"Δεκατρία χρόνια φυλακή… Είχα μόνο ένα παλτό κρατουμένου. Μας έδωσαν ένα χυμό και τηγανητή πολέντα. Με χτύπησαν… Με συνέλαβαν στο σπίτι. Δεν θυμάμαι καν τη χρονιά… Όταν με ερεύνησαν, λιποθύμησα από τον ξυλοδαρμό "Δεν πέθανα! Έμεινα στη φυλακή για τρία χρόνια. Μετά από αυτό πήγα στη Jilava, στο Ocnele Mari και μετά στο Aiud. Αναρωτιέμαι πώς είμαι ακόμα εδώ. - να μην έχω το κουράγιο να αυτοκτονήσω.
Ένας ανακριτής με ρώτησε: "Γιατί μιλήσατε εναντίον μας, κύριε;" - Δεν μίλησα, κύριε. - Πώς και δεν μίλησες; - Λοιπόν, όλος ο ρουμανικός λαός μιλάει εναντίον σας. Τι άλλο μπορώ να προσθέσω; Και μου έδωσαν 20 χρόνια καταναγκαστικά έργα χωρίς λόγο. Σε ποιον να απευθυνθώ, στον Θεό;
Μου ζητήθηκε στη φυλακή να γράψω για το περιοδικό Glasul patriei, όπως ο Nichifor Crainic. Μου φάνηκε παράξενο να με συλλαμβάνουν και να γράφω, να διαλογίζομαι. Δηλαδή, ευχαριστώ που με συλλάβατε! Ήταν μεγάλη σκατά, αναγκάζοντας έναν κρατούμενο να γράψει. Μπορεί να γράψει τα απομνημονεύματά του, αλλά όχι για σένα, αυτόν που τον καταδιώκεις…
Εγώ, πολιτιστικά, είμαι Ευρωπαίος, αλλά το πνευματικό θεμέλιο είναι αυτό ενός χωρικού. Στη φυλακή, το μέλημά μου ήταν να μην κάνω τον ρουμανικό λαό να γελάσει. Και όλοι στη γενιά μου έχουν νιώσει αυτή την ανησυχία. Αν με βασάνιζαν για να ομολογήσω ότι είμαι ηλίθιος, δεν με ένοιαζε, αλλά αν ήταν να πάψω να είμαι Ρουμάνος, θα βασανιζόμουν μέχρι θανάτου. Δεν ξέρω αν θα μας εκτιμήσουν για αυτό που κάναμε. Το σημαντικό είναι ότι ποτέ δεν το έκανα απλώς δηλωτικά, αλλά ότι υπέφερα για ένα ιδανικό. Είναι τέρας να καταλήγεις να υποφέρεις για ένα ιδανικό σωματικά.
Ο ορισμός μου είναι: Petre Ţuţea, ο Ρουμάνος. Υπερασπίστηκα τα συμφέροντα της Ρουμανίας ηρωικά, όχι διπλωματικά. Μέσα από την αγάπη και τα βάσανα. Και η πεποίθησή μου είναι ότι τα βάσανα είναι ακόμα η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης του Θεού».
- Petre Țuțea
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου