Μια φορά, η ηγουμένη, που χρειάστηκε να απουσιάσει για
δουλειές, άφησε στη θέση της τη μητερούλα Μαρία. Η διοικητική θέση δεν άλλαξε
τον απλό τρόπο ζωής της μητερούλας Μαρίας. Σε αυτό το μοναστήρι έφτασε ένας
προσκυνητής, ένας άρρωστος άνθρωπος. Τον δέχτηκαν στη μονή και η μητερούλα η
ίδια του έφερνε φαγητό και του μιλούσε. Από πειρασμό οι αδελφές της μονής
έβλεπαν με καχυποψία την συμπεριφορά της μητερούλας.
Όταν επέστρεψε η ηγουμένη, οι αδελφές της μονής
συκοφάντησαν τη μητερούλα Μαρία. Την κατηγόρησαν για σαρκική αμαρτία και την
έδιωξαν από το μοναστήρι. Ήταν χειμώνας τότε και έκανε κρύο. Η μητερούλα έψαχνε
για να διανυκτερεύσει, τη μια στο ένα σπίτι, την άλλη στο άλλο. Αλλά πουθενά
δεν την δεχόντουσαν. Οι άνθρωποι φοβούνταν τις Αρχές, καθώς ήταν επικίνδυνο να
δέχεσαι μοναχούς στο σπίτι σου. Η μητερούλα αναγκάστηκε για κάπου τρείς μέρες
να κρύβεται και να διανυκτερεύει κάτω από ένα μεγάλο πεύκο. Από το κρύο πρήστηκαν
τα πόδια της, δυσκολευόταν να περπατάει. Μια καλόκαρδη κυρία που την βρήκε σε
αυτήν την ελεεινή κατάσταση, την πήρε στο σπίτι της και την φρόντισε. Στη
συνέχεια, η μητερούλα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι εκείνης της
γυναίκας. Περιφερόταν, διανυκτέρευε στο σιδηροδρομικό σταθμό, όπου την βρήκε ο
γέροντας Βιτάλιος και την πήρε μαζί του.
Η άφιξη στην Γεωργία
Με την ευλογία των γερόντων της Μονής Γκλίνσκαγια, η
μητερούλα ήρθε στην Τιφλίδα. Εκεί, στον Ιερό Ναό του Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκιϊ,
άρχισε να διακονεί στο αναλόγιο.
Στην αρχή, όταν ήρθε στη Γεωργία, της έλειπε πολύ η
Ρωσία. Όλο και προσπαθούσε να φύγει. Ζήτησε την ευλογία από τον γέροντα
Βιτάλιο. Αυτός της απάντησε με ένα λογοπαίγνιο: «Μαρία, όποιος πιει νερό από
τον ποταμό Κουρά, δε φεύγει από δω». Τελικά, δεν την ευλόγησε να φύγει.
Η διορατική παρηγορήτρια μητερούλα
«Μην θλίβεσαι, Νίκα, όλα θα είναι καλά, θα είσαι εδώ και
αναγνώστρια και χοράρχης». Μετά
από ένα-ενάμιση χρόνο, επαληθεύτηκαν τα λόγια της μητερούλας
Στην αρχή, όταν διακονούσα στο αναλόγιο, μου ήταν πολύ
δύσκολο να καταλάβω τη σειρά των ιερών ακολουθών και να μάθω τους ύμνους. Και
θλιβόμουν για αυτό. Η μητερούλα τότε άρχισε να με παρηγορεί με συμπόνια: «Μην
θλίβεσαι, Νίκα, όλα θα είναι καλά, θα είσαι εδώ και αναγνώστρια και χοράρχης».
Μέσα μου σκέφτηκα: «Τι καλή που είναι η μητερούλα, τα λέει αυτά απλώς για να με
παρηγορήσει». Ήμουν σίγουρη ότι ποτέ δε θα μπορέσω να τα καταλάβω και να τα
θυμάμαι όλα. Όμως, με τη βοήθεια του Θεού και με τις προσευχές του πνευματικού
μου πατέρα Βιατσεσλάβ (Βελίτσκο), σιγά-σιγά άρχισα να τα βγάζω πέρα και, μετά
από ένα-ενάμιση χρόνο, επαληθεύτηκαν πράγματι τα λόγια της μητερούλας Μαρίας:
με τοποθέτησαν στη θέση της αναγνώστριας και του χοράρχη.
Η υπηρεσία της μητερούλας στην εκκλησία
Μερικές φορές συμβαίνει, ο άνθρωπος, στην αρχή της
διακονίας του, να μπαίνει στο ναό με φόβο Θεού και να τα βλέπει όλα με
ευλάβεια. Όμως, στη συνέχεια συνηθίζει, καθώς όλα γίνονται πλέον ρουτίνα. Έτσι,
χάνει την ευλαβική κατάσταση της ψυχής του, αρχίζουν οι ανώφελες συζητήσεις,
γέλιο, αστεία κατά τη διάρκεια της ιερής ακολουθίας και άλλα. Η μητερούλα Μαρία
σε όλα τα χρόνια παραμονής της στο ναό δε έχασε το φόβο του Θεού και ήταν για
μας ζωντανό παράδειγμα της ευλαβικής συμπεριφοράς.
Η μητερούλα μας είχε διηγηθεί ένα περιστατικό. Σε όραμα
βλέπει τον εαυτό της στο κέντρο του ναού. Οι πύλες του ιερού άνοιξαν και είδε
τον Σωτήρα Εσταυρωμένο. Ξαφνικά άρχισαν να αιμορραγούν οι πληγές στα χέρια και
στα πόδια Του. Ο Κύριος ζωντάνεψε και της απευθύνθηκε με τα ακόλουθα λόγια (δε
το θυμάμαι κατά λέξη, αλλά το νόημα ήταν το εξής): «Βλέπεις, Με σταυρώνουν πάλι
οι άνθρωποι. Μίλησαν στο ναό – έβαλαν ένα καρφί. Γέλιο και αστεία – ακόμα ένα
καρφί. Μάλωσαν – ακόμα ένα καρφί…» (και συνέχισε να απαριθμεί τις αμαρτίες που
γίνονται στην εκκλησία). Η μητερούλα Μαρία ξύπνησε με τρόμο. Τόσο πραγματική
ήταν η αίσθηση που είχε από αυτά που είδε. Η μητερούλα ήταν πολύ σοφή
πνευματικά και αντιμετώπιζε τα οράματα με επιφυλακτικότητα. Πήγε να
συμβουλευτεί τον Αρχιμανδρίτη Ραφαήλ (Καρέλιν). Ο παππούλης επιβεβαίωσε ότι
ήταν σημάδι από τον Θεό.
Η διήγησή της μας προκάλεσε πολύ μεγάλη εντύπωση. Μετά
βάλαμε στο αναλόγιο πινακίδα (για να μην το ξεχνάμε) με τα λόγια του Οσίου
Αμβροσίου της Όπτινα: «Όταν μιλάμε στην εκκλησία, ο Κύριος επιτρέπει να
πέφτουμε σε σκληρούς πειρασμούς» (εννοούνται οι συνομιλίες κατά τη διάρκεια των
ιερών ακολουθιών).
Η μητερούλα διηγούταν: «Όταν οι γέροντες της Μονής
Γκλίνσκαγια τελούσαν τη Λειτουργία, ξεχνούσαμε το χρόνο, δε νιώθαμε την
κούραση, λες και ήμασταν στον Ουρανό».
Η μητέρα Μαρία για πολλά χρόνια διακονούσε στο αναλόγιο.
Λέγανε ότι είχε πολύ όμορφη φωνή, όταν ήταν νέα. Εγώ πρόλαβα τη μητερούλα, όταν
ήταν ήδη ηλικιωμένη και η φωνή της είχε αρχίσει να σπάει. Πήγαινε κάθε μέρα
στην εκκλησία για ιερές ακολουθίες. Ήταν πολύ τυπική με την ώρα. Μπορούσες να
την εμπιστεύεσαι, δεν υπήρχε περίπτωση να σε αφήσει ξεκρέμαστη. Πάντα έτρεχε
πρώτη για βοήθεια.
Τον περισσότερο χρόνο της τον περνούσε στη σιωπή. Όμως, η
σιωπή της δεν ήταν σκυθρωπή
Τον περισσότερο χρόνο της τον περνούσε στη σιωπή. Όμως, η
σιωπή της δεν ήταν σκυθρωπή. Ήταν πάντα πρόσχαρη και καλοπροαίρετη. Αν έμπαινε
σε συζήτηση, δεν αργολογούσε, αλλά διηγούταν κάτι το ψυχωφελές. Ωστόσο, ο τόνος
της φωνής της δεν είχε κάτι το δασκαλίστικο ή νουθετικό. Η επικοινωνία μας είχε
χαρακτήρα εμπιστευτικής φιλικής συζήτησης.
Στον ελεύθερο χρόνο της, η μητερούλα καθόταν στο αναλόγιο
στη γωνία και τραβούσε το κομποσκοίνι ή διάβαζε το Ψαλτήρι. Σχεδόν όλο το χρόνο
τον διέθετε στην προσευχή. Ήταν ήσυχη και απαρατήρητη.
Συνέταξε και επιμελήθηκε η Νίκα Γκριγκοριάν
Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru:
Αναστασία Νταβίντοβα
Pravoslavie.r
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου