Οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶναι παρὰ διάκονοι καὶ δοῦλοι
καὶ ὤφειλαν νὰ χρησιµοποιοῦν τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ
µόνο γιὰ θείους σκοπούς, τουτέστιν, τελικὰ
γιὰ τὶς κοινὲς ἀνάγκες.
Οἱ ἰδέες τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόµου
γιὰ τὴν περιουσία ἦταν αὐστηρὰ τυπικές:
Ἡ κτήση δικαιώνεται µόνο µὲ τὴν εἰδικὴ χρήση.
Νὰ εἴµαστε βέβαιοι πὼς ὁ Χρυσόστοµος
δὲν ἦταν κοινωνικὸς ἢ οἰκονοµικὸς µεταρρυθµιστής,
καὶ οἱ πρακτικές του ὑποθέσεις µπορεῖ νὰ φανοῦν
ἀβάσιµες, ἀκόµη καὶ ἀφελεῖς.
Ἦταν ὅµως ἕνας ἀπὸ τοὺς µεγαλύτερους
Χριστιανοὺς προφῆτες
τῆς κοινωνικῆς ἰσότητος καὶ δικαιοσύνης.
Τίποτε αἰσθηµατολογικὸ δὲν ὑπῆρχε
στὶς ἐκκλήσεις του γιὰ ἐλεηµοσύνη.
Ἡ χριστιανικὴ ἐλεηµοσύνη στὴν πραγµατικότητα
δὲν εἶναι µόνο στοργικὴ συγκίνηση.
Οἱ Χριστιανοὶ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ὑποκινοῦνται ἁπλῶς
ἀπὸ τὴ δυστυχία, τὴν ἀνάγκη καὶ τὴν ἀθλιότητα
τῶν ἄλλων ἀνθρώπων.
Πρέπει νὰ κατανοοῦν πὼς ἡ κοινωνικὴ ἀθλιότητα
εἶναι ἡ συνεχιζόµενη ἀγωνία τοῦ Χριστοῦ,
ποὺ ὑποφέρει ἀκόµη στὸ πρόσωπο τῶν µελῶν του.
Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Φλωρόφσκυ
Τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία
Τεῦχος 327, Ἰούλιος-Αὔγουστος 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου