Το μουσείο έδωσε μεγάλη ζωντάνια στο χωριό διότι γέμιζε η πλατεία των
Ψαθάδων από λεωφορεία με επισκέπτες του μουσείου. Στην δεκαετία του ‘60 επί
10-15 χρόνια ήταν το πρώτο και μοναδικό μουσείο στο νομό του Έβρου. Το 2002 ως
συνταξιούχος ιερέας πια μετέφερα το μουσείο Νέα Χιλή της Αλεξανδρουπόλεως, όπου
το στέγασα, σε δικό μου χώρο 140τ.μ. περίπου κάτω από το σπίτι που κατοικώ».
Ποικιλία
εκθεμάτων
Ο πατήρ Γεώργιος δεν λογάριασε τον
κόπο. Μόνος του το συντηρεί από τη μικρή του σύνταξη, το καθαρίζει ο ίδιος και
όταν το επισκέπτονται σχολεία ή άλλοι, παραμένει ο μοναδικός τους ξεναγός. Μια
απλή ξενάγηση θα κάνει και σ’ εμάς τους νοερούς επισκέπτες της εφημερίδας:
«Το μουσείο αυτό
χωρίζεται στα δύο. Της λαογραφίας και φυσικής ιστορίας. Το λαογραφίας
περιλαμβάνει αντικείμενα της καθημερινής ζωής των παππούδων μας, σαν να
βλέπουμε τον παππού και τη γιαγιά μας σήμερα στην οικογενειακή τους ζωή. Έχει
μέσα άροτρα, εργαλεία για τον αλωνισμό, τρύγο για τη συλλογή των
σταριών, ένα κάρο φορτωμένο με θυμητάρια του παλιού καιρού, προσφυγικά, εργαλεία διαφόρων επαγγελμάτων, εργαλεία
του σιδερά, εργαλεία του μαραγκού, του κουρέα, του λούστρου, αργαλειούς ύφανσης
ρούχων και ψάθας και άλλα πολλά. Εντυπωσιακή είναι και η συλλογή διαφόρων
παραδοσιακών μουσικών οργάνων όπως βιολιά, κλαρίνα, νταούλια. Το μουσείο αυτό
έχει μεγάλη ποικιλία εκθεμάτων και γι’ αυτό ικανοποιεί όλα τα γούστα των
επισκεπτών. Συλλογή νομισμάτων, απολιθωμάτων , εντόμων, φυτολογίας, πετρωμάτων,
μοριακής βιολογίας, έμβρυα ανθρώπων, ζώων, ερπετών, διάφορα ανθρώπινα μέλη όπως
καρδιά, στομάχι, σπλήνα, μήτρα, σκωληκοειδή απόφυση κλπ. Περιλαμβάνει σχεδόν
όλα τα ζώα, πτηνά και ερπετά του Έβρου ταριχευμένα από εμένα: Λύκους,
αγριογούρουνα, χελώνες καρέτα - καρέτα, αετούς, ερωδιούς, πελεκάνους, κύκνους, πελαργούς,
αλεπούδες και πολλά άλλα».
Για την πολυετή του και ανιδιοτελή
προσφορά τον βράβευσε το 1980 η ακαδημία Αθηνών, αργότερα το υπουργείο Παιδείας
και άλλοι πολλοί. Εντωμεταξύ ο παπαδάσκαλος Γεώργιος Κομνίδης, ήθελε να είναι
ελεύθερος από τη σκλαβιά των εισπράξεων και των εισιτηρίων.
Στα 60 χρόνια λειτουργίας του μουσείου δεν είχε ποτέ εισιτήριο εισόδου, ούτε συνδρομές,
ή δωρεές. Υπάρχουν άνθρωποι μιας στάσης ζωής που είναι γροθιά στο μαχαίρι. Και
ας ματώνουν. Για άλλα νοιάζονται κι όχι για να δένονται χειροπόδαρα με την κουραστική
αγωνία να μαζέψουν χρήματα. Έχουν κατανοήσει βαθιά πως τα χρήματα δεν λύνουν τα
προβλήματα των ανθρώπων. Παρόλα αυτά φέτος για πρώτη φορά η ΔΟΥ της
Αλεξανδρουπόλεως στα μηδενικά έσοδα του μουσείου έβαλε φόρο επιτηδεύματος 403
ευρώ. Ο ιδρυτής του μοναδικού αυτού μουσείου μάς δηλώνει ότι:
«Το μουσείο βέβαια αυτό
έχει καταστατικό μη κερδοσκοπικής εταιρίας. Το Πρωτοδικείο της Αλεξανδρουπόλεως
έχει θεωρημένο το βιβλίο ταμείου. Βέβαιο είναι άδειο το βιβλίο ταμείου και δεν
μπορεί να γίνει σύμπτυξη με άλλα ιδιωτικά μουσεία, διότι εκείνα έχουν εισιτήριο,
επιχορηγήσεις από ευρωπαϊκά προγράμματα, δωρεές και πολλές δημόσιες σχέσεις.
