Παναγία μου, κατέβασε το καντηλάκι σου να το ανάψω...

 

«Αναμνήσεις από την περίοδο που ήμουν αγροτικός γιατρός στην περιοχή της Άρτας»

 

 

Μπαλδιμτσής Νικόλαος, Ιατρός

 

 

 

Περί της Γερόντισσας Μαριάμ.

Στα περίχωρα της Άρτας κοντά στην ιστορική κωμόπολη, Πέττα υπάρχει ακόμη και σήμερα ένα μοναστηράκι αφιερωμένο στην Παναγία, το λεγόμενο «Θεοτοκιό». Αυτό ήταν μεγάλο μοναστήρι, του 14ου αιώνα, το οποίο μετά από καταστροφές έμεινε ένα μικρό μοναστηράκι, όπως δείχνει και το όνομά του. Εκεί, για πολλά χρόνια ζούσε μόνη της μια ασκήτρια μοναχή, η Γερόντισσα Μαριάμ.

 

 Η Γερόντισσα αυτή ήταν πολύ χαμηλού αναστήματος. Η πίστη της όμως ήταν δυσανάλογη με το σώμα της. Όταν ήταν νεότερη για να ανάψει το καντήλι της Παναγίας στο τέμπλο, ανέβαινε σε μια μικρή ξύλινη σκάλα. Όταν όμως γέρασε, δίσταζε να ανεβεί στη σκάλα για να μην ζαλιστεί και πέσει. Έλεγε λοιπόν: Παναγία μου, κατέβασε το καντηλάκι σου να το ανάψω.

 

Όπως ήταν φυσικό, μάλλον υπερφυσικό, η Παναγία κατέβαζε το καντηλάκι της και αφού το άναβε η Γερόντισσα, ανέβαινε μόνο του στη θέση του. Αυτό ήταν ένα δίδαγμα ότι κάθε φυσικό ελάττωμα, όπως το μικρό ανάστημα της Γερόντισσας, όταν αξιοποιηθεί πνευματικά ανεβάζει τον άνθρωπο, δυναμώνει την πίστη του και βλέπει θαύματα στη ζωή του.

Το χειμώνα η Γερόντισσα είχε στο κελλάκι της μια σόμπα πετρελαίου για να ζεσταίνεται. Απέξω υπήρχε ένα βαρέλι με κάνουλα που ήταν δεξαμενή για το πετρέλαιο. Τα βράδια πήγαιναν τα πονηρά πνεύματα και χτυπούσαν το βαρέλι για να αποσπάσουν τη Γερόντισσα από την προσευχή της. Αυτή, όταν διαπίστωσε ότι δεν ήταν άνθρωποι αυτοί που χτυπούσαν, περιφρονούσε τα πονηρά πνεύματα λέγοντας: Χτυπάτε όσο θέλετε! Κι αν σας αρέσει πιείτε και το πετρέλαιο! Αυτά μην αντέχοντας την περιφρόνηση εξαφανίζονταν.

Στην Μητρόπολη Άρτας ήταν ένας ευλαβής Ιερομόναχος και Ιεροκήρυκας, ο π. Αθανάσιος Φακίνος. Ήταν άνθρωπος χαρούμενος, πράος και ταπεινός. Αυτός, ευλαβείτο την Γερόντισσα και πολλές φορές πήγαινε στο Μοναστήρι για να λειτουργήσει και διανυκτέρευε σε ένα κελλάκι της Μονής. Ένα βράδυ, λόγω υποχρεώσεων, έφτασε αργά στο Μοναστήρι. Πήγε λοιπόν έξω από το παραθυράκι της αθόρυβα και άρχισε να χτυπάει το παντζούρι φωνάζοντας: «ουουου», παριστάνοντας τον πειρασμό, για την τρομάξει. Η Γερόντισσα όμως είχε πνευματική «τηλεόραση» και του φώναξε: Ας τα αυτά π. Αθανάσιε! Πέρασε μέσα. Σε περιμένω!

Η Γερόντισσα Μαριάμ μικρή το δέμας, όπως ο Άγ. Ιωάννης ο Κολοβός, ήταν μια πνευματική αθλήτρια, ένας κεκρυμμένος θησαυρός. Αληθινή δούλη της Παναγίας. Ας εύχεται για όλους μας.