Ένα μικρό αγόρι μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε να σώσω την ετοιμοθάνατη μαμά του.

 

Ένα μικρό αγόρι μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε να σώσω την ετοιμοθάνατη μαμά του.

Διασώθηκε, αλλά όπως αποδείχθηκε αργότερα, το αγόρι Μαξίμκα, που με κάλεσε, ήταν... θαμμένο πριν από ένα μήνα...

 

Είμαι γιατρός.

 Κατά τη διάρκεια των ετών της πρακτικής μου, υπήρξαν διάφορες ιστορίες.

Υπήρχαν και λυπημένες, χαρούμενες και ευγενικές ιστορίες. Αλλά ένα από αυτά είναι ίσως το πιο εκπληκτικό, ειδικά το θυμήθηκα.

Αυτή η ιστορία συνέβη στην αρχή  της καριέρας μου, στις αρχές του 1980.Μόλις αποφοίτησα από το ιατρικό ινστιτούτο και έφτασα στην κλινική του χωριού με διανομή. Περίμενα να δω ένα λεκιασμένο παλιό κτίριο, αλλά κατέληξα σε μια νέα, νεόδμητη ιατρική εγκατάσταση. Ήμουν χαρούμενος! Δεν υπήρξε τίποτα αξιοσημείωτο στην πρώτη εβδομάδα εργασίας, αν και οι ασθενείς έπρεπε να γίνονται δεκτοί μέχρι τη νύχτα. Την Παρασκευή αποφάσισα να έρθω στη δουλειά νωρίτερα από ό, τι συνήθως. Ήθελα να καθαρίσω με κάτι  χαρτιά ενώ κανείς δεν με απασχολεί. Ήταν άλλη μια ώρα πριν την υποδοχή, οπότε η νοσηλεύτρια Μαρίνα δεν έχει φτάσει ακόμα. Αλλά μόλις ξεκίνησα την επιχείρησή μου, το τηλέφωνο χτύπησε αναπάντεχα.

Σήκωσα το τηλέφωνο και άκουσα τη φωνή ενός αγοριού με κουδουνάκι:

- Πάβελ Βασίλιεβιτς! Η μαμά μου είναι άρρωστη! Οδός εργασίας, σπίτι 11. Ελάτε γρήγορα!

- Τι συμβαίνει με τη μαμά σου; ′′ Ρώτησα. - Πεθαίνει! ′′ απάντησε το αγόρι, αλλά λίγο πιο ήσυχα.

- Γιατί πεθαίνει; Τι συνέβη σε αυτήν; Κάλεσε ασθενοφόρο! - Ενθουσιάστηκα.

- Κανείς δεν είναι σπίτι, μόνο εγώ. Και η αδερφή δεν έχει έρθει ακόμα, - το αγόρι δεν το άκουσε καθόλου. Εκείνη τη στιγμή χάλασε η σύνδεση.

Ιστορίες μυστικιστικών σωμάτων:

Βάζω σύντομα μια άσπρη μπλούζα και βιάζομαι να  πάω στη διεύθυνση του αγοριού.

Σε 15 λεπτά ήμουν ήδη στη θέση μου. Η πόρτα του σπιτιού αποδείχθηκε ανοιχτή. Ρώτησα δυνατά:

- Καλέσατε τον γιατρό;

Ωστόσο, δεν πήρα την απάντηση. Περπάτησα βαθιά και είδα μια γυναίκα στο δωμάτιο. Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και το κεφάλι της ήταν λίγο κρεμασμένο κάτω. Το νεκρό χλωμό πρόσωπο ήταν κρυμμένο κάτω από μπερδεμένα σκούρα μαλλιά.

Πήρα το χέρι της, το δέρμα ήταν πολύ κρύο, αλλά παρόλα αυτά ένιωσα ένα αδύναμο χτύπημα. Υπήρχε ένα άδειο κουτί στο πάτωμα από κάτω από το τραπεζι. Όλα επεσήμανα ότι η γυναίκα πήρε μια θανατηφόρα δόση φαρμάκου. Ναι, δεν είχα να αντιμετωπίσω ακόμα τις αυτοκτονίες. Η αγωνία συνεχίστηκε για δευτερόλεπτα. Στο κομοδίνο στη γωνία είδα το τηλέφωνο και κάλεσα τα επείγοντα.

Περιμένοντας την βοήθεια, παρείχα τις πρώτες βοήθειες όσο καλύτερα μπορούσα. Το ασθενοφόρο ήρθε αρκετά γρήγορα. Είπα στους γιατρούς ότι η γυναίκα δεν υπολόγισε τη δόση του φαρμάκου, το κατάλαβε εγκαίρως και κατάφερε να με πάρει τηλέφωνο. Το έκανα για να μην την στείλουν στο ψυχιατρείο και να μην λογαριαστεί - η συζήτηση με τις αυτοκτονίες ήταν σύντομη τότε.

Όταν η γυναίκα με φορεία βγήκε έξω από το σπίτι, πλήθος περίεργων γειτόνων συγκεντρώθηκε στο αυτοκίνητο.

- Γιατρέ, τι της συνέβη; - ρώτησε μια γιαγιά, - πέθανε;

- Θα γίνει καλύτερα! ′′ Είπα με αυτοπεποίθηση.

Η ηλικιωμένη κυρία ανέπνευσε:

- Δεν υπάρχει άλλος τρόπος ο  Μαξίμκα να  καλεί για τον εαυτό της. Ο γιος της πνίγηκε. Σύντομα θα είναι ένας μήνας που θάφτηκε.

- Αλλά έχει και αλλα παιδιά. Το αγόρι και το κορίτσι, - απάντησα.

Η γιαγιά κούνησε το κεφάλι της:

- Δεν έχει άλλα μωρά, ήταν ο  μόνος.

Τώρα αυτό είναι κάποια νέα. Ποιος μου τηλεφώνησε τότε; Για ποια αδερφή μιλούσε το αγόρι;

Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ, και έσπευσα στην κλινική, γιατί μετά από πέντε λεπτά άρχισε η υποδοχή.

Η Μαρίνα η νοσηλεύτρια με έπιασε με τα χέρια της:

- Πάβελ Βασίλιεβιτς  πού είσαι; Ήδη ανησυχώ αν κάτι είχε συμβεί!

Της είπα μια περίεργη ιστορία, την  περιπέτειά μου σήμερα το πρωί.

- Γνωρίζω αυτή την οικογένεια, - είπε η Μαρίνα με θλίψη. Η γυναίκα  Λυδία είναι πολύ καλή. Αυτός και ο σύζυγός του δεν είχαν παιδιά για πολύ καιρό.

Κι όταν γεννήθηκε ο Μαξίμκα, η χαρά τους ηταν απερίγραπτει . Και η θλίψη ΉΤΑΝ ΤΡΟΜΕΡΉ οταν έχασαν το μοναχοπαίδι τους; - η φωνή της νοσοκόμας λύγισε.

Τότε η Μαρίνα με κοίταξε προσεκτικά και ρώτησε:

Απλά δεν μπορώ να καταλάβω ένα πράγμα. Πώς θα μπορούσαν να σας καλέσουν αφου η κλινική μας δεν έχει συνδεθεί ακόμα με τον τηλεφωνικό κόμβο;

- Πώς δεν το συνέδεσαν; - Κοιτούσα τη Μαρίνα με έναν σπαζοκεφαλισμένο τρόπο, - να το τηλέφωνο.

Η  νοσοκόμος σήκωσε τη συσκευή και μόνο τότε παρατήρησα ότι δεν είχε σύρμα. Είχε χαθεί. Λοιπόν, με κάλεσε ένα νεκρό αγόρι σε ένα μη λειτουργικό τηλέφωνο; Να πάω μόνος μου στον γιατρό; Γιατί όλα αυτά είναι παράξενα  το λιγότερο. Αλλά υπήρξε ένα τηλεφώνημα, προσωπικά μίλησα με το αγόρι! Πέρασα όλη τη μέρα σκεπτόμενος και μετά τη δουλειά πήγα στο νοσοκομείο για να ανταπεξέλθω στην υγεία της Λυδίας.

Η γυναίκα αισθάνεται καλύτερα, ήρθε στα λογικά της, και μου επέτρεψαν ακόμη να την επισκεφτώ. Μαζί με εκείνη, ο σύζυγός της ήταν στην πτέρυγα.

- Γιατρέ, ευχαριστώ πολύ! ′′ είπε ο άνθρωπος, ′′ αν δεν ήσουν εσύ, η Λυδία μου δεν θα υπήρχε μου έσφιξε σφιχτά το χέρι.

Και η γυναίκα κοιτούσε έξω από το παράθυρο αδιάφορα και αποσυναρμολογημένα.

- Πώς κατέληξες στο σπίτι μας; ′′ Με ρώτησε αθόρυβα με άψυχη φωνή. Είπα για μια ασυνήθιστη κλήση. Ένα δάκρυ κύλησε στο χλωμό μάγουλό της:

- Ο Maximka με έσωσε.

Πήρα την  γυναίκα από το χέρι:

- Άκου, ο γιος σου θέλει να ζήσεις! Αλλιώς δεν θα με φώναζε! Πάλεψε για τη μνήμη του αγοριού σου! Μπορεί να έχετε παιδιά ακόμα γιατί μου είπε για μια αδερφή που δεν ήρθε ακόμα. Αλλά η γυναίκα μόλις ακούμπησε το κεφάλι της:

- Όχι, οι γιατροί είπαν ότι δεν θα κάνω ποτέ παιδιά τώρα.

Η Λυδία απομακρύνθηκε και δάκρυσε. Έφυγα από το δωμάτιο, σχεδόν κλαίω μόνος μου. Δεν έχω επισκεφθεί τη Λυδία πια γιατί πίστευα ότι δεν ήταν πολύ χαρούμενη που με είδε.

Αλλά αυτή η θλιβερή ιστορία δεν έχει αφήσει τις σκέψεις μου για πολύ καιρό. Για κάποιο λόγο μπήκα σε αυτούς τους ανθρώπους. Αργότερα ανακάλυψα ότι η Λυδία και ο σύζυγός της μετακόμισαν κάπου. Πέρασαν πέντε χρόνια. Μια φορά το χειμώνα, ήρθαν στο γραφείο κατά τη διάρκεια της υποδοχής.

- Ναι, ναι, - απάντησα και, προς έκπληξή μου, είδα την Λυδία και τον σύζυγό της στην πόρτα. Η γυναίκα δεν φαινόταν όπως όταν συναντηθήκαμε τελευταία φορά. Βελτιώθηκε σημαντικά, το πρόσωπό της έλαμψε  ενα  χαμόγελο. Το ένα χέρι της Λυδίας χάιδεψε την κοιλίτσα της, και το άλλο κράτησε σφιχτά το κορίτσι το ηλικιας  πέντε χρονών.

- Γνωρίστε τον γιατρό.

Αυτή είναι η κόρη μας, η Όλια. Το κορίτσι κρύφτηκε πίσω από τη φούστα της Λυδίας. Τα μάτια της γυναίκας έλαμπαν από ευτυχία. Ήρθε να με ευχαριστήσει που της έσωσα τη ζωή.

- Αν δεν ήσουν εσύ, δεν θα ήμουν τόσο χαρούμενη όσο είμαι τώρα. Τα λόγια σου χτυπούν την καρδιά μου και όταν έφυγα, πήγαμε στο ορφανοτροφείο με τον άντρα μου. Ο Ολένγκα στάθηκε στη βεράντα σαν να μας περίμενε.

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα γιατί ο Μαξίμκα δεν με άφηνε να πεθάνω. Λοιπόν, τότε συνέβη ένα θαύμα, - Η Λυδία έγνεψε στο στομάχι της.

Πέρασαν χρόνια από τότε, αλλά ακόμα σκέφτομαι συχνά ένα αγόρι που κάπως μυστικιστικά επικοινωνεί μαζί μου από αυτόν τον κόσμο. Αναρωτιέμαι γιατί με επέλεξε να με βοηθήσει;

 

Pavel Ilyin