Ενώ εγώ δεν έχω τίποτα από όλα αυτά. Βαδίζω τον Γολγοθά μου ολομόναχος με
πολλές αντιξοότητες. Υπέβαλα στην διεύθυνση εισπράξεων του Υπουργείου
Οικονομικών ένα έγγραφο με την παράκληση να διαγραφεί το άδικο αυτό χαράτσι που
ισοδυναμεί με τιμωρία των ανθρώπων που θυσιάζουν τα πάντα για το συμφέρον της
κοινωνίας. Είναι ίσως πανελλήνια το μοναδικό ταλαίπωρο ιδιωτικό μουσείο που
λειτουργεί δωρεάν επί 60 χρόνια περίπου. Δεν έπρεπε να ευνοηθεί λιγάκι από το
κράτος;
«Πόσο
θα αντέξω;»
Περιμένω την ευνοϊκή
απάντηση του Υπουργείου Οικονομικών εδώ και 2 μήνες. Για να αποφύγω τις
προσαυξήσεις της εφορίας άρχισα να πληρώνω από τη σύνταξή μου με δόσεις τον
φόρο των 403 ευρώ του μουσείου. Ενημέρωσα και 3 κυβερνητικούς βουλευτές του
νομού Έβρου. Ένας επιφανής πολίτης του Έβρου ο κύριος Ν. Λυγερός που είναι συγγραφέας
και ποιητής μου έλεγε ότι στο εξωτερικό τα πλησιέστερα πανεπιστήμια ή Δήμοι
υιοθετούν τα μουσεία αυτά και τα προάγουν. Ενώ στη χώρα μας τα θάβουν. Μέχρι
πότε θα αντέξω βιολογικά και οικονομικά; Είμαι 86 ετών παιδί μου».
Το δάκρυ ενός τίμιου ιερέα που δεν
μπορεί να πληρώσει, η αποτυχία να τακτοποιηθούν αυτά τα πενιχρά που ζητά, ποιος
ακούει τον αναστεναγμό αυτόν; Αλλάζουμε την κουβέντα για να αποφορτιστεί η
στιγμή. Τη στρέφουμε στο ανέφελο ξέγνοιαστο παρελθόν, όταν όλα ξεκίνησαν. Ο π.
Γεώργιος παρηγορημένος από τη μνήμη θα μας πει με δίκαιο καμάρι:
«Δούλευα δάσκαλος στα
νιάτα μου και πρωί και απόγευμα και το Σάββατο ήταν εργάσιμη μέρα για μας. Αλλά
τη νύχτα αντί να ξεκουραστώ έκανα το μουσείο αυτό. Ήθελαν τα παιδιά του
σχολείου μου να μάθουν πώς ζούσαν οι παππούδες τους παλιά. Τότε ήμουν 28 χρονών,
νέο παιδί με ζήλο και μεράκι και αγάπη στη δουλειά μου. Έχουν περάσει 4 γενιές
ανθρώπων από το μουσείο αυτό. Η δική μου, της κόρης μου, της εγγονής μου, του
δισέγγονου η γενιά.
Έρχονται από Αθήνα, από
την Κύπρο να δουν το μουσείο, από Θεσσαλονίκη, δημοτικά γυμνάσια και λύκεια. Αν
φέρει ο δρόμος από τη Νέα Χιλή, τους αναγνώστες της ορθόδοξης Αλήθειας, θα χαρώ
να τους ξεναγήσω».
Ένας
Χριστιανός Δον Κιχώτης
Ο κόσμος έχει μια παιδιάστικη αντίληψη
για το “τώρα”. Ο χρόνος μετρά στο τώρα, είμαστε υποδουλωμένοι εξωτερικά και
εσωτερικά και χάνουμε τη χαρά της προσφοράς στις γενιές του μέλλοντος. Ο πατήρ
Γεώργιος Κομνίδης αντίθετα από τους πολλούς, συνδύασε το παρελθόν με το τώρα
και το μετά στο μουσείο του, της φυσικής ιστορίας και λαογραφίας σ’ ένα χωριό
στον Έβρο. Ένας χριστιανός δον Κιχώτης με μια πιεστική έγνοια μέσα του να μην
χαθούν οι θησαυροί του παρελθόντος. Μοναχικός στην προσπάθειά του, αλλά πιο
ενεργό μέλος στην κοινωνία από πολλούς, μακριά από την κοσμοσυρροή που απαξιώνει
τα ουσιώδη. Παπάς και δάσκαλος αμετακίνητα μέχρι σήμερα, στα 86 του.
___________
Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 22.01.2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου