Προσωπική μαρτυρία του πατρός Ιεροθέου για τον μακαριστό πατέρα Δημήτριο Ρόδη, πού εκοιμήθη το 2011, έγγαμο ιερέα με τέσσερα παιδιά. «Όπως μου διηγήθηκε ο ίδιος ο πατήρ Δημήτριος, με την απλότητα πού τον διέκρινε, λίγες μέρες πριν πεθάνει από καρκίνο στο πάγκρεας, σε ερώτηση μου αν έζησε κάποια θαυμαστή εμπειρία όλα αυτά τα χρόνια πού ήταν ιερεύς, μου απάντησε:
— Εγώ, διάκο μου (ήμουν διάκονος τότε), δεν έχω κάτι να πω. Το μόνο πού μπορώ να μοιρασθώ μαζί σου, είναι ότι κάθε φορά πού πήγαινα στην εκκλησία του χωριού για να λειτουργήσω, απ’ έξω με περίμενε ένας Δεσπότης, ντυμένος με τα αρχιερατικά του άμφια! Με έπαιρνε από το χέρι, με έβαζε στο Ιερό και μου έλεγε: «Πάτερ μου, τώρα αναλαμβάνεις εσύ».
— Πώς ήταν αυτός ο Δεσπότης; τον ρώτησα.
— Ήταν μελαχρινός, όπως ακριβώς είναι στην εικόνα του τέμπλου ο Άγιος Νικόλαος, ο προστάτης του χωριού μας.
Στις μεγάλες γιορτές, φρόντιζαν την καθαριότητα και τον ευπρεπισμό του όλου ναού κάποιες κυρίες και ειδικά η Αναστασία Ζαχαροπούλου. Η ίδια μου είπε ότι, όταν έφθανε ο παπα Δημήτρης, ήταν ολοφώτεινος, χαρούμενος, αλλά σιωπηλός. Εισερχόταν στον Ναό, ακολούθως στο άγιο Βήμα, ασπαζόταν την αγία Τράπεζα, άνοιγε την Ωραία Πύλη, και τότε τους έλεγε το «καλημέρα».
Από το Βιβλίο «Πού πάμε»; Του π. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου. Εκδοτική Παραγωγή ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ ΑΒΕΕ www.eptalofos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου