Γνώρισα κάποτε μιά καλόγρια, ἡ ὁποία εἶχε θεῖο ἔρωτα. Αὐτή ἡ καλόγρια μέ βοήθησε μέ τόν τρόπο της, ὥστε τό 1951 νά ἐπιστρέψω στό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ἡ καλόγρια αὐτή, ὅταν ἔλεγε τή λέξη Χριστός, ἔτρεχαν ἄφθονα δάκρυα ἀπό τά μάτια της, σάν νά ἄνοιγε κάποιος ἀπό μέσα της μιά βρύση. Δέν τό ἔχω ξαναδεῖ αὐτό τό πρᾶγμα σέ ἄλλον ἄνθρωπο (τό εἶδα καί στόν γέροντα Ἱερώνυμο τῆς Αἴγινας). Ἡ καλόγρια αὐτή μέ ἔλεγε χαρακτηριστικά: Νά 'ξεραν οἱ ἄνθρωποι, Δημήτρη μου, πόσο πολύ μᾶς ἀγαπάει ὁ Χριστός!!! Καί τά δάκρυα ἔτρεχαν ἀσταμάτητα!!! Ἐμεῖς δέν ἔχουμε τέτοια πράγματα καί τό μόνο πού μᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι, ἄν χτύπησε ἡ τρίτη καμπάνα γιά νά πᾶμε τελευταῖα στιγμή στήν Ἐκκλησία...!
~ Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου