ΤΌ ΠΆΘΟΣ

Είναι φορές που ένα πάθος

έχει μέσα μας απλώσει τόσο τον ιστό του

που έχει μαγκώσει όλες τις ενέργειες της ψυχής μας…..

Και τα συμπτώματα απ’ την εξάπλωση

τούτου του θανατηφόρου ιού 

που αφήνει στην δαγκωμένη μας ύπαρξη

είναι τόσο εμφανή…..

Όχι μόνο στο δυσκίνητο της ψυχής μας

(δεν προλαβαίνει να αντιδράσει

 πλέον άμεσα στις προσβολές του πονηρού

και η μία πτώση διαδέχεται την άλλη)…..

Νιώθεις και την σάρκα 

παραδομένη, νωχελική, ακυβέρνητο καΐκι.

Λες και κάποιος άλλος κάνει κουμάντο….

Ένα πυκνό σκοτάδι απλώνεται στο νου…..

Οι σκέψεις ακολουθούν στα τυφλά

αδιέξοδα και επικίνδυνα μονοπάτια….

Ο κόσμος γύρω σου αλλάζει όψη….

Γίνεται πιο κακός…..πιο πονηρός….

Οι άνθρωποι δίπλα σου 

από εικόνες θεού μεταμορφώνονται 

(μέσα στο σκοτεινό νου σου)

σε ένσαρκους πειρασμούς…..

Και όσο περνάει ο καιρός

και δεν δώσεις σημασία και πεις 

‘’εεε τι να κάνουμε άνθρωποι είμαστε,

 δεν είμαστε Άγιοι…..’’

 η μόλυνση θα εξαπλωθεί

 και θα σαπίσει το ‘’μέσα σου’’…..

Είναι σαν πνευματική γάγγραινα…..

Και σε όλη αυτή την εσωτερική σου μάχη

έρχονται να προστεθούν 

και εκείνες οι δοκιμασίες τις οποίες ελκύουν 

οι φερομόνες που εκτοξεύουν τα πάθη σου…..

Μάχες από μέσα….. Μάχες απ’ έξω…..

Πώς να βάλουμε αρχή 

και να σηκώσουμε ανάστημα;

Γονατίζοντας!

Ναι, ναι γονατίζοντας

(μεταφορικά και κυριολεκτικά)!

Δηλαδή προσευχόμενοι…..

Ιδιαίτερα με την ‘’ευχή’’…..

Χρειάζεται να αφήσουμε λίγο χώρο 

στον νου και την καρδιά μας

να μπει η Χάρις, το Φως Του…..

Σε όλα τα πάθη, σε όλες τις αδυναμίες

η πρώτη απάντηση είναι η προσευχή….

Όχι η προσευχή σαν λέξεις

αλλά σαν μια ένθερμη αγκαλιά

της πονεμένης ψυχής μας 

στους ματωμένους άχραντους πόδες Του..... 

Ύστερα αυτή παίρνει απ’ το χέρι

και ξεσηκώνει κι όλες εκείνες 

τις ναρκωμένες ψυχικές μας δυνάμεις κι αρετές…..

Και ξέρεις.....όσο Του μιλάμε 

τόσο θα τρελαίνεται κι ο πονηρός

αφού θα παλεύει να μας διακόψει

στέλνοντας τα δικά του παράσιτα…..

Αλλά εμείς εκεί…..γαντζωμένοι με την ‘’ευχούλα’’…..

Έχουμε τέτοιο δώρο

(την δυνατότητα να Του μιλάμε

και να αντλούμε δύναμη και χάρη)

και δυστυχώς το ''τρώει η μαρμάγκα''

στα υπόγεια της ψυχής μας......

Υ.Γ Τα λάθη 

      μας εμπνέουν λογοτεχνικά

      μακάρι να μας ενέπνεαν και στην μετάνοια.......

Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.