Σήμερα το μεσημεράκι
είχαμε διακοπή νερού….
Στην απουσία τούτου
εκτιμάς την αξία του….
Αντιλαμβάνεσαι ότι
πραγματικά είναι ΑΓΑΘΟ….
Το απλό νεράκι ε……
Τέτοιες ώρες θυμάσαι
κείνες τις στιγμές που η βρύση έτρεχε άσκοπα…..
κείνες τις γουλιές που πέταξες στα σκουπίδια
μαζί με το στέμμα που σου 'βαλε
ο Θεός στην κεφαλή
ως κορωνίδα της δημιουργίας όλης....
Το νερό αργότερα ήρθε και πάλι
και πλέον ρέει άφθονο
και το’ χουμε όποτε και όπως(ζεστό ή κρύο) θέλουμε....
Θα ρέει άραγε μέσα μας
κι ευγνωμοσύνη, η εκτίμηση;......
Να πούμε ένα δόξα τω Θεώ
βρε αδερφέ
όχι μονάχα όταν διψάμε….
Μερικές φορές
ντρέπομαι,
φρίττω αναλογιζόμενος
την απληστία
που μας συντροφεύει(κυριεύει) τους ανθρώπους
σαν μαύρο σύννεφο
από τότε(Εδέμ) μέχρι σήμερα....
Σαν βρεθείς σε κανά ασκηταριό
στο Άγιο Όρος
που το νεράκι που έχουνε
είναι αυτό της βροχής
θαρρείς στην γουλιά που πίνουν
οι άνθρωποι αυτοί του Θεού
γεύονται μαζί και την αγάπη Του
που τους το οικονόμησε…..
Το σταυρώνουν
(δεν το λατρεύουν
σαν κάποιες Ανατολίτικες θρησκείες)
γιατί κι αυτό όπως κι όλη η φύση
‘’έπεσε’’ (εκούσια όμως) ,
υπόκειται στην φθορά
μαζί με τον Άνθρωπο,
και το απολαμβάνουν μέχρι τελευταία σταγόνα
ευχαριστώντας τον Θεό
που επιμελώς κρύβεται πίσω
απ’ όλες τις τόσες καθημερινές δωρεές…..
Όλα λοιπόν γύρω μας,
τα απλά και τα δεδομένα(που δεν είναι….)
μπορούν να γίνουν αφορμή
για λίγη προσευχή…..
κι απουσίας τους
για λίγη ταπείνωση.....
Ιωάννης Παπαδημητρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου