Έβρεχε πολύ...
Έβρεχε πολύ. Στεκόμουν σε μια στροφή στον αυτοκινητόδρομο. Έπιασε ένα αυτοκίνητο στο Νοβοσιμπίρσκ. Υπάρχει ένα πολύ επικίνδυνο τμήμα του δρόμου σε αυτό το σημείο - μια απότομη στροφή, φρενάρισμα σε κακές καιρικές συνθήκες, το αυτοκίνητο μπορεί να πετάξει στην άκρη του δρόμου ψηφίζω. Όλοι περνούν. Οδηγεί μαύρο ξένο αυτοκίνητο. Στην αρχή, πέρασε και αυτο, μετά σταμάτησε, ο οδηγός έκανε όπισθεν, οδήγησε μέχρι εμένα.
Η πόρτα ανοίγει. Λέει:
- Κάτσε, αγαπητέ!
Εγώ, όλος βρεγμένος, κάθομαι στο δερμάτινο κάθισμα ενός ακριβού αυτοκινήτου. Πηγαίνω. Ακολούθησε συζήτηση.
- Από πού είσαι; ρωτάει ο φίλος .
«Είμαι δούλος του Θεού, πηγαίνω στην οικογένειά μου», απαντώ.
– Άκου, μπορείς να προσευχηθείς για τον φίλο μου; Το όνομά του είναι Μαχμούτ. Έχει μόνο προβλήματα: με τη γυναίκα του, με τα παιδιά, με τις επιχειρήσεις... Εξάλλου, υπηρέτης είσαι, ο Θεός θα σε ακούσει.
Προσευχήθηκα για τον Μαχμούτ: την καρδιά του, για το έργο του Θεού μέσα του. Φτάνουμε σε ένα τμήμα του δρόμου όπου οι δρόμοι μας χωρίζουν. Ήρθε η ώρα να φύγω. Γυρίζω να αποχαιρετήσω και βλέπω ότι ο συνταξιδιώτης μου κλαίει. Δάκρυα κυλούν δυνατά από τα μάτια του.
- Ξέρεις τι έκανες τώρα;
- Τι συνέβη? Ρωτάω.
- Μου έσωσες τη ζωή! αυτος λεει. Εγώ είμαι ο Μαχμούτ. Πήγα στο δάσος να κρεμαστώ. Ξαφνικά σε είδα στο δρόμο, σκέφτηκα ότι θα μιλήσω στον τελευταίο άνθρωπο της ζωής μου...
Μιλήσαμε μαζί του για άλλη μια ώρα και κλάψαμε. Μετά πήγε σπίτι στην οικογένειά του, χαρούμενος. Κατάλαβα γιατί ο Κύριος μου επέτρεψε να σταθώ σε εκείνο το μέρος στη βροχή. Το λέω αυτό για να μην πω για τον εαυτό μου, αλλά θέλω να καταθέσω τη δόξα του Θεού.
Evgeny Bakhmutsky
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου