«Η Μητέρα του Θεού με δίδαξε τι είναι η προσευχή!»
Θα ήθελα επίσης να πω λίγα λόγια για τον τρόπο που προσευχόταν. Η κατάσταση της προσευχής τον συνόδευε όλη την ώρα, ώστε η πραγματική στιγμή να ήταν πολύ αυθόρμητη και να μην ανήκε σε πρόγραμμα, εκτός από τις εκκλησιαστικές ακολουθίες που παρευρέθηκε και στις 12 το βράδυ, όταν πάντα ξυπνούσε. Ξύπνησε ξαφνικά, με τις λέξεις «Δόξα Σοι, Κύριε, δόξα Σοι! (Ptu!, ptu!)», και έτσι άρχισε η προσευχή.
Καθόταν πάντα στα γόνατά του και, με τα χέρια του ενωμένα ή σηκωμένα, συνοδευόμενος από χειρονομίες που είναι δύσκολο να περιγραφούν με λόγια, αλλά που όλοι όσοι τον είδαν να προσεύχεται μπορούν να αναγνωρίσουν, έλεγε λόγια και λυγμούς με τους οποίους δόξαζε τον Θεό, ευχαριστώντας Και προσευχόμενος σε Αυτόν για τον εαυτό του και για τους άλλους.
Κατά τη διάρκεια της προσευχής, όταν έκανε το σταυρό, μερικές φορές έφερνε το χέρι του μόνο στο μέτωπο και στο στήθος του, συνεχίζοντας το πλήρες σημείο του σταυρού μόνο αφού ο νους του είχε απομακρυνθεί από αυτό που απευθυνόταν στον Θεό. Για τον εαυτό του πάντα ζητούσε συγχώρεση και κάθε είδους σωματικές και πνευματικές αρετές, όλες στεφανωμένες από την προσευχή της νηφαλιότητας: «Κύριε, πάλι σε παρακαλώ, πάλι σε παρακαλώ, Κύριε, ψάξε, βρες και δες τη ζωή μου και αν Είμαι στο δρόμο της πλάνης προς τον εχθρό, Εσύ με επιστρέφεις στο αιώνιο μονοπάτι Σου! Ναι, Θεέ μου! (και το πρόσωπό του φώτισε!), ότι Εσύ είσαι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή, και σε Σένα υψώνουμε δόξα, στον Πατέρα και στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα, νυν και αεί και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν! Αμήν! Αμήν!".
Μερικές φορές η τελική δοξολογία αργούσε πολύ γιατί την επαναλάμβανε συνέχεια. Προσευχήθηκε με όλη του τη δύναμη, η ψυχή σου ανατρίχιασε και η καρδιά σου έσπασε. Η μεταμεσονύκτια προσευχή κράτησε πολύ. Μερικές φορές, συνέβαινε η προσευχή του να άφηνε τα λόγια και να μην ήταν πια κατανοητή, με την έννοια ότι γουργούριζε σαν μωρό στην αγκαλιά της μητέρας του. Συγκλονίστηκα από αυτά που έβλεπα και άκουσα, αλλά, παρ' όλα αυτά, ήμουν σε τόσο συντριπτική γαλήνη που άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί από την ατμόσφαιρα που με τύλιξε. Μια τέτοια προσευχή είχε προηγηθεί η αδυναμία να πει οτιδήποτε άλλο εκτός από «Κύριε!... Κύριε!...» ή «Ιησού!... Ιησού!...», συνοδευόμενη από λυγμούς.
Μια μέρα, βρίσκοντας την κατάλληλη στιγμή, προσπάθησα να τον ρωτήσω γι' αυτό, αλλά ξαφνικά τον απασχόλησε το ανύπαρκτο χνούδι στο χαλί. Μετά από μερικές διαδικασίες στις οποίες τον ανάγκασα να με κοιτάξει και να απαντήσει σε αυτό που τον ρωτούσα, του είπα στεναχωρημένος: «Γιατί είσαι κάθαρμα και δεν απαντάς σε αυτό που σε ρωτάω; Δεν βλέπεις ότι δεν σου ζητάω τίποτα, αλλά επειδή είμαι παπάς και πρέπει να μάθω κάτι τέτοιο;!...». Μετά με κοίταξε και μου είπε καθαρά: «Λοιπόν, αγαπητέ, στην αρχή, όταν ήμουν στο μοναστήρι, προσευχόμουν κι εγώ έτσι... Ναι, δεν ήταν προσευχή, αγαπητέ! Αφού αυτά, αγαπητέ, με έβγαλε έξω και άρχισα να περπατάω έτσι..., η Θεοτόκος με δίδαξε τι είναι προσευχή!». Και ξαφνικά μπήκε ξανά στον «αυτισμό» του, στρέφοντας την προσοχή του στα «χνούδια» στο χαλί, τα οποία σήκωσε προσεκτικά. «Και πώς να μην απελπίζομαι;!», είπα μέσα μου...
Ιερώνυμος. Ραφαήλ,
Μονή "Buna Vestire", Cheile Cibului, κομητεία Alba
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου