Στην ελευθερία του ανθρώπου έγκειται η τραγικότητα όλης της ιστορίας του κόσμου.

 

Στην ελευθερία του ανθρώπου έγκειται η τραγικότητα όλης της ιστορίας του κόσμου. Και ο Θεός αναμφίβολα προείδε την Τραγωδία αυτή, τη μελέτησε μέσα στην Αιωνιότητά Του…

 

Ο Θεός, «ο πανταχού Ών και τα πάντα πληρών» μας περιβάλλει, όπου και αν είμαστε. Αγαπητικά μας αναζητεί, μας καλεί κοντά Του, μακροθυμεί, αναμένει … Ουδέποτε εκβιάζει την ελευθερία μας· μας τιμά σαν να είμαστε ίσοι με Αυτόν. Σε κάθε περίπτωση συμπεριφέρεται μαζί μας ως με ίσους Του, και τίποτε άλλο δεν περιμένει από μας, παρά μόνο να μας δει σε όλα όμοιους με Αυτόν …

 

Εγώ έτσι εννοώ την αποκάλυψη εν Χριστώ, ο Οποίος και ως Άνθρωπος κάθισε στα δεξιά του Πατρός .Το πρόβλημα έγκειται στο πώς να δώσουμε στους ανθρώπους να εννοήσουν ότι η ταπείνωση είναι θεϊκό ιδίωμα, κατηγόρημα της Θείας αγάπης, που παραδίδει τον εαυτό της χωρίς μέτρο, χωρίς σύγκριση, χωρίς επιφύλαξη. Η αγάπη και η ταπείνωση αποτελούν κάτι το ενιαίο. Έξω από την ταπείνωση ή χωρίς την ταπείνωση δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη…Έτσι, αγαπητή μου Μαρία, δεκάδες χρόνια προσεύχομαι στον Θεό να χαρίσει ειρήνη σε όλο τον κόσμο, να χαρίσει εκείνη την ειρήνη που φέρνει στην ψυχή η αναμφισβήτητη, αν και μη αποδεικνυόμενη με άλλον τρόπο, αίσθηση της αιωνιότητος, ότι το πνεύμα μας δεν «πεθαίνει», να χαρίσει τη συνείδηση για το αναπόφευκτο της νίκης του Αγαθού.

 

…Η αγάπη όμως του Χριστού αγκαλιάζει όλο τον κόσμο σε όλες τις διαστάσεις του μέσα στον χώρο και τον χρόνο του, δηλαδή στους αιώνες που πέρασαν και σε αυτούς που ακόμη έρχονται. Για την αγάπη αυτή είναι απόλυτα αναγκαίο να νικήσουμε την υπερηφάνεια που μας «εμποδίζει να αγαπάμε». Και όταν ταπεινωνόμαστε, καταδικάζοντας τον εαυτό μας και μόνο τον εαυτό μας, τότε δεν υπάρχει σε μας αμαρτία, και με τον τρόπο αυτό παρέχεται η δυνατότητα στο Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει μέσα μας. Και αν αυτό το Άγιο Πνεύμα έρθει στην ψυχή, τότε η νίκη επάνω στον θάνατο γίνεται οφθαλμοφανέστερη από την υλική πραγματικότητα του φθαρτού αυτού κόσμου…

 

Αν όλοι οι άνθρωποι δεν φθάσουν στο καθ’ ομοίωσιν, δεν πρέπει να αναμένουμε ριζική διόρθωση της ζωής πάνω στη γη… καλύτερα να πάσχουμε για το αγαθό και να ειρηνεύουμε στο πνεύμα μας, παρά να θριαμβεύουμε πρόσκαιρα εκβιάζοντας τον πλησίον μας σαν τα θηρία που απομυζούν το αίμα των αδελφών.

 

Από το βιβλίο: Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Γράμματα στη Ρωσία, Έσσεξ Αγγλίας 2009.