Το 1960 κηδέψαμε την μητέρα μου. Είμαστε 6 αδέρφια (4 αγόρια και 2 κορίτσια) και μεταξύ αυτών ένας στρατηγός, που ήταν άπιστος και δεν πίστευε στην ανάσταση των νεκρών.
Μπροστά στο λείψανο της μάνας μου, όλα τα αδέρφια μου έκλαιγαν... ο μόνος που δεν έκλαιγε, ήμουνα εγώ.
Σε μία στιγμή μέσα στον κόσμο, έρχεται ο αδερφός μου - ο στρατηγός και μου λέει με στόμφο ανάγωγο και με πολλή θυμό το εξής:
- Δεν μου λες, εμείς εδώ μέσα είμαστε τρελοί;
- Δεν ξέρω... εγώ δεν σας βλέπω για τρελούς.
- Μα η συμπεριφορά σου είναι τέτοια, που όλους μας θεωρείς τρελούς...
Με κατηγορούσε, διότι δεν μπορούσε να ερμηνεύσει το λόγο που δεν έκλαιγα, δεν μαλλιοτραβιόμουνα και δεν μαυροφορούσα, όπως έκαναν εκείνοι.
Βέβαια χρειάστηκαν 7 χρόνια για να χωνέψει και να καταλάβει αυτό που του είπα, ότι η μάνα μας ησύχασε και άμα μετά την κοινή ανάσταση πάω και εγώ εκεί που πήγε, θα την ανταμώσω ξανά και θα ζούμε μαζί αιώνια.
Η μάνα μου ήταν για 14 χρόνια σε αναπηρικό καρότσι με κομμένο πόδι και με αυτό, την μεταφέραμε από Εκκλησία σε Εκκλησία. Πρόβλεψε το θάνατό της και ήξερα ότι η ψυχή της σώθηκε και πήγε στον παράδεισο.
Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου