Η ΑΓΆΠΗ ΔΕΝ ΠΕΘΑΊΝΕΙ ΠΟΤΈ.

Σήμερα συνόδεψα μια γιαγιά στο κοιμητήριο στην κορυφή του Grădinilor (το όνομα ενός νεκροταφείου στην πόλη Fălticeni).  Στα ελληνικά νεκροταφείο σημαίνει κοιμητήριο, δηλαδή μέρος όπου κοιμόμαστε μέχρι την Παρουσία (τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου).  Υπήρχε πολύς κόσμος και δάκρυα.  Έγγονια και δισέγγονα όρμησαν στο φέρετρο όπου είχε τοποθετηθεί το σώμα της Ναταλίας, εξουθενωμένο από το βάρος τόσων χρόνων κόπων και δουλειάς.  89 χρόνια και ένας πυκνός όγκος αναμνήσεων, τέτοια είναι η ζωή του ανθρώπου.  Όσο κράτησε η νεκρώσιμη ακολουθία, τα εγγόνια δεν σταμάτησαν να δακριζουν  τι ευλογία να φύγεις από αυτόν τον κόσμο κάτω από το στεφάνι της αγάπης εκείνων για τους οποίους θυσίασες νύχτες και μέρες.  Δεν είναι αυτά τα πλαστικά λουλούδια και τα στέφανα η απόδειξη της αγάπης στο πρόσωπο αυτών που φεύγουν, αλλά το μπουκέτο στεναγμών στο οποίο προστίθεται κάθε προσευχή που θα κάνουμε σε κάποια ταπεινή Λειτουργία τις Κυριακές και τις αργίες.  Ούτε περιουσίες, ούτε διδακτορικά, ούτε επιτεύγματα δεν μας συνοδεύουν, δεν θεωρούμε τίποτα δεδομένο, μόνο το πόσο έχουμε αγαπήσει και όσα έχουμε χτίσει στις ψυχές των γύρω μας.  Μόνο η αγάπη θα είναι αυτή που μπορεί να γείρει τη ζυγαριά πέρα, όχι η δικαιοσύνη και οι ταμπέλες ενός καλού χριστιανού, ότι όλοι όσοι αγαπούν δεν χάνονται στο τίποτα.  Η αναχώρησή μας είναι σαν μια ηχώ που ακούμε σε μια κοιλάδα, ακούγεται επαναλαμβανόμενα και αργότερα πεθαίνει στη βαθιά νύχτα του θανάτου.  Αύριο θα υπάρχουν λουλούδια και καραμέλες, καρδιές και υποσχέσεις, αγκαλιές και φιλιά.  Όλα έχουν τη θέση τους και τίποτα δεν είναι πιο αγνό και άγιο από την αγάπη.  Μην ξεχνάτε όμως αύριο αυτούς που δεν έχουμε πια, παππούδες, γιαγιάδες, γονείς, φίλους.  Από αυτούς με τους οποίους γέλασα και έκλαψα, με τους οποίους ετοίμασα έργα που δεν έγιναν ποτέ.  Ίσως μέσα σε όλο τον ενθουσιασμό του αύριο να μην ξεχάσουμε τα αγαπημένα πρόσωπα που πήραν την πτήση τους φεύγοντας για την αιωνιότητα.  Ξέρω, το Σάββατο είναι η μέρα των νεκρών, αλλά για όσους αγαπούν και έχουν αγαπήσει και είναι μεθυσμένοι από αγάπη, οι χειρονομίες δεν χρειάζονται σταθερές ημερομηνίες, γιατί η αγάπη είναι σε κάθε στιγμή που έχουμε στη γη.  Τουλάχιστον ένα κερί, τουλάχιστον ένα δάκρυ, ένα ταπεινό λεπτό για να χαρίσουμε σε αυτούς που κάποτε αγάπησαν τις 14 Φεβρουαρίου και όλες τις ημερομηνίες στο ημερολόγιο της ζωής.  Γιατί η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που δεν πεθαίνει ποτέ...