Ἄρσις, λήψις Θείας Χάριτος. Γέρων Εφραίμ Σκήτη Αγίου Ανδρέα.

Ἄρσις, λήψις Θείας Χάριτος. Γέρων Εφραίμ Σκήτη Αγίου Ανδρέα.

Ὁ ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ, ἐπειδὴ ἀσχολήθηκε συστηματικὰ μὲ τὴν ἀπομόνωσιν καὶ τὴν ἀπόλυτον σιωπὴν ἐπὶ μερικὰ ἔτη, καὶ ἔφθασε εἰς τὰ πλέον μεγάλα

μέτρα τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μετά, εἰς τὸν Μοτοβίλωφ, ἐπανέλαβεν αὐτὴν τὴν συμβουλήν «Ὁ σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς πολιτείας ἐδῶ εἰς τὸν κόσμον,

ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας, ὁ προορισμός μας, εἶναι ἡ ἀπόχτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δηλαδὴ νὰ φθάσωμε εἰς

τὸ καθ᾽ ὁμοίωσιν καὶ νὰ συντηρήσωμεν αὐτὸ τὸ καθ᾽

ὁμοίωσιν».

Ὅμως, δὲν ὑπάρχει χρόνος κατὰ τὸν ὁποῖον νὰ εἰπῇ

κανείς, «ἔφθασα καὶ σταμάτησα». Αὐτὸ εἶναι ψέμα.

Ὅσο ζῶμεν, θὰ προαγώμεθα καὶ θὰ τελειοποιούμεθα - ὅπου μᾶς εὕρῃ τὸ τέλος τῆς ζωῆς - ἐπειδὴ ὁ σκοπός

εἶναι ἐξ ἀρχῆς δεδομένος, ἡ ἀπόκτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ δέβαια, ἐννοοῦσε τὴν μονιμότητα τῆς

Χάριτος, ὄχι τὸ νὰ πηγαινοέρχεται ἡ Χάρις. Μέχρι τὴν

μόνιμον Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ Χάρις πηγαινοέρχεται εἰς ὅλους μας, δι᾿ αὐτὸ ἔχομε μεταπτώσεις καὶ

ἀλλαγὰς τοῦ ὕψους καὶ τοῦ βάθους, ὅλοι μας, ὅλος ὁ κόσμος, ὄχι μόνον οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀλλὰ καὶ οἱ μὴ Ὀρθόδοξοι. Ὅσον ἔχομε μίαν εὐφορίαν, μίαν χαράν, εἶναι ὅλα

πανηγυρικώτατα.

Καὶ λέγει κάποιος:

- ῎Ετσι νὰ νιώθω κάθε ἡμέρᾳ καὶ δὲν θέλω τίποτε.

Μετά, μέχρι νὰ τελειώσῃ τὴν πρότασιν, ἔχει γίνει ἄρσις τῆς Χάριτος.

-Τί ἔγινε τώρα; Δὲν πρόλαβα νὰ τελειώσω τὴν πρότασι καὶ ἔφυγε ὅλη ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ;

Καὶ ἀρχίζουν πάλι τὰ καβούρια, οἱ λογισμοί, πάλι

καὶ πάλι μάχη. Κι αὐτὸ ὁπωσδήποτε κουράζει καὶ ταλαιπωρεῖ. Αὐτό, ὅμως, εἶναι κάτι τὸ ὁποῖον δὲν λέγεται

πολλὲς φορὲς εἰς τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ψάχνουν οἱ

ἄνθρωποι, παρερμηνεύοντας, καὶ λέγουν:

-Πάρε ἕνα ψυχοφάρμακο, πάρε ἕνα φάρμακο, πάρε

κάτι νὰ συνέλθῃς, ἔχεις μελαγχολία, πάρε ἕνα ἀγχολυτικό.

Δὲν εὑρέθη ἕνας σοβαρὸς ἄνθρωπος καὶ νὰ εἰπῇ:

-Εχεις ἄρσι τῆς Θείας Χάριτος.

-Τί εἶναι αὐτὸ τὸ πρᾶγμα; Ποιὰ Θεία Χάρις; Ὑπάρχει Θεία Χάρις; Ακου, ἄρσι τῆς Θείας Χάριτος....

Ὅταν, ὅμως, συμβῇ αὐτό, ὁ Θεός, ὅπως λέγομε, μᾶς

βγάζει ὅλα τὰ γαλόνια κατὰ τὸ κρίσιμο ἐκεῖνο διάστημα. Πρέπει νὰ γνωρίζωμε ἀπὸ τὴν προηγουμένην

ἐμπειρίαν, ὅταν ξαναέγινε αὐτό, σὲ πιὸ μικρὸ βαθμό.

Ποιὰ εἶναι ἡ μικρὴ ἐμπειρία;

- Δὲν ξαναῆρθε ἡ Χάρις;

- Ναί, λέγει, ξαναῆρθε.

- Συγκρινομένη μὲ τὴν προηγουμένη Χάρι, ὑπάρχει

διαφορά;

Βεβαίως, λέγει.

- Ποιὰ εἶναι ἡ διαφορά;

- Ὅτι ἦλθε πιὸ πολλὴ Χάρις.

- Αρα ἦλθε προαγωγή.

ἄλλο.

Ὅταν βγάλῃ λοιπὸν ὅλα τὰ γαλόνια, τότε ἑτοιμάζει προαγωγή. Καὶ θὰ πρέπῃ νὰ ὑπομείνῃς. Ἐδῶ εἶναι.Δηλαδή, ἔχεις, ἂς ποῦμε, δύο χρυσᾶ, εἶσαι ἀντισυνταγματάρχης. Ὁ Θεός ἀντὶ νὰ σοῦ βάλῃ καὶ τοίτον τί κάθμνει; Σοῦ ἀφαιρεῖ τὰ δύο· γιὰ ἕνα διάστημα εἶσαι ἕνα τίτλο 

τὴν ὑπεροχὴν καὶ τὴν ὑπερβολὴν καὶ τὴν διαφοράν. Εἰς τιποτα, καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο βρίσκεσαι μὲ τρία. Αἰσθάνεσαι

τὸ διάστημα, ὅμως, ποὺ δὲν ἔχεις τίποτε, εἶναι ὀλίγο δύσκολα. ῎Ετσι συμβαίνει εἰς τὴν θείαν παιδαγωγικήν.

Διότι, ἐὰν εἶχες δύο καὶ μετὰ ἔπαιρνες τρία, θὰ ἤσουν

πάντα μακάριος. Εἶναι δυνατὸν ὅμως νὰ συμβαίνῃ πάντα αὐτό; Ἐμεῖς ὅλο θὰ ἀνεβαίνωμε, καὶ ἀλλοίμονον εἰς

αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν Χάρι; Ἐμεῖς θὰ κολυμπᾶμε εἰς

τὴν Χάρι... θὰ εἴμεθα τὰ χαριτωμένα παιδιὰ τοῦ Θεοῦ,

τὰ ἀγγελουδάκια τοῦ Θεοῦ, καὶ οἱ ἄλλοι θὰ εἶναι τὰ ἀπολωλότα πρόβατα..; Δὲν εἶναι ἔτσι. Τάκ, ξαφνικὰ

λοιπόν, σοῦ ξεκολλάει ὅλα τὰ γαλόνια. Καὶ τὸ θέμα

εἶναι τί κάμνομε εἰς τὴν περίπτωσιν αὐτήν.

Καὶ ἂν κανεὶς ἀπελπισθῇ καὶ μελαγχολήσῃ, δὲν γυρίζει εὔκολα ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ· ἂν ἔπρεπε νὰ γυρίσῃ σὲ

μία ἑβδομάδα, καθ᾿ ὑπόθεσιν τὸ λέγομεν, ἐπειδὴ κανεὶς

γογγύζει καὶ βλασφημεῖ καὶ θέλει νὰ αὐτοκτονήσῃ καὶ

ἀπελπίζεται καὶ παίρνει ψυχοφάρμακα, καθυστερεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἕνα μήνα καὶ δύο μῆνας καὶ αὐξάνει ὁ λογισμὸς καὶ ἐπιδεινώνεται ἡ κατάστασις. Καὶ λέγει:

- Τί Θεὸς εἶναι αὐτὸς καὶ ἔφυγεν ἡ Χάρις Του;

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ηὐξήθη, πᾶμε διὰ προαγωγήν.

Πῶς θὰ γίνῃ ἡ προαγωγή; Λέγει:

- Νὰ μοῦ δώσῃ καὶ ἕνα παραπάνω ἄστρο.

- Μὰ θὰ σοῦ τὸ δώσῃ.

-Τὰ ἄλλα δύο νὰ μὴν ἔφευγαν.

*Α, ἔτσι ἔ; Δηλαδὴ ἐμεῖς νὰ ὑποδείξωμε τὸν τρόπο προαγωγῆς. Δηλαδὴ νὰ μὴ στερηθῶμε τίποτε. Αὐτὸ

ἀκριβῶς εἶναι. Πάντα νὰ ἔχωμε τὸ φαγητό, χωρὶς νὰ αἰσθανθοῦμε ποτὲ τὸ αἴσθημα τῆς πείνης. Αὐτὸ θέλομὲν ἐμεῖς. Καὶ τὸ Εὐαγγέλιον λέγει: «Οὐαὶ οἱ ἐμπεπλησμένοι», «μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες»· βέβαια, διὰ τὴν δικαιοσύνην εἶναι αὐτά, ἀλλὰ πάλιν ἀναγράφεται ἡ λέξις «οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες».

`Ας ὑποθέσωμε ὅτι ἔρχεται τὸ διαγώνισμα. Αν δὲν

γράψω καλά, θὰ πάρω βαθμό; Ὄχι. Ἀλλὰ ὅταν ἔρχεται

τὸ ἐπίσημον διαγώνισμα τοῦ Φεβρουαρίου ἢ τοῦ Ἰουνίου, ποὺ ἐλέγαμε κάποτε, τὸ ἐπίσημον διαγώνισμα, ἐκεῖ

πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ γράψω καλά, διότι αὐτὸς ὁ βαθμὸς θὰ ὑπολογισθῇ πάρα πολύ. Δὲν εἶναι ἁπλὸ διαγώνισμα. Ὅλα τὰ διαγωνίσματα ὑπολογίζονται, ἀλλὰ

ἐκεῖνο εἶναι πιὸ ἐπίσημο· καὶ τὸ τελικόν, ἀκόμα πιὸ ἐπίσημο. Λοιπόν, ὅταν γίνεται ἡ συστολὴ τῆς Χάριτος,

ἔχωμε τὸ πιὸ ἐπίσημο διαγώνισμα. Πᾶμε διὰ προαγωγὴν τῆς τάξεως. Ἂς ποῦμε, τοῦ Ἰουνίου αἱ ἐξετάσεις.

Ἐὰν δὲν γράψῃς καλά, τί θὰ γίνῃ; Εἶναι πολύπλοκο θέμα. Οταν, ὅμως, κατέχῃς καλὰ τὸ θέμα, ξέρεις πὼς θὰ

γράψῃς καὶ καλά. Δὲν θὰ μάθωμε τώρα τὸ μάθημα.

Ὁλόκληρη τὴν ζωὴν τί κάμνομε; Τὸ κατέχομε τὸ μάθημα καὶ γράφομε καὶ ἀριστεύομε καί προχωροῦμε. Μόνον ἔτσι. Σὲ γνωστὸ κομμάτι θὰ γίνῃ ἡ ἐξέτασις.

Καὶ ἂν ἀποτύχωμε; Ἐδῶ βλέπομε πόσο πολὺ ἐδοκιμάσθη ὁ ἅγιος Ἰώβ· δὲν συναντοῦμε ἄλλο περιστατικὸν λόγο 

εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην, ὅπου ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς νὰ

καθαρίζῃ καὶ νὰ ἐγκωμιάζῃ, μπροστὰ εἰς τὸν σατανᾶ,

Θεοσεβής, εὐλαβής, θεάρεστος, ὑπομονετικός... εἰς τὸν

ἄλλον ἄνθρωπον, Ἅγιος, ἄμεμπτος, δίκαιος, τέλειος,

σατανὰ τὸν ἴδιο, δηλαδή, πρόκλησις. Ὅπως θὰ ἐλέγαμε

εἰς τὸν ταῦρον:

Κοίταξε αὐτὰ τὰ κόκκινα πανιά...

Καὶ λέγει τώρα ο ταῦρος:

- Σὲ ποιὸ νὰ χτυπήσω πρῶτα; Γιὰ δεῖξτα ὅλα καὶ μετὰ

θὰ σοῦ δείξω ἐγώ. Ὅλα μὲ τὴν σειρὰ θὰ τὰ πάρω.

Δὲν εἶναι τόσο εὔκολο. Εἶναι πρόκλησις.

Καὶ ὁ σατανᾶς λέγει:

Εντάξει, δός μου τὴν ἄδεια νὰ τὸν πειράξω καὶ

μετὰ νὰ δῇς, πῶς θὰ πᾶνε ὅλα περίπατο. Στὴν ἄκρη θὰ πᾶνε.

Ὁ Θεὸς γνωρίζοντας ὅμως, τοῦ ἔδωσε τὴν ἄδειαν,

ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἦτο δεδοξασμένος καὶ χαρισματοῦχος.

Καὶ μετὰ παρέμεινε εἰς τὴν Ἱστορίαν ὡς τέκνον ἀπολύτου ὑπομονῆς. Ἰώβειος ὑπομονή. Διότι εἰς τὸ διάστημα

τῆς ἀσθενείας ἐδοκιμάσθη καὶ ἡ ὑπομονὴ αὐτή, διὰ τὴν

ἄρσιν τῆς Χάριτος. Δὲν εἶναι τόσον εὔκολον. Ὅταν

ὅλοι τοῦ ἔλεγαν:

- Γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου ὑποφέρεις.

Κι αὐτὸς ἔλεγε:

- Εντάξει, ἀφοῦ οὐδείς ἀναμάρτητος, θὰ ἐλέγαμε,

ἀλλὰ ἡ συνείδησις δὲν μὲ ἐλέγχει σὲ κάποια ἁμαρτία,

δὲν ἔχω πρόβλημα, ἡ συνείδησις δὲν τύπτει πουθενά.

Δὲν ἔκαμνε αὐτὸς κάτι καὶ νὰ τιμωρηθῇ. 

Καὶ βέβαια, εἰς αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ὁ ἄνθρωπος

ὑπομένει πιὸ ἐλαφριά. Δὲν ἔχει καὶ τὸν ἐσωτερικὸ σταυρὸ τῆς συνειδήσεως. Δι᾿ αὐτὸ ἐδοξάσθη καὶ δοξάζεται

μέχρι σήμερα. ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως,