Ο ευσεβής μας έδωσε πολλά μαθήματα ταπείνωσης. Ήμουν με μια κυρία σε μια εκκλησία, ήρθε ο Σεβάσμιος και κοίταξε τις μπότες της. Της λέει: «Πού τα πήρες αυτές τις μυτερές μπότες, καλή μου; Δεν φοβάσαι, αγαπητέ, όταν θα παίξεις ποδόσφαιρο ότι θα σπάσεις την μπάλα με αυτές τις αιχμές;». Γέλασα, γέλασε κι αυτός και μου είπε: «Έτσι είναι, αγαπητέ, που έχει άσχημες μπότες;». Μετά κοίταξα τις μπότες μου και είπα. «Κοίτα, δεν έχουν καρφιά, είναι κανονικές! Εκείνη μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο, αλλά εσύ όχι!». Έπειτα συνέχισε: «Άκου, αγαπητέ, άφησε την περηφάνια σου, για να δεχτεί ο Κύριος τη θυσία που κάνεις όταν δίνεις για το χτίσιμο των εκκλησιών! Μέχρι τότε δεν το καταλαβαίνεις!».
Μας άφησε εκεί και εκείνη η κυρία με ρώτησε: «Πώς ξέρει αυτός ο τύπος ότι είμαι ιδρυτής εκκλησίας;». Της απάντησα: «Σου είπα ότι σε φέρνω στον άνθρωπο του Θεού! Μη με ρωτήσετε πώς το ξέρει!».
«Πώς τολμάς, αγαπητέ μου, να ξεχάσεις να προσευχηθείς για φαγητό;»
Έφαγα με τον Ευσεβή. Υπάρχουν καταστάσεις στις οποίες ξεχνάω και υπάρχουν καταστάσεις στις οποίες δεν ξεχνάω να προσευχηθώ. Εκείνη την περίοδο, σαφώς, ήμουν χαλαρός στην προσευχή, είτε πριν είτε μετά το φαγητό.
Αφού έφαγα, ο Σεβασμιώτατος με αγκωνιά, σαν σπρωξιά με τον ώμο: «Τζοάι, αγαπητέ! Πώς ξεχνάς, αγαπητέ; Πώς ξεχνάς, αγαπητέ μου, να προσευχηθείς για φαγητό; Πώς ξεχνάς να ευχαριστείς τον Θεό; Αλλά μην ξεχνάς, αγαπητέ!». Δεν είχε τρόπο να καταλάβει ότι παραμελούσα την προσευχή! Ήταν σαν ένα κρύο ντους! Κάθε φορά που τρώω, έχω την εντύπωση ότι ο Ευσεβής με σπρώχνει να προσευχηθώ!
Maria Oros,
Oradea
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου