5 Απριλίου – Πριν από 54 χρόνια, Schema-nun Sevastiana (Leshcheva) /1878 – 04/05/1970/ εκοιμήθη!

 5 Απριλίου – Πριν από 54 χρόνια, Schema-nun Sevastiana (Leshcheva) /1878 – 04/05/1970/ εκοιμήθη!

Ήταν η Schema-nun Sevastiana, μαζί με την ευλογημένη γερόντισσα Schema-nun Olga (Lozhkina) /†01/23 /1973 / , λίγο πριν την έναρξη του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, που κλείδωσε τη Μόσχα» Όταν άρχισε ο πόλεμος, ο εχθρός έτρεχε προς τη Μόσχα, η μητέρα είπε με σιγουριά στους πιστούς: «Η Μόσχα είναι ένα μυαλό στο λουκέτο. Και η Μόσχα βρίσκεται υπό λουκέτο. Οι εχθροί δεν θα μπουν σε αυτό. Δεν θα πλησιάσουν καν στο Ryazan, υπάρχουν τόσο μεγάλοι πυλώνες εκεί!» Το βράδυ, με προσευχή, μαζί με την μοναχή Όλγα, ξεκίνησαν από ένα σημείο σε διαφορετικές κατευθύνσεις κατά μήκος του Garden Ring, αφού συναντήθηκαν, βγήκαν στο Boulevard Ring και κατευθύνθηκαν πάλι ο ένας προς τον άλλο. Γεννήθηκε στη Mikhailovskaya Sloboda, όχι μακριά από το Bronnitsy. Στις αρχές του εικοστού αιώνα έγινε δεκτή στο μοναστήρι της Μόσχας All Saints Edinoverie, που ιδρύθηκε με διάταγμα του αυτοκράτορα Αλέξανδρου Β' /†1881/, με την ευλογία του Αγίου Φιλάρετου της Μόσχας /†1867/. Την ημέρα που ήρθε στο μοναστήρι, ένας πλούσιος έμπορος δώρισε απλόχερα το μοναστήρι. Η μακαριστή γερόντισσα Νυμφοδώρα, που ζούσε τότε στο μοναστήρι, είπε: «Με αυτην την αρχάριο, ο Κύριος μας έστειλε πλούτη». Αποκαλύφθηκε στην διορατικη ότι στο εγγύς μέλλον η μητέρα θα ήταν η άξια διάδοχός της. Την πήρε στο κελί της και της έμαθε η ίδια τη μοναστική ζωή. Το μοναστήρι φημιζόταν για τη σφοδρότητα της μοναστικής ζωής, καθώς και για τους ασκητές και τους γέροντες. Ανάμεσά τους, οι πιο γνωστές είναι: η μητέρα Νυμφοδώρα, η ανιψιά της - μητέρα Ολυμπιάδα και μητέρα του Σεβαστιανού. Επί 28 χρόνια, η μητέρα εργάστηκε στο μοναστήρι και αντιμετώπιζε με εξαιρετική επιμέλεια όλες τις υπακοές που της είχαν ευλογηθεί. Επιπλέον, διέφερε από τις υπόλοιπες καλόγριες ως προς τη σπουδαία εργασιακή της ηθική. Στον ελεύθερο χρόνο της από την υπακοή, η μητέρα τακτοποιούσε τους τάφους του κοιμητηρίου της μονής. Στο μοναστήρι έλεγαν ότι τώρα ήταν η μακαριστή Σεβαστιανή που έκανε τα πάντα, αφού κανείς άλλος δεν έκανε αυτή τη δουλειά, και έπλυνε ακόμη και τα ξύλινα μονοπάτια που είχαν στρωθεί από τα κελιά στο ναό, για τα οποία την αποκαλούσαν ευλογημένη. Σε όλη της τη ζωή ήταν σοβαρή και σιωπηλή, δεν της άρεσαν οι συζητήσεις και τα αστεία, ήταν πάντα στην προσευχή και στην εργασία, για τα οποία από τον Κύριο ήταν προικισμένη με πνευματική σοφία από μικρή και έδινε συμβουλές και οδηγίες στους ανθρώπους. Λίγο πριν την επανάσταση, η οξυδερκής πρεσβυτέρα Νυμφοδώρα προέβλεψε ότι οι μοναχές θα έπρεπε σύντομα να φύγουν από το μοναστήρι της πατρίδας τους - πήρε μια σκούπα και άρχισε να οδηγεί όλες τις μοναχές του μοναστηριού στην πλατεία μπροστά από το ναό. Όταν κυβερνητικοί αξιωματούχοι έφτασαν στο μοναστήρι το 1918 και ανακοίνωσαν ότι οι μοναχές έπρεπε να εγκαταλείψουν τους χώρους το συντομότερο δυνατό, οι μοναχές θυμήθηκαν την πρόβλεψη της πρεσβυτέρας.
Κάποιες μοναχές που δεν κατάφεραν να φύγουν εγκαίρως από το μοναστήρι κατέληξαν πίσω από τα κάγκελα στις φυλακές Butyrka, ανάμεσά τους ήταν και η μοναχή Σεβαστιάνα. Οι μάρτυρες έπρεπε να υπομείνουν πολλά για την πίστη τους· στη φυλακή υποβλήθηκαν σε περίπλοκα βασανιστήρια, σύμφωνα με τα λόγια της Μητέρας Σεμπαστιάνας - 

Η Μητέρα Σεμπαστιάνα θυμήθηκε ότι κάποτε στη φυλακή, μετά από ξυλοδαρμό, είδε ξαφνικά με το πνευματικό της βλέμμα τα γεγονότα που διαδραματίζονται σε διαφορετικές στιγμές σε διαφορετικές χώρες. Από τότε, έχοντας ανταμειφθεί με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος: τη διορατικότητα και το χάρισμα της θεραπείας, η ηλικιωμένη γυναίκα άρχισε να βοηθά τους ανθρώπους.

Στο κελί μαζί της ήταν μια νεαρή γυναίκα που από απελπισία ήθελε να αυτοκτονήσει. Οι σκέψεις της γυναίκας ήταν ανοιχτές στην οξυδερκή ηλικιωμένη γυναίκα, κατάφερε να την πείσει να μην καταστρέψει την ψυχή της, είπε ότι ο Κύριος της είχε αποκαλύψει ότι και οι δύο θα απελευθερωθούν σύντομα, της ζήτησε να κάνει υπομονή μόνο μετά από τρεις ημέρες και διαβεβαίωσε της ότι θα ήταν η πρώτη που θα αποφυλακιζόταν. Έτσι έγινε, τρεις μέρες αργότερα η γυναίκα αφέθηκε ελεύθερη και μια εβδομάδα αργότερα η ηλικιωμένη γυναίκα.

Μετά την απελευθέρωσή της, η μοναχή Σεμπαστιάνα επέστρεψε στο μοναστήρι της πατρίδας της, όπου συνάντησε τη Μητέρα Ολυμπιάδα, η οποία της είπε ότι η πνευματική της μητέρα πέθανε. Πριν από το θάνατό της, η Γερόντισσα Νυμφοδώρα της είπε να μην φύγει από το μοναστήρι, αλλά να περιμένει τη μοναχή Σεβαστιάνα να επιστρέψει στη φυλακή της· την ευλόγησε μόνο να πάει στο χωριό για να επισκεφτεί έναν συγγενή, έναν ιατρό και να ζητήσει πιστοποιητικό. ότι ήταν «τρελή», για να μην οδηγηθεί στη φυλακή.

Με τις προσευχές της πνευματικής της μητέρας, η Μητέρα Ολυμπιάδα δεν συνελήφθη· περίμενε να επιστρέψει η μοναχή Σεβαστιάνα και πήγαν μαζί να αναζητήσουν νέο καταφύγιο. Στο δρόμο, συνάντησαν έναν γνωστό της μοναχής Sebastiana, η οποία τους βοήθησε να κανονίσουν τη στέγαση. Με την πάροδο του χρόνου, εγκαταστάθηκαν σε ένα ξεχωριστό δωμάτιο όχι μακριά από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, στη Rogozhskaya Sloboda.

Η μητέρα προσπαθούσε να είναι στο ναό κάθε μέρα για να μην είναι κλειστός, τηρούσε την τάξη, τον φύλαγε και παρακολουθούσε τη νύχτα.

Η Γερόντισσα Σεβαστιανή είχε μια εκπληκτικά θερμή σχέση με τον Παναγιώτατο Πατριάρχη Τύχωνα /†1925/, της έστειλε συγχαρητήρια και δώρα για τις γιορτές. Το καλοκαίρι του 1922, όταν ο Άγιος Τύχων βρισκόταν σε κατ' οίκον περιορισμό, η ηλικιωμένη γυναίκα, απαρατήρητη από κανέναν τη νύχτα, παρακάμπτοντας τους φρουρούς, ήρθε στο μοναστήρι του Ντονσκόι στον Πατριάρχη Τύχων με πέντε καρβέλια ψωμί.

