O Αρχιμανδρίτης Ισαάκ, Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού, μας μιλά για τα παιδικά του χρόνια, την εισβολή, τη ζωή του ως εγκλωβισμένος και την απόφασή του να ακολουθήσει τον δρόμο του Θεού.

O Αρχιμανδρίτης Ισαάκ, Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού, μας μιλά για τα παιδικά του χρόνια, την εισβολή, τη ζωή του ως εγκλωβισμένος και την απόφασή του να ακολουθήσει τον δρόμο του Θεού.

Ο πατέρας Ισαάκ γεννήθηκε στην Αγία Τριάδα  Γιαλούσας, στην Καρπασία. Το 1974, όταν έγινε η εισβολή, ήταν έξι χρονών και έμεινε εγκλωβισμένος έξι χρόνια. Το 1980 τελείωσε την έκτη τάξη του Δημοτικού και ήρθε στις ελεύθερες περιοχές, για να συνεχίσει το Γυμνάσιο. Ο πατέρας Ισαάκ μας ανέφερε πως ο πόλεμος είναι μία οδυνηρή πραγματικότητα, που όσοι δεν τον έχουν ζήσει δεν μπορούν να καταλάβουν. Οι πληγές του πολέμου δεν  κλείνουν ποτέ.

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης Τουρκικής εισβολής, στις 14 Αυγούστου του 1974, ειδοποιηθήκαν από την αστυνομία ότι έφταναν οι Τούρκοι στο χωριό με τανκς κι έπρεπε να φύγουν. Ο πατέρας του ήταν ο ιερέας του χωριού και βρισκόταν μαζί του στην εκκλησία για τη λειτουργία του εσπερινού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Τελείωσαν γρήγορα τον εσπερινό και επέστρεψαν σπίτι. Η μητέρα του τότε ήταν έγκυος και πλησίαζαν οι μέρες της να γεννήσει. Μπήκε όλη η οικογένεια σε ένα αυτοκίνητο, προχώρησαν για να φύγουν, όμως, επέστρεψαν πίσω για να πάρουν το μωρό που το ξέχασαν στην κούνια. Ήταν, όμως, πλέον αργά για να φύγουν. Γι’ αυτό κλείστηκαν σε ένα σπίτι με άλλους συγχωριανούς και προσεύχονταν να τους βοηθήσει ο θεός.

Η παρουσία του τουρκικού στρατού ήταν αισθητή στους δρόμους του χωριού.Τη νύχτα τους επέβαλαν κατ’ οίκον περιορισμό. Αν κάποιος τον παραβίαζε  έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Αυτόν που τιμωρούσαν τον μαστίγωναν στο κέντρο του χωριού μπροστά σε όλους. Επέβαλαν αυστηρούς νόμους, για να αναγκάσουν τον κόσμο να φύγει. 

Οι κάτοικοι ζούσαν συνεχώς με τον φόβο. Ο στρατός έμπαινε στις μάντρες των ελληνοκυπρίων, τους έπαιρναν τα ζώα και  δεν μπορούσαν να αντιδράσουν. Ή έμπαιναν μέσα σε ένα σπίτι, έπαιρναν ό,τι ήθελαν και ο ιδιοκτήτης δεν μπορούσε να αντιδράσει. 

Ο πατέρας Ισαάκ μας ανέφερε ότι ήρθαν στο σπίτι τους οι Τούρκοι και ζήτησαν από τον πατέρα του να συγκεντρώσει όλους τους χωριανούς στην εκκλησία. Όταν μαζεύτηκαν όλοι, τους ανακοινώθηκε ότι οι άντρες από 18 χρονών μέχρι 55 χρονών θα έμεναν και τα γυναικόπαιδα και οι ηλικιωμένοι να επιστρέψουν σπίτι τους. Όσοι παρέμειναν συνελήφθηκαν αιχμάλωτοι, μαζί τους και ο πατέρας του Πατέρα Ισαάκ. Κάποιοι οδηγήθηκαν σε φυλακές στα Άδανα της Τουρκίας και κάποιοι σε φυλακές στη Λευκωσία, στις «αποθήκες Παυλίδη». Οι αιχμάλωτοι απελευθερώθηκαν μετά από 40 μέρες. 

Οι εγκλωβισμένοι δυσκολεύτηκαν περισσότερο, όταν τα παιδιά έπρεπε να πάνε στις ελεύθερες περιοχές για να συνεχίσουν στο Γυμνάσιο. Άρχισαν να υποβάλλουν αιτήσεις προς τους Τούρκους, για να τους αφήσουν να περάσουν στις ελεύθερες περιοχές. Κάποιοι με τα υπάρχοντά τους και κάποιοι χωρίς τίποτα. Όλα εξαρτιόνταν από τη διάθεση των Τούρκων! 

Μετά από ένα χρόνο οι Τούρκοι έδωσαν εντολή να φύγουν όλοι οι εκπαιδευτικοί για τις ελεύθερες περιοχές. Την επόμενη μέρα έφυγαν όλοι. Τότε τα πράγματα άρχισαν να γίνονται ακόμα πιο δύσκολα, γιατί  τα παιδιά θα έμεναν αμόρφωτα.

Ο πατέρας Ισαάκ μας εξιστόρησε ότι μέσα στην ατυχία τους φάνηκαν τυχεροί, γιατί η γνωστή δασκάλα, Ελένη Φωκά έμεινε εκεί. Στάθηκε βράχος και βοήθησε τα παιδιά να τελειώσουν το Δημοτικό. Όμως, οι Τούρκοι σιγά σιγά την έδιωξαν και αυτή. Αναγκάστηκαν πολλοί κάτοικοι να φύγουν. Στο χωριό τελικά έμειναν 30 με 40 εγκλωβισμένοι.

Η κατάσταση δυσκόλεψε όταν άρχισαν να φέρνουν Τούρκους εποίκους για να τους εγκαταστήσουν στα σπίτια των Ελληνοκυπρίων. Οι Τούρκοι υποσχέθηκαν στους εποίκους ότι θα τα βρουν όλα έτοιμα και δε θα χρειαστεί να δουλεύουν. Όταν αναγκάστηκαν να δουλέψουν άρχισαν να τα βάζουν με τους δικούς τους, τους Τούρκους, τότε βελτιώθηκαν και οι σχέσεις τους με τους Ελληνοκυπρίους. Κατάλαβαν και αυτοί πως και εμείς  είμαστε θύματα και δεν έχουμε κάτι μαζί τους.  

Η μητέρα του Πατέρα Ισαάκ βρίσκεται ακόμα εγκλωβισμένη στα κατεχόμενα, ενώ τα αδέλφια του βρίσκονται όλα στις ελεύθερες περιοχές. Μετά το Λύκειο σπούδασαν, έκαναν τις οικογένειές τους και ο καθένας ακολούθησε το δικό του δρόμο.

Μας εξηγεί πως τον δρόμο της ιεροσύνης τον επέλεξε από μικρός. Ήθελε να γίνει ιερέας. Όταν πήγε για σπουδές στη Θεσσαλονίκη αντιλήφθηκε την κλίση του προς τον μοναχισμό και έτσι έγινε μοναχός. 

Η εκκλησία του χωριού της Αγίας Τριάδας λειτουργούσε μετά από άδεια που έπαιρναν από τους Τούρκους στη γιορτή του Αγίου Πνεύματος και στο μνημόσυνο του πατέρα του. Αργότερα, το 2003, όταν ανοίχτηκαν τα οδοφράγματα, επέτρεψαν σε έναν συνταξιούχο ιερέα χωριανό να πηγαίνει από τις ελεύθερες περιοχές, για να λειτουργεί την Εκκλησία. Όταν ο ιερέας  δεν μπορούσε πλέον να λειτουργήσει, ο Πάτερ Ισαάκ και ο αδελφός του ζήτησαν να λειτουργούν αυτοί την εκκλησία τουλάχιστον δύο φορές τον μήνα. Έτσι βλέπουν και τη μητέρα τους που παραμένει εγκλωβισμένη.

Ο πατέρας Ισαάκ ανάφερε πως μετά από τόσα χρόνια νιώθει θυμό και παράπονο. Αναρωτιέται πού είναι οι άλλοι λαοί, για να μας συμπαρασταθούν. Πού είναι η Ευρώπη; Μετά από τόσα χρόνια μας εξομολογείται πως δεν νιώθει μίσος εναντίον των απλών ανθρώπων, γιατί δε φταίνε αυτοί. Νιώθει μια μεγάλη πικρία για τους ισχυρούς της γης και τους πολιτικούς γιατί αυτοί φταίνε. Τα δικά τους λάθη και τις δικές τους επιδιώξεις πληρώνουν αθώοι και από τις δύο πλευρές. 

Πηγή: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΛΕΜΕΣΟΣ