"Ο Ιησούς, μέσα από την προδοσία του Πέτρου, αποκαθηλώνει κάθε ηρωοποίηση και εξιδανίκευση της πίστης. Θέλει να δείξει ότι και η πιο σταθερή αγάπη -αφού είναι ανθρώπινη- μπορεί να ολισθήσει, να προδώσει την ίδια την πηγή της. Δεν αντανακλά ο Πέτρος τη δραματική αντίφαση που διατρέχει κάθε δεσμό αγάπης; ... Η προδοσία του αποκαλύπτει μια εντελώς ανθρώπινη αντίφαση: Δεν στεκόμαστε πάντα στο ύψος της αγάπης μας, δεν είμαστε πάντα συνεπείς ως προς την επιθυμία μας. Είναι δυνατόν να μην στεκόμαστε στο ύψος της αγάπης, να μην μπορούμε να αντέξουμε τις δοκιμασίες που απαιτεί; Η πολύ ανθρώπινη πράξη του Πέτρου μάς δείχνει ότι η ευθραυστότητα και η αντίφαση ενυπάρχουν ακόμα και στην πιο γνήσια αγάπη, στην πιο αποφασιστική επιθυμία, ότι πάντα η ανθρώπινη ζωή μένει εκτεθειμένη στον κίνδυνο της απώλειας και της παρέκκλισης. Ακριβώς σε αυτό το καθοριστικό μεταίχμιο, όμως, φαίνεται η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στην προδοσία του Πέτρου και του Ιούδα... Ενώ ο τελευταίος, μπροστά στη φριχτή του πράξη, επιλέγει την ανεπίστροφη οδό της αυτοκτονίας, ο Πέτρος κλαίει. Και πρέπει να τα φανταστούμε, πρέπει πραγματικά να προσπαθήσουμε να φανταστούμε τα δάκρυα του Πέτρου. Να άλλη μια πολύ ανθρώπινη αντίφαση: η αντίφαση μεταξύ της δύναμης και της αδυναμίας, μεταξύ της αποφασιστικής, ξεκάθαρης, φλογερής ψυχής του μαθητή που έχει οριστεί διάδοχος και της εύθραυστης συνθήκης της, της ανασφάλειάς της, του διχασμού της. Κι ωστόσο, είναι ακριβώς τα δάκρυα του Πέτρου που νοηματοδοτούν διαφορετικά την προδοσία του... Η τελευταία πράξη του Πέτρου είναι, επομένως, τα δάκρυα και όχι τα ψευδή λόγια, το ψέμα, η άρνηση του Ιησού... Το κλάμα δηλώνει την εύθραυστη ανθρώπινη συνθήκη του Πέτρου, την έλλειψη και τον διχασμό του, και συναινεί σε μια νέα προσπάθεια συνάντησης με τον Άλλον. Τα δάκρυα του Πέτρου διδάσκουν κάτι βασικό για τη φύση της ανθρώπινης αγάπης. Υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα να πέσουμε στο βάραθρο της προδοσίας, να αποδειχτούμε ανακόλουθοι ή και αντιφατικοί ως προς τα ίδια μας τα λόγια, να σφάλουμε, να αποτύχουμε, να προδώσουμε την επιθυμία μας. Αλλά εάν μάθουμε να κατανοούμε την ίδια μας την αδυνέπεια, την ίδια μας την αντίφαση, το ίδιο μας το λάθος, την ίδια μας την αποτυχία, τότε η προδοσία δεν εμποδίζει την αγάπη, αλλά την αποκαθιστά, την ενδυναμώνει, την εδραιώνει. Το κλάμα του Πέτρου δεν δηλώνει το τέλος μιας αγάπης, αλλά το ξαναξεκίνημά της μετά την πτώση. Ιδανική αγάπη δεν υπάρχει, αγάπη χωρίς έλλειψη και χωρίς αντιφάσεις δεν βρίσκεται στον ανθρώπινο βίο. Το πιο υψηλό δίδαγμα από τα δάκρυα του Πέτρου είναι να αποδεχόμαστε, κι όχι να απορρίπτουμε, την ίδια μαςτην έλλειψη... Να φτιάχνουμε από την έλλειψη αυτή τα νέα θεμέλια της αγάπης μας".
Μάσσιμο Ρεκαλκάτι, Η νύχτα της Γεθσημανή, εκδ. Κέλευθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου