Κορωνοϊός - Συγκλονιστική μαρτυρία ασθενή: Οι γιατροί του είπαν «για να έζησες, υπάρχει Θεός»

 

Πάλεψε με την ασθένεια αλλά και τις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις - Καταπονήθηκε τόσο πολύ που έχασε σχεδόν 30 κιλά - Έμεινε διασωληνωμένος για 1,5 μήνα και τώρα αντιμετωπίζει σοβαρά κινητικά προβλήματα

Τις πολύ δύσκολες στιγμές που έζησε από την διασωλήνωσή του στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν από κορωνοϊό μεταφέρει ένας κάτοικος της Ρόδου ο οποίος πάλεψε με την νόσο αλλά και με τις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις φτάνοντας ένα βήμα πριν τον θάνατο.

 

Όπως μεταφέρει η rodiaki.gr, ο Γιώργος Λεβέντης από τις Καλυθιές, βρέθηκε να νοσεί από κορωνοϊό και μόλις το οξυγόνο του έπεσε πολύ χαμηλά αναγκάστηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Η κατάστασή του ωστόσο επιδεινώθηκε με αποτέλεσμα τελικά να δίνει επί μήνες μάχη για να κρατηθεί στην ζωή στο νοσοκομείο «Σωτηρία».

 

Τα όσα λέει είναι συγκλονιστικά, αφού η καταπόνηση του οργανισμού του ήταν τέτοια που από τα 96 κιλά που ζύγιζε όταν πήγε για πρώτη φορά, μόνος του οδηγώντας, στο νοσοκομείο, έφτασε τα 68 μετά την μάχη με τον κορωνοϊό.

 

«Οι γιατροί δεν το πίστευαν ότι με όλα αυτά που τράβηξε ο οργανισμός μου μπορούσα να βγω ζωντανός», λέει χαρακτηριστικά και αποκαλύπτει ότι δεν πάλεψε μόνο με την πανδημία αλλά και με τις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις. «Εκεί μέσα έπαθα πνευμονικό οίδημα, εσωτερική αιμορραγία και μου έβαλαν πέντε φιάλες αίμα ενώ πήρα και τρεις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις. Όλα αυτά μαζεμένα με έκαναν ένα πολύ βαρύ περιστατικό», λέει.

 

Η περίπτωσή του ήταν τόσο σοβαρή που έμεινε διασωληνωμένος επό ενάμιση μήνα και άλλες δεκατέσσερις μέρες στο νοσοκομείο μετά. «Μόλις αποσωληνώθηκα ερχόταν η γιατρός με ρώταγε: "τι μήνα έχουμε, τι μέρα έχουμε...". Μου έλεγε έχουμε, Μάιο! Λέω, από πού κι ως πού Μάιο, αφού ήταν Μάρτιος. Κι ακόμη μπορώ να πω ότι δεν έχω συνέλθει να καταλάβω τι έγινε», θυμάται.

 

Απαντώντας σε σχετικό ερώτημα αποκαλύπτει πώς ο ίδιος βίωνε την κατάσταση διασωλήνωσης. «Έφτιαχνα ιστορίες στο μυαλό μου, ζούσα στον δικό μου κόσμο, σε μία παράλληλη, φανταστική ζωή. Αφού όταν επανήλθα ρωτούσα: “ο τάδε ζει;... Τα βαπτιστικά μου πού είναι;”... Είναι στον Καναδά, καμία σχέση. Κάποια στιγμή με ξύπνησαν κι αυτό που ήθελα ήταν να φύγω να πάω στο σπίτι μου, γρήγορα. Δεν ήμουν έτοιμος να με επαναφέρουν, δεν ανταποκρινόμουν όσο θέλανε, αλλά είχα και νεύρα και ήθελα να φύγω. Ήταν τα ισχυρά φάρμακα».

 

Πολλοί γιατροί μου το είπανε: «Πώς βγήκες ζωντανός από εκεί μέσα! Άρα, υπάρχει Θεός!», λέει συγκινημένος.