Τις προάλλες σε ένα μυστήριο
παρακολουθούσα ένα παππούλη
που διάβαζε τις ευχές τις Εκκλησίας
αργά, καθαρά, σαν να ''μιλούσε σε κάποιον''....
Μου έδινε την εντύπωση
ότι ήταν κάτι μεταξύ
ομιλίας και τροφής....
Ενώ απλά μιλούσε, διάβαζε τις ευχές
παράλληλα σου έδινε την εντύπωση
ότι τρεφόταν από τα ευλογημένα γράμματα
(που έλεγε και μια γιαγιά),
και ενώ εκείνος ρουφούσε
σαν μέλισσα εκείνο ''το νέκταρ''
γινόμασταν και εμείς κοινωνοί
αυτής της ''τράπεζας'',
μας ''έσπαγε την μύτη'' η θεία εκείνη ευωδιά...
Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!!!
ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου