Συνήθιζε ό π. Μήνας Διακονέσκου (1856-1936) να δίνη τροφή στα πουλιά του ουρανού.

«Συνήθιζε ό π. Μήνας Διακονέσκου (1856-1936) να δίνη τροφή στα πουλιά του ουρανού. Κάθε μέρα έβγαινε στήν απλωταριά του κελιού του, έριχνε ψίχουλα από ψωμί και καρπούς άπ' το μύλο και έρχονταν παντός είδους πουλιά γύρω του άπ' το δάσος. Μερικά μάλιστα έτρωγαν άπ' τα χέρια του.

Τον π. Μηνά αγαπούσαν άνθρωποι και πουλιά γιά τήν καλοσύνη του.

Το έτος 1936, στήν εορτή των Βαΐων, μπήκε ο Γέροντας στήν τράπεζα, γονάτισε ενώπιον του ηγουμένου  και είπε με δάκρυα:

—Πατέρες, συγχωρήστε με γιά ό,τι σάς πίκρανα, διότι εγώ αναχωρώ. Με καλεί ό Θεός!

—Όχι, πάτερ Μηνά, θά ζήσης γιά να ψάλεις τήν καταβασία της Αναστάσεως: "Ό άγγελος εβόα...".

—Όχι, πάτερ ηγούμενε, με καλεί ό Θεός. Δεν μπορώ να περιμένω! Συγχωρήστε με τον αμαρτωλό και μη με ξεχνάτε στή Θ. Λειτουργία. "Ύστερα από αυτό επέστρεψε στο κελί και μετά από μια μέρα ό π. Μηνάς κοιμήθηκε εν ειρήνη και με τήν προσευχή στα χείλη. Μετά από μερικές εβδομάδες τα πουλιά τού δάσους συγκεντρώθηκαν στον εξώστη τού κελιού του και κελαηδούσαν ανήσυχα. Από εκεί πέταξε ένα σμήνος άπ' αυτά στον τάφο τού γέροντος και πάλι κελαηδούσαν. Κατόπιν κάθισαν ειρηνικά στους βραχίονες τού σταυρού τού τάφου του και επέστρεψαν στο δάσος».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΚΑΛΟΙ ΛΙΜΕΝΕΣ ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΩΣΤΩΦ.