«Μερικές φορές
όλη την ημέρα τρέχεις, μεριμνάς, μιλάς στο τηλέφωνο, και τελικά τίποτα δεν
έκανες. Και συμβαίνει να έχεις προσευχηθεί για λίγο, αλλά προσπάθησες με όλη
την ψυχή σου να επικοινωνήσεις με τον Θεό, πολύ-πολύ. Τον υπόλοιπο χρόνο ήσουν
ξαπλωμένος δίπλα στο ποτάμι, κοιτούσες το νερό και καταλαβαίνεις ξαφνικά:
σήμερα δεν έζησα μάταια, δούλεψα».
«…Όσο πιο δυνατό
μαρτύριο σου έλαχε, άλλο τόσο πιο δυνατή είναι η ψυχή σου, επειδή ο Θεός θέλει
όλοι να σωθούν και επιτρέπει κακουχίες στον καθένα ανάλογα με τη δύναμή του.
Οπότε, μαθαίνω να υπομένω με χαρά. Δεν είναι μακριά η Βασιλεία και περιμένει η
αιωνιότητα. Αιωνιότητα, κι όχι 30-40 χρόνια. Φφφστ!!!»
«Η αμαρτία. Δε
θυμάμαι πότε και που είχα δει, αλλά ακόμα και τώρα έχω μπροστά στα μάτια μου
την εικόνα: ο άντρας, από ζήλια ή από κάποια άλλη βλακώδη αιτία, άρπαξε
μαχαίρι, το βούτηξε μέσα στο στήθος της αγαπημένης του και αμέσως το έβγαλε
έξω. Σαν να ήθελε να πει: «ωχ, ωχ, όχι-όχι. Συγγνώμη. Δεν ήθελα». Και με
εξέπληξε: ήθελε-δεν ήθελε, τέλος, είναι αργά.
Έτσι και η
αμαρτία. Ακόμα και μικρή, αφήνει στην ψυχή αγιάτρευτη πληγή. Σαν να φαίνεται
ότι όλα είναι καλά: δεν πίνεις, δεν καπνίζεις, αλλά ούτως ή άλλως, σηκώνεσαι το
πρωί και έχεις θλίψη. Για ποιο πράγμα; Αφού δεν υπάρχει κομμάτι του εαυτού σου
που να μην έχει πληγές. Τίποτα δεν άφησες για τον εαυτό σου, με τι να ζεις, με
τι να αγαπάς. Μόνο ουλές. Και νιώθεις πολύ φόβο και κάπως σαν απορία: με τα
δικά μου χέρια τα έκανα όλα!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου