"Πριν από το ατύχημα, κανείς δεν ενδιαφερόταν για τον κόσμο που μας περιβάλλει. Σαν να μας είχε χαριστεί και να μην εξαρτιόταν η ύπαρξή του από εμάς. Είχαμε την αίσθηση ότι θα υπήρχε για πάντα. Παλιά, μου άρεσε πολύ να ξαπλώνω στο χορτάρι στο δάσος και να χαζεύω τον ουρανό. Ένιωθα τόσο ευτυχισμένη, που ξεχνούσα ακόμη και το όνομά μου. Και τώρα είναι ακόμη όμορφο, γεμάτο μύρτιλα που δεν τ' αγγίζει κανείς. Κανείς δε μαζεύει πια τα μανιτάρια το φθινόπωρο. Έχουμε αρχίσει να φοβόμαστε τα ίδια μας τα συναισθήματα. Μας έχει μείνει μόνον η τηλεόραση και τα βιβλία. Και η φαντασία... Τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα στα σπίτια, χωρίς να έχουν ξαπλώσει ποτέ στο γρασίδι του δάσους, στην όχθη του ποταμού. Το κοιτούν μονάχα από απόσταση. Πόσο διαφορετικά είναι αυτά τα παιδιά! Τους απαγγέλλω στίχους του Πούσκιν για το φθινόπωρο... Κάποτε πίστευα πως οι στίχοι του Πούσκιν θα έμεναν αθάνατοι. Μερικές φορές κάνω μια βλάσφημη σκέψη. Κι αν όλος ο πολιτισμός μας δεν είναι τελικά παρά ένα παλιομπάουλο γεμάτο κιτρινισμένα χειρόγραφα; Ό,τι αγάπησα, άλλαξε..." (μαρτυρία Νίνας Κονσταντίνοβνα από το βιβλίο τής Σβ. Αλεξίεβιτς, Τσέρνομπιλ, εκδ. Πατάκη).
Τροφή για σκέψη και για την περίοδο του κορονοϊού και τηρουμένων των αναλογιών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου