Στὸν ἴδιο ἱερὸ ναό, μᾶς ἔλεγε ὁ Γέροντας, ὅτι δοκίμασε μιὰ μεγάλη συγκίνηση, ὅταν ἕνα βράδυ στὸ παρεκκλήσιο τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου καθόταν σ᾿ ἕνα στασίδι καὶ περίμενε τοὺς μαθητὲς τοῦ νυχτερινοῦ Γυμνασίου νὰ ἔρθουν γιὰ τὸ μάθημα τοῦ κατηχητικοῦ ποὺ τοὺς ἔκανε. «Πίσω ἀκριβῶς ἀπὸ τὸ στασίδι μου ήταν τοποθετημένη μιὰ μεγάλῃ καὶ ἐντυπωσιακή Εἰκόνα τῆς Παναγίας. Κάποια στιγμή.
μπῆκε στὸ παρεκκλήσιο ένα γεροντάκι ποὺ δὲν μὲ εἶδε καὶ ἄρχισε νὰ φιλάει ὅλες τὶς Εἰκόνες καὶ τελικά, ἦρθε νὰ ἀσπασθεῖ καὶ τὴν Εἰκόνα της Παναγίας ποὺ ἦταν πίσω μου. Ἔπεσε κυριολεκτικὰ
ἐπάνω μου, καὶ τότε μὲ φώτισε ὁ Θεὸς καὶ τοῦ εἶπα· «Ὁ Χριστὸς μὲ ἔστειλε. Κάθισε νὰ μοῦ πεῖς τὶς ἁμαρτίες σου». Ὁ γέρος τὸ
πίστεψε καὶ πράγματι ἔτσι ἦταν. Ἄρχισε μὲ δάκρυα νὰ μοῦ τὰ λέει ὅλα ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία. Ἔλεγε καὶ ἔκλαιγε. Ὅταν τελεί
ωσε καὶ πῆγα νὰ τὸν βοηθήσω νὰ σηκωθεῖ, εἶδα κάτω στὸ δάπεδο μιὰ λιμνούλα ἀπὸ δάκρυα. Φώναξα τὸν νεωκόρο νὰ τὰ μαζέψει με ἕνα καθαρὸ πανί, γιὰ νὰ μὴν τὰ πατήσει κανένας τὰ ἅγια αὐτὰ
δάκρυα τῆς μετανοίας. Τοῦ διάβασα καὶ τὴ συγχωρητικὴ εὐχὴ καὶ ἔφυγε. Τὴν ἄλλη μέρα. τὸ ἀνάλαφρο πλέον γεροντάκι πέθανε.
Πήγα στην κηδεία του καὶ εἶπα, χθὲς τὸ βράδυ ὁ εὐλογημένος αὐτὸς ἄνθρωπος πῆρε τὸ εἰσιτήριο καὶ σήμερα ἔκανε τὸ σίγουρο ταξίδι του γιὰ τὸν Παράδεισο. Ἔχω καὶ ἄλλες παρόμοιες συγκλονιστικὲς ἐμπειρίες καὶ γι' αὐτὸ ἀγαπῶ πολὺ τὸ σωτήριο ἔργο τῆς
Επίσης, μας είπε ὅτι «στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ὅταν με υπόδειξη του Μητροπολίτη Αλεξάνδρου λειτουργοῦσα ἕνα Μεγάλο Σάββατο καὶ κήρυξα σχετικὰ μὲ τὴν προετοιμασία γιὰ τὴ θεία
κοινωνία συνέβη καὶ τὸ ἑξῆς συγκλονιστικό. Ἀφοῦ μετάλαβε μεγαλος ἀριθμὸς πιστῶν, στὸ τέλος ἦρθε ἕνας, ὁ ὁποῖος μόλις μετέλαβε δαιμονιστηκε. Ἔπεσε κάτω καὶ ἄρχισε νὰ ἀφρίζει καὶ νὰ
βλαστημαει. Μαζὶ μὲ τὸ προσωπικὸ τοῦ ναοῦ τὸν μεταφέραμε στὸ
γραφείο καὶ ἐκεῖ τὸν βοηθήσαμε νὰ συνέλθει. Ἔπειτα, τὸν πῆρα
ιδιαίτερος καὶ μοῦ ἐκμυστηρεύτηκε ὅτι τὴν προηγούμενη ἡμέρα,
Μεγάλη Παρασκευή, ἔπεσε σὲ μιὰ θανάσιμη ἁμαρτία, ἀλλὰ, γιὰ
νὰ μὴν καταλάβει ἡ γυναίκα του ποὺ τοῦ ἐπέμενε νὰ κοινωνήσει,
τόλμησε νὰ μεταλάβει καὶ ἔπαθε αὐτὸ ποὺ ἔπαθε. Τὸν παρεκάλεσα νὰ ἑτοιμασθεῖ καὶ νὰ ἔρθει νὰ ἐξομολογηθεῖ, ὅπως καὶ
έγινε μετὰ ἀπὸ λίγες ἡμέρες. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς μετανόησε καὶ διορθωθηκε καὶ μέχρι τὸ τέλος του ήταν κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν ἔκανε τίποτε, ἂν πρῶτα δὲν μὲ ρωτοῦσε!»
Τὸν καιρὸ ἐκεῖνο, ὁ Γέροντας πήγαινε μιὰ φορὰ τὸ μῆνα στὴ Δράμα καὶ λειτουργοῦσε καὶ κήρυττε στὸν ἐκεῖ στρατιωτικὸ ναὸ τῆς
Παναγίας τῆς Εὐαγγελίστριας. Μαζεύονταν τόσοι πιστοί, ποὺ δὲν χωροῦσαν στὸν ναό. Τότε γνώρισε τὸν ἐκλεκτὸ λαὸ τῆς Δράμας, ποὺ κυριολεκτικὰ πλημμύριζε μὲ τὴν παρουσία του καὶ τὸν γύρω ἀπὸ
τὸ ναὸ χῶρο, γιὰ νὰ ξεδιψάσει πνευματικά. Στὸν ναὸ ἐκεῖνο τότε λειτουργούσε κάθε Κυριακὴ ὁ ἀείμνηστος συνταξιοῦχος ἱερεὺς παπα Κυριακός. «Ήταν ὀλιγογράμματος, ἀλλὰ πολὺ καλὸς καὶ χιουμορίστας. Μιὰ φορά, ἐκεῖ ποὺ ἔλεγε τὴν εὐαγγελικὴ περικοπή, τοὺ ἀναφέρεται στοὺς Γαδαρηνούς, ἐπίτηδες τοὺς εἶπε “γαϊδαρηνούς”. Πῆγα νὰ τὸν διορθώσω καὶ μοῦ εἶπε, τέτοιοι ποὺ ἦταν καὶ ἔτσι ποὺ φέρθηκαν στὸν Χριστό, αὐτὸς ὁ χαρακτηρισμὸς τοὺς
ταίριαζε. Καὶ ὅσοι διώχνουν τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὸ σπίτι τους καὶ ἀπὸ τὴ ζωή τους πρέπει νὰ λέγονται γαϊδαρηνοί!»
Βιβλιογραφία. Ο γέροντας Ιωακείμ. Ο μακαριστός Δίκαιος τής Ιεράς Σκήτης Προφήτη Ηλία Άγιον Όρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου