ΓΈΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΊΑ.

• Εκτός από τον π. Αντώνιο που τον θεωρούσε παιδί της, αγαπούσε πολύ και τον 

εφημέριο της Πόμπιας π. Στυλιανό Σμαραγδάκη. Έλεγε: «έχουμε τον πιο καθαρό 

(πνευματικά), ταπεινό, πράο και ανεξίκακο Ιερέα». Τον θεωρούσε άριστο λειτουργό. 

Έλεγε: «έκανε μαζί με δύο Ιερομόναχους, τον αείμνηστο π. Τιμόθεο Κουμαντάκη και 

τον π. Αντώνιο Φραγκάκη και έμαθε πολύ καλά την τάξη της Μονής Απεζανών...».

Πολλά έχει να θυμάται ο παπά Στυλιανός. Πιο πολύ την αγία απλότητα και την μητρική 

αγάπη της Γερόντισσας που τον είχε σαν παιδί της. Σταχυολόγησα από επικοινωνία 

μαζί του τα παρακάτω. Όλα δεν μπορούν να καταγραφούν:

− Κάποτε όταν λειτουργούσε ο παπά Στυλιανός, είδε, μετά τον καθαγιασμό των 

Τιμίων Δώρων, φλόγες γαλάζιες να ανέρχονται από τα Ιερά Σκεύη μέχρι τα 

γένια του παπά Στυλιανού! Νόμισε πως έβαλε εκείνος φωτιά με οινόπνευμα. 

Απορούσε πώς δεν καιγόταν...ήταν το πυρ της Θεότητας!

− Άλλοτε τον είδε κατά την διάρκεια της Μεγάλης Εισόδου να μην πατάει στη γη!

Αιωρούνταν στον αέρα και προχωρούσε...

− Κάποτε, μια Κυριακή, ήταν αφόρητη ζέστη. Ο παπά Στυλιανός έβγαλε το αντερί 

του και φόρεσε τα άμφια. Είδε, όπως είπε, άλλους να το κάνουν και θεώρησε 

διευκολυντικό να το μιμηθεί. Δεν τον είδε κανείς, επειδή κλείνει πάντα την Θύρα 

όταν ντύνεται τα άμφιά του. Εκείνη την λειτουργία, θα την θυμάται πάντα. 

Άρπαξε φωτιά η Αγία Τράπεζα, από άγνωστη αιτία την ώρα της Αγίας 

Αναφοράς! Έγινε αναστάτωση μεγάλη. Έπειτα, κόλλησαν τα επιμάνικα πάνω 

στο δέρμα των χεριών του και δεν μπορούσε να τα αφαιρέσει...! Η Γερόντισσα 

Γαλακτία αργότερα του εξήγησε: «τα έπαθες αυτά σήμερα, γιατί ήθελε να 

σου πει ο Άη Γιώργης ότι σε θέλει με το αντερί σου να λειτουργείς! Δεν 

σου ταιριάζουν εσένα ευρωπαϊκές μόδες! Εσύ αγαπάς τα ράσα σου! Δεν 

θα μιμείσαι άλλους...Γι’ αυτό δεν μπορούσες να ξεκολλήσεις και τα επιμάνικα 

από το δέρμα σου...». Τί να πει ο καλός παπάς; Εδώ μόνο θαυμάζεις.

− Είχαν πάει μαζί με τον π. Αντώνιο μετά τον εσπερινό της αγάπης την Κυριακή 

του Πάσχα. Ήταν προ πέρυσι. Κατάκοιτη, χωρίς μνήμη, εγκεφαλική επίγνωση 

καταστάσεων και χωρίς ακοή. Πριν την χαιρετήσουν αναστάσιμα, τους είπε: 

«Εσείς κάνατε Πάσχα εδώ. Εγώ στην επουράνια λειτουργία με άλλη 

παρέα...». Έμειναν άφωνοι! Μετά από λίγο, στράφηκε στον παπά Στυλιανό 

και του είπε: «πήγαινε τώρα εσύ, γιατί πρέπει να κάνεις Πάσχα και με τα παιδιά 

σου»!

− Τώρα που ήταν κατάκοιτη, πήγε κάποτε, μετά από Θεία Λειτουργία ο παπά 

Στυλιανός να την κοινωνήσει. Έπαθε σοκ, διότι την είδε να λάμπει και τα μάτια 

της ειδικά να αστράφτουν πολύ...!

− Κάποτε πήγε να την κοινωνήσει ημέρα Κυριακή τώρα τελευταία. Όταν τον είδε, 

του είπε: «πού είναι ο γιος του Κουτσαντώνη;». Ο παπάς δεν καταλάβαινε. 

Εκείνη, το αντιλήφθηκε και συνέχισε: «σε είδα με του Κουτσαντώνη το γιο χθες 

όταν βράδιαζε». Τί είχε συμβεί; Το βραδινό της προηγούμενης ημέρας, τέλεσε 

τρισάγιο ο παπά Στυλιανός στο κοιμητήριο, στο γιο του παλαιού εκείνου 

Πομπιανού, που τον φωνάζανε «Κουτσαντώνη»!

− Κάποτε πήγε κατά τις 10 το πρωί. Είχε περάσει ο ψαράς και η παπαδιά 

προηγουμένως τον έστειλε και αγόρασε ψάρια. Όταν πήγε, του είπε η 

Γερόντισσα: «Αγόρασες το ψαράκι! Η παπαδιά σ’ έπεψε»! Σε ένα άλλο Ιερέα, 

σε ανάλογη περίπτωση, είχε πει μόλις έφθασε: «μωρέ, μωρέ...να αγοράσεις με 

τέτοια μέρα σήμερο ψάρι!». Ήταν Τετάρτη!

− Ο παπά Στυλιανός είχε μια δύσκολη κοίλη. Κάποτε, τώρα που ήταν κατάκοιτη, 

τον φώναξε κοντά της, τον ψηλάφησε και του είπε: «μεγάλη πληγή βλέπω εδώ». 

Και συνέχισε: «όμως, θα διαβείς πόρτα (χειρουργείου) για να φύγει...».

− Κάποτε ήταν εκεί με τον π. Αντώνιο, τους ένευσε να πάνε κοντά της. Ένωσε 

τα χέρια τους και τους είπε: «όπως μέχρι τώρα, ενωμένοι να ’στε πάντα. Αυτό 

είναι η παραγγελία μου».

− Κάποτε ήταν εκεί, πάλι με τον π. Αντώνιο. Ήταν λίγο πριν φύγει. Είπε στον π. 

Στυλιανό: «Ευλογημένος είσαι γιατί δεν έχεις κακία και εγωισμό». Έπειτα, είπε 

στον π. Αντώνιο: «Εσένα δεν θα ’ναι η ζωή σου εύκολη...σε θεωρούν αντάρτη, 

υποκριτή, με σκούρα (ίσως σκουριασμένα) μυαλά. Ε! τση κακομοίρηδες...φωτιά 

είσαι όντε σε πιάσει να χτυπήσεις αυτούς που αλλάζουν τα πατρικά (ίσως την 

πατερική διδασκαλία). Να μη φοβηθείς ποτέ...Να λες και να πράττεις πάντα τα 

αγιωτικά (τα των Αγίων). Απότομα...απότομα...(είπε εδώ κάτι που δεν γράφεται 

γιατί αφορά άλλους)» και κατέληξε με ένα λόγο της Αγίας Γραφής: «Κύριος ο 

Θεός σου πολεμήσει υπέρ σου». Συνήθιζε να λέει ρητά όταν ήταν υγιής. Τώρα, 

εξέπλησσε πάντες, όταν τα έλεγε, γιατί δεν θυμόταν... Απ’ ότι μας είπε ο π. 

Αντώνιος, δεν είπε πιά τίποτα, μέχρι τον τελευταίο αποχαιρετισμό της, το 

Σάββατο 15 Μαΐου 2021. Την επαύριον υπέστη δυνατό εγκεφαλικό και έφυγε 

Πέμπτη 20 Μαΐου 2021.

− Κάποτε, αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, πήγαν από κοντινό σημείο στην 

Πόμπια, να την παρακαλέσουν να προσευχηθεί για νεαρή γυναίκα, νομίζω 

διαζευγμένη, που έπασχε από καρκίνο. Η φιλάνθρωπη γιαγιούλα, που δεν 

γνώριζε φυσικά την άρρωστη, αρνήθηκε...Αιτιολόγησε γιατί: «Θα προσευχηθώ 

να μετανοήσει. Καλό θα της κάνει η ασθένεια στην ψυχή...ξέρει ο Θεός τί 

κάνει...ξέρει και εκείνη...μισεί θανάσιμα και τον π. Αντώνιο επειδή της έκανε 

χαλάστρες μέσα από την καθοδήγησή του σε άτομα που αμάρταναν μαζί της... 

Άκουσα από δω με μία φίλη της, να τον καταριόνται... Θα εύχομαι για δύναμη 

και σωτηρία. Ο καρκίνος αυτός είναι για μετάνοια και σωτηρία...».

− Ένα παλικάρι που πήγαινε στην Γερόντισσα και τον είχε πολύ κοντά της, ο 

Ανδρέας, άκουσε κάποτε να του λέει με εύθυμη διάθεση: «Άκου Ανδρέα, όταν 

πεθάνω εσύ θα πηγαίνεις μπροστά και θα έχεις το Σταυρό! Εγώ 

σκεπασμένη θα ακολουθώ πίσω...». Πέρασε καιρός, κάποια χρόνια, το 

θυμόταν ο Ανδρέας αλλά δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Συλλογιζόταν: «το 

Σταυρό στις κηδείες τον κρατούν οι αρμόδιοι της ενορίας ή ένα παιδί. Πώς θα 

γίνει αυτό;». Την ημέρα της κηδείας της, πήρε τον π. Αντώνιο με το αυτοκίνητό 

του, ο οποίος έφερε πετραχήλι και Σταυρό και πήγαν στο Βενιζέλειο 

Νοσοκομείο για να την παραλάβουν... Στο δρόμο, θυμήθηκε ο Ανδρέας αυτό το 

λόγο της Γερόντισσας και το είπε στον π. Αντώνιο. Ο πατήρ Αντώνιος 

απάντησε ότι δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Τώρα, μάλιστα, που γίνεται η 

κηδεία χωρίς εκφορά με πομπή. Όταν έφθασαν, παρέλαβε η νεκροφόρα το 

σκήνωμά της. Είπαν στον π. Αντώνιο ότι βάσει του νόμου έπρεπε να καθίσουν 

συνοδηγοί στη νεκροφόρα, οι υπάλληλοι του γραφείου τελετών, επειδή 

φορούσαν και ειδικές στολές. Αναγκαστικά, ο π. Αντώνιος, μπήκε πάλι στο 

αυτοκίνητο του Ανδρέα και προπορευόταν με τον Τίμιο Σταυρό! Όταν έφθασαν 

στην έξοδο του Ηρακλείου, συνειδητοποίησαν ότι ο Ανδρέας πήγαινε μπροστά 

με τον Σταυρό και εκείνη σκεπασμένη ακολουθούσε πίσω...