«Οἱ ἄνθρωποι στήν πατρίδα μου εἶχαν πολύ ζῆλο στά θεῖα. Ἦταν ἁγνοί καί πολύ εὐλαβεῖς. Εἶχαν φόβο καί μεγάλη ἀγάπη στό Θεό. Στίς ἀγρυπνίες, τό πάτωμα γέμιζε δάκρυα. Οἱ θρησκευτικές γιορτές μας εἶχαν μεγαλοπρέπεια. Κι ὅλοι μας παρακαλούσαμε πότε θά ’ρθουν. Ὅταν ἤρθαμε στήν Ἑλλάδα, μετά τήν ἀνταλλαγή, σκανδαλισθήκαμε πολύ. Εἴχαμε τήν ἐντύπωση ὅτι στή χώρα αὐτή δέν κατοικοῦν οὔτε κἄν χριστιανοί. Οἱ ἄνθρωποι βλασφημοῦσαν, τραγουδοῦσαν κοσμικά τραγούδια, ντύνονταν ἄσεμνα, δέ νήστευαν καί δέν ἐκκλησιάζονταν. Ἀμάν, εἴπαμε, ποῦ ἤρθαμε; Ἄν ἦταν δυνατό νά παίρναμε ἀμέσως τό καράβι καί νά γυρίζαμε πίσω, στήν Ἀνατολή. Ἐκεῖ τά χωριά μας ἦταν σάν μοναστήρια. Οὔτε κι ἔβλεπες γυναῖκες μέ ἀκάλυπτη κεφαλή καί κοντά μανίκια. Ἐδῶ ὅμως ὅλα εἶναι διαφορετικά. Κι ὅσο περνάει ὁ καιρός τόσο βαδίζουμε στό χειρότερο»
Ὁ Γέροντας Ἱερώνυμος (+3 Ὀκτ.), ὁ Ἡσυχαστής τῆς Αἴγινας, 1991, 30-31
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου