ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΤΟΙ,
Μοῦ εἶπε κάποιος: καὶ ὁ Φαρισαῖος εὐχαρίστησε τὸ Θεό. Ναί, τοῦ ἀντέτεινα, τὸν εὐχαρίστησε γιὰ νὰ καταδικάσει ἀμέσως μετὰ τὸν Τελώνη καὶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Νὰ τοὺς σβήσει, νὰ μὴν ὑπάρχουν ἢ νὰ κοντύνουν ὅλοι οἱ ψηλότεροι γιὰ νὰ φαίνεται μόνον αὐτός. Καμία σκέψη νὰ προσπαθήσει νὰ τοὺς φτάσει στὸ "μπόι" ὅλους, ὅπως ἔνιωθαν οἱ ἅγιοι, τελευταῖοι τῶν τελευταίων, ἀλλὰ παρηγορημένοι ὅπως ὁ -δικαιωμένος-τελώνης. Ἔχουμε λοιπόν, ἀπὸ τὴ μιὰ τὴν τελωνικὴ προσευχή, ἐνῶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἕναν δραματικὸ θεατρικὸ μονόλογο.
Νὰ προσέχουμε εὐχαριστώντας τὸ Θεό, γιὰ τὴ μετάνοια καὶ τὴ βοήθεια ποὺ μᾶς δίνει, ἂν μᾶς δίνει. Ἂν ὄχι νὰ τὶς ζητᾶμε. Νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε ποὺ ἁπλῶς μᾶς ἀκούει. Μεγάλη ὑπόθεση. Καὶ προσοχὴ στὸ σαράκι τῶν ἀσυνείδητων συγκρίσεων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου