Τα πρώτα χρόνια του μοναστηριού, ως πρωτάρης αδελφή και αργότερα ως μητέρα, ο Ευσεβής ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ ήθελε να έχει πρωινό ή μεσημεριανό μαζί μας.
Τι έκανε?! Μας σέρβιρε ντομάτες καλοψημένες και γλυκές. Δεν ήταν μόνο αυτό. Στη συνέχεια μας ζήτησε να ρίξουμε πολύ μέλι και ζάχαρη πάνω στις έτοιμες κομμένες ντομάτες και να τις φάμε. Κανείς δεν τόλμησε, γλυκιά ντομάτα + μέλι + ζάχαρη… Ίσως μόνο η μονσχη Αντωνίνα (ο Θεός να την αναπαύσει!), τα ανακάτευε όλα στο πιάτο της. Δεν ξέραμε καν τι συμβαίνει, γιατί ο πατέρας είπε: «Έλα, να βάλουμε αλάτι, το αλάτι στα πιάτα!».
Ο ευσεβής αγαλλίαση της ευτυχίας και της χαράς, είχε κάνει πολύ καλή δουλειά, πού μας προέτρεψε σε δείπνο. Μετά βίας μπορούσες να ακούσεις. Ποιος θα μπορούσε να φάει κάτι τέτοιο; Ντομάτες Potroaca, πιο αλμυρές από τον χυμό ξινολάχανου, αφού είναι τόσο γλυκές όσο το μέλι και η ζάχαρη;! Φαινόταν άφαγο, κι όμως φάγαμε, γιατί ο π. Γερόντιος προσευχόταν τόσο ευγενικά σε μας! Χαιρόταν αν φάγαμε χωρίς να σχολιάσουμε πολλά: μία, δύο, τρεις φορές, στο όνομα της Αγίας Τριάδας.
Η παραβολή της ζωής που ήθελε να μας πει ήταν ότι στη ζωή, όταν λες ότι είναι καλό, ότι όλα είναι γλυκά σαν μέλι, τότε όλα μπορούν να αλλάξουν σε κάτι αλμυρό! Μα, πάνω από όλα, πολλή υπομονή στο μονοπάτι αυτής της ζωής με τα καλά και τα κακά, καθώς μπαίνουμε στο δρόμο.
ΜΟΝΑΧΉ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου