Όταν μιλάμε για τον άσωτο γιο, το μυαλό μας πηγαίνει πάντα σε άλλους ανθρώπους. Δεν είναι καλό. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην είναι σπάταλος. Όλοι οι άνθρωποι που ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο είναι σε κάποιο βαθμό σπάταλοι. Γιατί φοβόμαστε; Γιατί ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε; Κάνουμε τα πάντα, ειδικά εμείς οι θρησκευόμενοι, για να σώσουμε κάποια αρετή, να παρουσιαστούμε στον Θεό με «κάτι δικό μας».
Από όσο ξέρω, υπάρχουν ψυχές που υποφέρουν πολύ. Πέφτουν, ξαναπέφτουν, ξαναπέφτουν, είναι θύματα της αμαρτίας και της υπερηφάνειας και δεν μπορούν καθόλου να ελευθερωθούν, γιατί δεν ταπεινώνονται να πουν: «Είμαι αλήτης. Αλίμονο στο κεφάλι μου. Υπάρχει όμως ο Πατέρας και για μένα! Τόσα αμίλητα όντα είναι κορεσμένα από τον Πατέρα και η τροφή τους ξεχειλίζει. Δεν θα με δεχτεί, τον γιο του; Θα πάω στον πατέρα μου σύντομα!» Δεν μπορούν να ταπεινωθούν, αλλά βασανίζονται αφάνταστα στην προσπάθειά τους να βρουν κάποιο φύλλο συκής με το οποίο να καλυφθούν, γιατί όλα αυτά προσπαθεί να κάνει ο άνθρωπος, «να έχει αρετές» και ούτω καθεξής ενώπιον του Θεού είναι απλά κουρέλια.
Αρχίμ. Συμεών Κραιόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου