Ήμασταν μαζεμένοι όλοι η οικογένεια σε τραπέζι για τη γιορτή μου και του παππού μου. Ο προπάππος μου τότε 91 χρονών λέει.. "βγάλτε με μια φωτογραφία, δε θα έχετε να βάλετε στον τάφο μου" όλοι αρχίσαμε τα γέλια και του λέγαμε "α ρε παππού εσύ θα μας θάψεις όλους".. με τα πολλά έπεισε τον ξάδερφο μου και τον έβγαλε φωτογραφίες όρθιο όπως και ήθελε. Το βράδυ φωνάζει τον πατέρα μου και του λέει "εγγονέ μου εγώ φεύγω πάω να συναντήσω την κυρά μου, φώναξε τον πατέρα σου" φωνάζει ο μπαμπάς μου τον παππού μου και του λέει "γιε μου πάω να βρω τη μάνα σου τελείωσε εδώ ο χρόνος μου, με περιμένει, να προσέχεις τα παιδιά σου" του έδωσε το ρολόι τσέπης του και έκλεισε τα μάτια του να κοιμηθεί... Φώναξαν τη μαμά μου που είναι νοσηλεύτρια και όντως ο δεν ήταν καλα, χαμηλοί σφυγμοί που σχεδόν δε τους ένιωθες.. τον πήραν στον νοσοκομείο τον βάλανε στα επείγοντα και εκεί που πήγαινε να φύγει είπε το ίδιο στον γιατρό "είπα και στα παιδιά μου να με αφήσουν, άσε με εσύ να φύγω ήρεμος να βρω την κυρά μου" κοίταξε τον παππού και τον μπαμπά μου τους χαμογέλασε και έφυγε ... Έτσι απλά και ήρεμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου