▪️ „Κάποτε πήγαμε στον πατέρα Γεώργιο στο χωριό Ζεγκλάρτσι, τότε η γιαγιά Μάρα, η γυναίκα του, είχε ήδη πεθάνει. Σταματήσαμε το αυτοκίνητο μπροστά από το σπίτι του και μπήκαμε στην αυλή. Δεν ήταν εκεί. Μας είδε ένας γείτονας και είπε ότι ο παππούς Γεώργιος ήταν στα χωράφια. Επρόκειτο να πάει να τον πάρει. Μετά από λίγο ήρθε ο πατέρας, με ρούχα εργασίας, βιαστικός. Ζητήσαμε συγγνώμη που διακόψαμε τη δουλειά του, που ερχομασταν ανά πάσα στιγμή, και αυτός, ευχαριστημένος, μας κάλεσε στο σπίτι. Μετά, καθώς καθίσαμε γύρω του, είπε: «Δεν ήρθες μόνος, σε έφερε εδώ ο Χριστός».
▪️ Όταν βρέθηκα για πρώτη φορά στο σπίτι της οικογένειας, ερχόμασταν από μια πολύωρη λειτουργία στην εκκλησία. Η γιαγιά Μάρα μας κάθισε και άρχισε να στρώνει το τραπέζι για μεσημεριανό. Περπατούσε γρήγορα. Όλα ήταν απλά τακτοποιημένα και έγινε κατανοητό ότι όλοι ήταν ευπρόσδεκτοι. Θυμάμαι τα γλυκά της γιαγιάς Μάρας: κρέμες με βραστό σιτάρι και δαμάσκηνα. Το τελευταίο τους έκτο παιδί, ένα κορίτσι με σύνδρομο Down, ήταν δίπλα μας, χαμογελώντας, αλλά μου φάνηκε ότι με κάποιο τρόπο μπήκε στο δρόμο. Και ο πατέρας είπε: «Ο Θεός ήταν ελεήμων και άφησε να κάνουμε ένα παιδί μαζί ». Είναι σαν καλόγρια για εμάς».
▪️ Όταν ο παππούς Γεώργιος μιλούσε για όσα πέρασε, έλαμπε όλος. Υπήρχε χαρά στο βλέμμα του, στην ανάσα του, στα μάτια του, ήρθε και σε εμάς. Η γιαγιά Μάρα, ανάμεσα στο περπάτημα, μουρμούρισε: «Ε, τι τους λες και τους μπερδεύεις - με ρωτάς, μένω μόνη με πέντε παιδιά, και θα γίνει παπάς...» Μου άρεσε πολύ. Η γιαγιά Μαρία που εκείνη την ώρα σκεφτόταν τη Μάρθα. Μερικές φορές τον μάλωνε. Γελάσαμε. Μερικοί από εμάς δεν είχαμε παντρευτεί ακόμα και αναρωτιόμασταν για τα συζυγικά πράγματα. Όμως εκείνη, καθώς μουρμούρισε στον εαυτό της, στάθηκε σταθερά πίσω από τον άντρα της. Απορρόφησα τα παράδοξα της οικογενειακής ζωής και άντλησα έμπνευση από τη μεγάλη υπομονή τους.
Τότε ακούσαμε ότι πέθανε η γιαγιά Μαρία. Πήγαμε να δούμε τον πατέρα λίγο καιρό μετά. Είχε καταφύγει σε ένα πίσω δωμάτιο. Τον ρωτήσαμε αν ήταν λυπημένος, αν ονειρευόταν τη νεκρή γυναίκα του. Είπε ότι δεν ήταν στεναχωρημένος και δεν την ονειρευόταν, γιατί πολύ συχνά ερχόταν κοντά του, έμπαινε «από εκεί». Ήταν μια χαρά και σε καλό μέρος. Μπορούσε να τη δει όποτε ήθελε.
▪️ Αξέχαστη ήταν η επίσκεψη του πατέρα Γεωργίου στη Βάρνα πριν από ένα χρόνο κατά την εκλογή του Μητροπολίτη Βάρνας. Μαζί του έγινε συνάντηση στο εκκλησάκι «Αγ. Αρχάγγελος Μιχαήλ» στο κέντρο της πόλης. Ένας φίλος μας, που τον έβλεπε για πρώτη φορά, κάθισε ακριβώς μπροστά του σε μια καρέκλα και στο τέλος της μεγάλης ιστορίας του την είδα να κλαίει. Είπε: «Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο άτομο».
▪️ Τώρα στα ογδόντα του
▪️ , ο παππούς Γιώργος ήταν στα πόδια του από νωρίς το πρωί. Τελείωσε τη λειτουργία στο ναό, άλλαξε τα ρούχα του και ήρθε στους καλεσμένους στο σπίτι. Κάποτε ήμασταν μαζί του στη λειτουργία και μετά μας πήγε στο σπίτι ενός γείτονα, όπου έκανε αγρυπνία με το φως των κεριών. Μας κάλεσαν για μεσημεριανό γεύμα εκεί, και ο πατέρας είπε μια μεγάλη ιστορία για το πώς έδιωξε τους δαίμονες από ένα άλλο σπίτι.
▪️ Ο πατέρας Γεώργιος ήταν ένας αδάμαστος εργάτης. Δούλευε συνεχώς σκληρά και χαμογελούσε. Αν δεν ήταν στην εκκλησία, ήταν στο χωράφι. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι ξεκουράζεται κάπου τώρα».
☦️ Μνήμη π. Γεώργη από το χωριό Ζεγκλάρτσι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου