Κάποια στιγμή στην επιχείρηση που δούλευα, ο εν λόγω επιχειρηματίας είχε κάποιες αντιπροσωπείες, την μία αποφάσισε να την κλείσει, σ’ αυτήν που δούλευα εγώ. Οπότε έμεινα χωρίς δουλειά. Για εκείνο το διάστημα, με φιλοξενούσε σε διαμέρισμα, στο χώρο που ήταν οι αποθήκες, οπότε μου λέει «Απόστολε, πρέπει να εγκαταλείψεις και το διαμέρισμα, φρόντισε να βρεις και δουλειά». Έψαξα για δουλειά, έψαξα και για σπίτι, μάταια όμως. Πήρα τον παπα Γιάννη τηλέφωνο, πού αλλού θα μπορούσα να ενοχλήσω; Ήταν το αποκούμπι μας. Του λέω παππούλη μου, συμβαίνει «το και το». Λέει, «μη στεναχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά, αλλά θα κάνετε μία φανουρόπιτα και θα την πάτε στην εκκλησία του αγίου Φανουρίου. Του λέω «παππούλη μου, δεν έχουμε εμείς στην Αλεξανδρούπολη εκκλησία του αγίου Φανουρίου». «Έχετε, έχετε», μου λέει. Και αρχίζω, του αγίου Νικολάου, του αγίου Νεκταρίου, Μεταμόρφωση, αγία Κυριακή, και του ξαναλέω, «παππούλη μου, συγνώμη, αλλά δεν έχουμε εκκλησία του αγίου Φανουρίου». «Για ρώτα Απόστολε», μου λέει, «για ρώτα και θα δεις». Αφού κλείσαμε το τηλέφωνο, πήρα τηλέφωνο σε κάποιους γνωστούς μου ιερείς, και μου λένε «και βεβαίως έχουμε, κάτω από την εκκλησία του αγίου Νεκταρίου». Ο παππούλης από τις Σέρρες, από το Νεοχώρι, έβλεπε ότι υπήρχε εκκλησία. Είχε και το προορατικό και το διορατικό χάρισμα.
Σε κάποια άλλη επίσκεψη, μαζί με τον φίλο μου τον Θανάση και τόν Ανδρέα που πηγαίναμε, καθώς πλησιάζαμε ξαφνικά νοιώθαμε μία χαρά. Από το πουθενά, κι όσο πλησιάζαμε,, αυτή η χαρά μεγάλωνε. Τόσο, που στο τέλος τρέχανε δάκρια από τα μάτια μας, χωρίς να μπορούμε να το ελέγξουμε. Η χαρά βέβαια, ήταν πάρα πολύ μεγάλη, όταν φθάσαμε στο σπίτι του παπα Γιάννη. Τέτοια χαρά είχα νοιώσει όταν πρωτογνώρισα τον άγιο Παΐσιο, το 1988, στο κελί του στην Παναγούδα. Αφού καθίσαμε, μας συμβούλευσε, τα είπαμε, πήγαμε να φύγουμε. Τρεις φορές φθάσαμε μέχρι την πόρτα και σα μαγνήτης μας ξαναγύριζε πίσω. Δεν μπορούσαμε να τον αποχωριστούμε. Την Τρίτη φορά, μ’ έπιασε από το χέρι, με κοίταξε στα μάτια και μου λέει «να ψάλλεις Απόστολε, να ψάλλεις προς δόξα Θεού». Εγώ ποτέ δεν του είχα αναφέρει ότι ήμουν ψάλτης, ότι είχα αναλόγιο. Και πάλι φάνηκε το χάρισμα που είχε ο παππούλης.
Κάποια φορά, τον είχαμε επισκεφτεί γύρω στα 9 άτομα από την Αλεξανδρούπολη, και αφού μιλήσαμε, μας συμβούλευσε, τα είπαμε, κάποια στιγμή, χωρίς να τον ρωτήσουμε, χωρίς να πούμε κάτι εμείς, μας λέει «έφθασε ο καιρός να πάρουμε την Κωνσταντινούπολη». Τον λέω «πάτερ μου, πότε». Μου λέει «σύντομα, πολύ σύντομα». Και γω του λέω: «κάποια ημερομηνία;». «Α, όλα κι όλα», μου λέει, «αυτό είναι το σχέδιο του Θεού, αλλά ημερομηνίες όχι». Τα ίδια μου είχε πει για την Κωνσταντινούπολη το 1991, κι ο άγιος Παΐσιος στο κελί του. Έτσι φαίνεται ότι ο χαριτωμένος παπα Γιάννης είχε και το προφητικό χάρισμα.
Και επίσης να αναφέρω, ότι κατά την εκδημία του, όταν πήγα να ασπαστώ το χέρι του ήταν ζεστός, όπως ενός ζωντανού ανθρώπου. Όπως θα γνωρίζετε, ο μακαριστός επίσκοπος ο Σιατίστης Αντώνιος, τον είχε πνευματικό, και είχε πει για τον πατέρα Ιωάννη ότι είναι ο σύγχρονος Πλανάς της Ορθοδοξίας. Και αυτό που θέλω να επισημάνω είναι ότι ο παπα Γιάννης είχε πάρα πολύ μεγάλη ταπείνωση, αλλά ταυτόχρονα και πάρα πολύ αγάπη. Όποιος πήγαινε να του πει το πρόβλημά του, το έκανε δικό του, εκεινη τη στιγμή έβαζε το πετραχήλι και γονάτιζε και προσευχόταν, με δάκρια, με πόνο, με πολύ πόνο, σαν μικρό παιδάκι και παρακαλούσε, όπως ένα μικρό παιδάκι παρακαλάει τη μητέρα του για κάτι, παρακαλούσε την Παναγία, παρακαλούσε τους αγίους, τον άγιο Ραφαήλ και πολλούς άλλους αγίους, που είχε εκεί τα άγια λείψανά τους και έτσι πολλές φορές έλυνε τα προβλήματα και τα βάσανα πολλών ανθρώπων. Ήταν άνθρωπος της χαράς, ποτέ δεν τον είδαμε να είναι σκυθρωπός, πάντα ήταν μεσ’ την χαρά, είτε μιλούσαμε στο τηλέφωνο, είτε τον επισκεφτόμασταν• και πάντα έλεγε να δοξάζουμε τον Θεό, είτε περνάμε καλά, είτε περνάμε άσχημα, είτε έρχονται άσχημα πράγματα στη ζωή μας, είτε έρχονται καλά. Και αυτό που τόνιζε, ότι, ότι και να φάμε, ότι και να πιούμε όλα εδώ θα μείνουν. Αυτό που έχει αξία είναι τα έργα μας, οι ελεημοσύνες που θα κάνουμε, οι προσευχές που θα κάνουμε, όλα αυτά θα πάρουμε μαζί μας. Την ευχή του να έχουμε. Ευχαριστώ.
Εισήγηση κ.Απόστολου Σίμογλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου