Θα ήθελα με την σειρά μου να σας διηγηθώ αυτό που μου συναιβει το 2011. Πριν απ όλα να σας πω πως είμαι ένα πολύ θρησκευόμενο άτομο( δεν τρέχω στις εκκλησίες) αλλά έχω από πολύ μικρή μια ιδιαίτερη σχέση με τα θεία. Μου έχουν συμβεί πάρα πολλά ανεξήγητα, αλλά αυτό ήταν όντως σημάδι. Κάποια στιγμή λοιπόν στο γραφείο όπου υπηρετούσα(είμαι αποστρατη πλέον) συζητούσα με κάποιον συνάδελφο μου για διάφορα θέματα της θρησκείας. Σε όλες τις συζητήσεις υπήρχαν επιχειρήματα, και σε πολλά εγώ δεν ήξερα να τα αντικρούσω η να πω κάτι διότι δεν ήμουν διαβασμενή. Ο συνάδελφός μου όμως ήταν πάρα πολύ διαβασμενος σε όλες τις συζητήσεις μας λοιπόν εγώ δεν μπορούσα να αντικρούσω τίποτα και όλα όσα μου έλεγε φαινόταν απολύτως σωστά. Κάποια στιγμή δέχθηκα να συναντήσω κάποιες γυναίκες που θα μου συστηνε ώστε να με διαφωτίσουν καλύτερα σε τυχόν απορίες μου. Την επόμενη μέρα ο σύζυγός μου θα τηλ. στον πνευματικό μας χωρίς να του πει για ποιον λόγο απλά ότι θέλω να του μιλήσω. Ο πάτερ του είπε πως θα είναι στην εκκλησία γύρω στις 6 το απόγευμα. Εγώ έφυγα γύρω στο μισάωρο πιο μπροστά και σε όλη την διαδρομή με το αυτοκίνητο, το μόνο που έκανα ήταν να ζητάω από τον Θεό ένα σημάδι, γιατί κυνδυνευω να χάσω την ψυχή μου. Μάλλον δεν ζητάγα, πιο πολύ τον παρακαλουσα άλλες φορές το απαιτούσα, ήμουν απελπισμένη γιατί ένιωθα πως χάνομουν. Παρκάρω έξω από την εκκλησία και αποφάσισα να κάτσω στα σκαλάκια της εκκλησίας για να μην ενοχλήσω το ευχέλαιο μέσα. Άκουγα την λειτουργία, και με όλη την μυρωδιά από το λιβάνι είχα χαλαρώσει πλήρως. Από εκεί που καθόμουν κάτω από το διπλανό μπαλκονακι υπήρχε ένα μικρό ξωκλήσι και εγώ άκουγα δύο άντρες να μιλάνε, αλλά δεν σηκώθηκα να πάω να δω για να μην ενοχλήσω. Το μόνο που έκανα χαζευα κάτι μηρμυγκια και σκεφτόμουν με πόση σοφία έχει πλάσει τα πάντα ο Θεός. Ξαφνικά σταματάνε οι ομιλίες απότομα και η λειτουργία, και βλέπω έξω στην εκκλησία να παρκάρει ο πάτερ. Σηκώνομαι σαν μουδιασμενη και απορημένη του έδειχνα την εκκλησία και τον ρωτάγα τι ήταν αυτό που άκουγα, με κοίταξε σοβαρά, μου χαμογέλασε, και μου είπε πως ήταν το σημάδι που ζήτησα. Του εξήγησα για τις ομιλίες που άκουσα, μέχρι που μου άνοιξε το μικρό εξωκκλήσι το οποίο ήταν μήνες κλειστό. Το μόνο που ζήτησα ήταν να κάτσω σε μια γωνιά, και θυμάμαι βαλαντωσα στο κλαμμα. Για όσους γνωρίζουν η εκκλησία ήταν της Παναγίτσας στο Μάτι Αττικής με τον υπέροχο πατέρα Δωρόθεο! Συγνώμη αν σας κούρασα, προσπάθησα να τα γράψω όσο πιο περιληπτικά μπορούσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου