Ἀπεσταλμένος τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. ΣΤΑΡΕΤΣ ΝΙΚΌΛΑΟΣ ΓΚΟΥΡΓΙΑΝΩΦ

Ἀπεσταλμένος τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ

Ὁ ἀγαπητὸς τῆς καρδιᾶς μου Γέροντας Νικόλαος ἦταν τὰ μάτια τοῦ σώματος, ἀλλὰ ζοῦσε μεταξύ μας ὡς Οὐράνιος

ἀπεσταλμένος τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ... Δὲν ἀτένιζε τὸν κόσμο με

Πολίτης. Καὶ οἱ ἰδέες καὶ οἱ σκέψεις καὶ τὰ αἰσθήματα τοῦ Ἁγίου

Γέροντα «οὐκ ἦσαν ἐκ τοῦ κόσμου

τούτου»... Ήταν πλημμυρισμένος ἀπὸ φῶς καὶ ἡ Χάρις ποὺ γέμιζε τὴν καρδιά του

τοῦ ἔδινε τὸ δικαίωμα νὰ λέει: «ζῷ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοί

Χριστός» (Γαλ., 2.20). Καὶ ὅπου κατοικεῖ ὁ Χριστός, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει

κακία, δὲν ὑπάρχει φόβος. Κανένα κακό, καμία διαβολικὴ παγίδα

δὲν εἶχε ἐξουσία πάνω του. Ὁ Γέροντας Νικόλαος ἀφιέρωσε ἐξ ὁλοκλήρου τὸν ἑαυτό του στὸν Χριστὸ καὶ ἤδη ἐδῶ στὴν γῆ

κατοικοῦσε στὸν Παράδεισο... Ἐπειδὴ ὁ Χριστός, ὁ Σωτῆρας τοῦ

κόσμου εἶναι ὁ Παράδεισος, ἡ μακαριότητα, τὸ ἄφθαρτο Φῶς,

Μὲ τί εὐλάβεια ὁ Γέροντας ἀναφερόταν στὴν λέξη «φῶς».

Δὲν τὸ χρησιμοποιοῦσε συχνά, ἀλλὰ κυρίως ὅταν μιλοῦσε μὲ Ἁγιοπατερικὰ ἀποφθέγματα: «Φῶς ὅλης τῆς ζωῆς μου εἶναι ὁ Χριστός... Ὅλα μὲ Αὐτὸν γεμίζουν γύρω μου καὶ μέσα μου. Δίχως

τὸν Κύριο παντοῦ εἶναι σκότος καὶ ὅλα χάννουν τὸ νόημά τους».

Ὁ Γέροντας ἐπιθυμοῦσε νὰ μᾶς ἐξηγήσει, ὅτι ὁ χριστιανὸς ὀφείλει νὰ δίνει σὲ ὅλον τὸν κόσμο τὸ καλὸ παράδειγμα τῆς

Ἀγάπης... Τῆς Ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ποιήματα, τὸ ὁποῖο εἶχε γράψει στὰ στρατόπεδα, ὅταν

ἦταν εἴκοσι χρονῶν, ὑπάρχουν τὰ ἐξῆς λόγια: «Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, στὴν Οἰκουμένη χρειάζεται πάντοτε νὰ εἴμαστε ὑπόδειγμα»...

Ὅλα ὀφείλουν νὰ γίνονται μὲ ἀγάπη ἀπὸ τὴν καρδιά, ἀπὸ τὴν ἐλεήμονα καρδιὰ καὶ ὄχι μὲ «ξῦλο», ὅπως ἔλεγε ὁ Γέροντας.

Ὑπάρχει καὶ μία ῥωσσικὴ λαϊκὴ παροιμία, ἡ ὁποία λέει: «Μὲ ξῦλο δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄλλον στὸν Παράδεισο»...

Μὲ ποιό πρᾶγμα εὐαρέστησε πιὸ πολὺ τὸν Θεὸ ὁ ἀείμνηστος

Γέροντας Νικόλαος; Μὲ τὴν ἐλεήμονα, συμπονετικὴ καρδιά...

Ἔλεγε, πὼς ἡ προσευχὴ μπορεῖ νὰ ἐλαφρύνει τὴν κατάσταση τῶν

ψυχῶν στὴν κόλαση. «Ὁ Κύριος μᾶς ἀκούει, ἂν ἐμεῖς συμπονοῦμε

καὶ ἐλεοῦμε τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο καὶ περιμένει ἀπὸ ἐμᾶς τέτοια ἀγάπη καὶ ἔλεος. Καὶ μάλιστα ὁ Κύριος θὰ σᾶς ἀνταμείψει

γιὰ τὸ ἔλεος αὐτό. Ὅπως στὸ συνηθισμένο μνημόσυνο μνημονεύουν τοὺς κεκοιμημένους, εὐλογοῦσε ο Γέροντας

μπορεῖτε νὰ παρακαλεῖτε νοερὰ τὸν Κύριο γιὰ τοὺς ἀβάπτιστους νὰ τοὺς ἐλεήσει, ἔλεγε ὁ Γέροντας.» Ἀκόμη στὴν Θεία Λειτουργία, στὶς λιτανεῖες, ἐπέτρεπε νοερὰ νὰ ἱκετεύουμε τὸν Κύριο γιὰ τοὺς

μὴ ὀρθοδόξους, ἰδιαίτερα τοὺς γονεῖς. Μόνο ἀπαγόρευε νὰ δίνουμε

τὰ ὀνόματά τους στὴν Προσκομιδή, ἐπειδὴ τὰ βγαλμένα κατὰ τὴ

διάρκειά της κομμάτια, τὰ βάζουν στὸ Ἅγιο Ποτήριο...