Αναφέρει προσκυνητρια θαυμαστό γεγονός.

Πριν από 2,5 χρόνια περίπου αρρωσταίνει η μητέρα μου. Στην αρχή φαινόταν για μια απλή ιωσούλα, λοίμωξη του αναπνευστικού. Περνάνε 2-3 μέρες και αρχίζει να εκδηλώνεται. Πηγαίνουμε, λοιπόν, στο νοσοκομείο, γιατί και γω γιατρός είμαι. Της παίρνουνε τις μετρήσεις, την εξετάζουνε και μένουμε με ανοιχτό το στόμα, διότι φάνηκε ότι είχε σοβαρό πρόβλημα, ήτανε βαριά όντως, κάτι το οποίο δεν φαινόταν έως εκείνη τη στιγμή. Προχωρούσε δηλαδή η λοίμωξη, εκείνη διαμαρτυρόταν, αλλά επειδή ήτανε σχετικά νέα, η εικόνα που είχε δεν αντιστοιχούσε στην βαρύτητα της κατάστασής της. Της κάνουμε λοιπόν εισαγωγή. Δυστυχώς, μέσα σε 2 μέρες είχε μια ταχύτατη εξέλιξη. Μπήκε στην μονάδα εντατικής με αναπνευστική ανεπάρκεια. Απ’ ό,τι προέκυψε, είχε κολλήσει την γρίπη των χοίρων, από πού και πώς δεν ξέρουμε, η οποία εξελίχθηκε ταχύτητα. Της κάνει οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια, πολύ σοβαρή, διασωληνώνεται, μπαίνει στον μηχανικό αριθμό και η πρόγνωση είναι μηδενική. Της κάνει πολυοργανική ανεπάρκεια και μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, δεν δούλευε κανένα σύστημα: Εγκέφαλος, καρδιά, αναπνευστικό, πεπτικό, τίποτα. Όλα ήταν στο μηδέν. Ζούσε με τα χίλια βάσανα. Ήταν 62 χρονών. Το μηχάνημα, στην καθομιλουμένη, έβγαζε καπνούς για να την κρατήσει στη ζωή. Με ό,τι φάρμακο είχαμε στο νοσοκομείο, για να της κρατάμε μια πίεση 7 με τα χίλια ζόρια. Και ο αναπνευστήρας να δουλεύει στο φουλ για να της κρατάει μια οξυγόνωση ικανοποιητική τέλος πάντων, πάνω-κάτω.

      Κάποια στιγμή, μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν ότι «Είναι πολύ σοβαρά! Και δεν θα τα βγάλει πέρα». Μου είπανε οι γιατροί ότι ήτανε θέμα ωρών. Πήγαμε λοιπόν αμέσως στο νοσοκομείο, μαζί με τα δύο αδέλφια μου. Μόλις μπαίνουμε, με βλέπει μια νοσηλεύτρια, που με γνώριζε, στο ισόγειο καθώς πηγαίναμε, και μου λέει: «Θ. ξέρω που πας, πηγαίνεις στην μάνα σου. Πάρε αυτό το λαδάκι, λέει, είναι από τη Μυτιλήνη, από τον Άγιο Ραφαήλ. Πάρτο, και άμα θέλεις, σταύρωσέ την!». «Ευχαριστώ πολύ», της είπα, το πήρα και έφυγα. Πηγαίνουμε πάνω και βλέπουμε την μητέρα μου, στο χάλι αυτό που περιέγραψα. Κι’ είμαστε μέσα τώρα στο δωμάτιο της Εντατικής, εγώ, τα αδέλφια μου, μια νοσηλεύτρια, ο γιατρός που εφημέρευε και άλλη μια νοσηλεύτρια. Και βλέπουμε λοιπόν το μόνιτορ πάνω, που έδειχνε περίπου πίεση 60κάτι με 40, με τα φάρμακα στο φουλ, και το οξυγόνο της (με άριστα το 98-99) να είναι 80 και κάτι, με το μηχάνημα στο φουλ. Επειδή δεν ήταν το τμήμα μου αυτό, καθώς είμαι αναισθησιολόγος και το τμήμα μου είναι το αναισθησιολογικό, και επειδή γνώριζα ότι ο υπεύθυνος γιατρός που ήταν παρών δεν πίστευε στο Θεό, ρωτάω τον γιατρό εάν έχει αντίρρηση να σταυρώσω τη μητέρα μου με το λαδάκι των Αγίων. «Κάντε ό,τι θέλετε» μου είπε. Με το που την σταυρώνουμε, μέσα σε 4 δευτερόλεπτα: βλέπουμε την πίεση από το 60κάτι να ανεβαίνει στο 90κάτι, 100, μπορεί και 140 δεν θυμάμαι τώρα ακριβώς. Και ο κορεσμός του οξυγόνου από το 80κάτι να ανεβαίνει στο 94!! Επίσης η μητέρα μου άνοιξε τα μάτια, έκανε εκφράσεις στο πρόσωπο και κούνησε και το δάκτυλο. Και μένουμε όλοι με ανοιχτό το στόμα!! Κόκκαλο!! Και ο γιατρός που δεν πίστευε, όταν συνήλθε, λέει: «Αυτό, δεν το έχω ξαναδεί!!»… Και ως παρένθεση: προσωπικά, είμαι από τους πλέον ειδικούς στο θέμα της αναζωογόνησης και γνωρίζω πολύ καλά τον τομέα αυτό. Πιστοποιώ, λοιπόν, μετά βεβαιότητος, ότι δεν υπάρχει ούτε ένα φάρμακο στον κόσμο, ούτε θα υπάρξει στο άμεσο μέλλον που να μπορεί να κάνει αυτό που έγινε εκείνη τη στιγμή. Αλλά, και να υπήρχε, πάλι δεν θα μπορούσε να επιτελέσει τον σκοπό του, λόγω της πολύ άσχημης κατάστασης της ασθενούς.

      Τέλος πάντων, μετά από λίγο φεύγουμε από το δωμάτιο και όπως καταλαβαίνετε, όλη η οικογένεια ήταν χάλια. Εγώ, πρώτη φορά ζούσα τέτοια γεγονότα στην οικογένεια. Δεν είχα ξαναφτάσει σε τέτοιο σημείο. Μου δώσανε, λοιπόν, εκείνο το βράδυ 2 χάπια, ηρεμιστικά, και με παίρνει ο ύπνος (είχα μείνει στο νοσοκομείο) και κοιμήθηκα όλη την νύχτα. Ξυπνάω την άλλη μέρα και λέω: «Τώρα, τί θα ακούσω»… Και πάω και βλέπω την γιατρό που εφημέρευε και με κοιτάει και λέω: «ωχ, τώρα θα μου πει ότι κατέληξε». Και μου λέει: «Καλύτερα πάει η μητέρα σου!». Λέω, «Τί εννοείς;». Μου λέει «Μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, οι τιμές που ήταν στα κόκκινα όλα, που δεν ζει άνθρωπος, έχουν φτιάξει πολλά!». Και μένω δεύτερη φορά κόκκαλο!! Από κει και μετά άρχισε μια σταδιακή βελτίωση. Ενώ δεν δούλευε τίποτα, σιγά-σιγά πήραν όλα μπροστά. Μετά από 2 μήνες που άρχισαν να δουλεύουν τα νεφρά και απέβαλε το σώμα της τα φάρμακα που της είχαμε δώσει για να είναι σε καταστολή, ξύπνησε! Και έζησε άλλον ενάμισι χρόνο, μέσα στην μονάδα. Κατά τη διάρκεια αυτή ήτανε που ήλθαμε και μεις πρώτη φορά εδώ, στο Μοναστήρι, στο Μαραθώνα, γιατί ο αδελφός μου έψαχνε για το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στην Μυτιλήνη και βρήκε στο ίντερνετ για το Μοναστήρι αυτό εδώ και ερχόμασταν και προσευχόμασταν. Ζήσαμε μπροστά στα μάτια μας ένα πολύ μεγάλο θαύμα! Και το πιστοποιώ κι’ εγώ ως ο πλέον ειδικός! Ευχαριστούμε το Θεό και τους Αγίους γι’ αυτό!