Εκείνο το βράδυ, ο Σεβασμιώτατος δεν κοιμήθηκε, γυρνώντας στον υπηρέτη του κελιού του Ιακώβ /†1924/, είπε: «Πώς θέλω ζεστό ψωμί, αν το ήξερες!».

Ο Τζέικομπ, ανασηκώνοντας τους ώμους του, απάντησε: «Πού μπορώ να το πάρω, υπάρχουν φρουροί τριγύρω, είναι νύχτα, κανείς δεν θα με αφήσει να βγω, και πού μπορώ να το πάρω; Παναγιώτατε, τρεις ώρες και τριάντα λεπτά…» Σε απάντηση άκουσα: «Yashenka, είναι ήδη στο κατώφλι, ανεβαίνει τις σκάλες».

Ο υπάλληλος του κελιού πήγε στην πόρτα, την άνοιξε και κοίταξε έκπληκτος τη γριά που πλησίασε την πόρτα. Ο Πατριάρχης ευλόγησε τγν διορατική δέχτηκε με ευγνωμοσύνη το ψωμί και είπε: «Μητέρα Σεβαστιανη  ας μην είναι κλειστές οι πόρτες σου από όλους τους θλιμμένους».

Η πράος ηλικιωμένη γυναίκα είπε ότι ταλαιπωρήθηκε στη φυλακή για τρεις μήνες, ο Πατριάρχης την παρηγόρησε: «Υπόσχομαι ότι ούτε ένα εχθρικό χέρι δεν θα σε αγγίξει».

Με τις προσευχές του Αγίου Τύχωνα, η Μητέρα Σεβαστιανή δεν συνελήφθη πλέον στα χρόνια των σκληρών διωγμών· έζησε σε βαθιά γεράματα: δόξασε τον Κύριο μέχρι την τελευταία της πνοή και άφοβα βοηθούσε τους ανθρώπους που υποφέρουν.

Η γερόντισσα φρόντιζε πνευματικά ιερείς, μοναχούς και λαϊκούς. Είναι γνωστό ότι λίγο πριν από τον πόλεμο ήρθε σε αυτήν ο Γκεόργκι Κωνσταντίνοβιτς Ζούκοφ. Εκείνη την εποχή, πολλοί από το περιβάλλον του υπέφεραν· ο μεγάλος στρατιωτικός ηγέτης δεν ήταν σίγουρος ότι θα έμενε ελεύθερος και αν θα μπορούσε ακόμα να υπηρετήσει την Πατρίδα του. Η γριά τον παρηγόρησε: «Όλα θα πάνε καλά, η νίκη σου θα είναι!»

Με τις προσευχές της οξυδερκούς γερόντισσας Σεβαστιάνης θεραπεύονταν οι άρρωστοι από σωματικές και ψυχικές παθήσεις, με την ευλογία της δημιουργήθηκαν γερές Ορθόδοξες οικογένειες, με τη σοφή πνευματική της καθοδήγηση οι άνθρωποι πήραν τον Αληθινό Δρόμο και καθαρίστηκαν από τις αμαρτίες με μετάνοια και προσευχή.

Μια μέρα ήρθε σε αυτήν ένας ασθενής, τον οποίο οι γιατροί συμβούλεψαν να πάει επειγόντως στο νοσοκομείο - υπέφερε από χολολιθίαση και ηπατική νόσο.

Η οξυδερκής ηλικιωμένη κυρία είπε ότι δεν θα χρειαζόταν χειρουργείο, δεν χρειάζεται να αφαιρεθούν οι πέτρες, θα έβγαιναν μόνες τους. Της συμβούλεψε να πάει να προσευχηθεί στον ναό της Αναλήψεως του Χριστού στο Σοκολνίκι, να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει εκεί. Η άρρωστη έκανε τα πάντα και ως εκ θαύματος, με τις προσευχές της ηλικιωμένης γυναίκας, θεραπεύτηκε. Όταν βγήκαν οι ασυνήθιστα μεγάλες πέτρες, ήρθε να ευχαριστήσει τη μητέρα της. Το ταπεινό βιβλίο προσευχής έλεγε: «Είμαι θνητός και αμαρτωλός άνθρωπος. Μητέρα, η μητέρα κάθεται - αυτό είναι όλο, αλλά ο Κύριος βοήθησε. Πηγαίνετε να δείξετε στους γιατρούς σας να δοξάσουν και αυτοί τον Θεό που κάνει θαύματα».

Σύμφωνα με τις ιστορίες των πνευματικών τέκνων του πρεσβυτέρου, πολλοί άρρωστοι, μετά από συμβουλή της μητέρας τους, πήγαν στο Σοκολνίκι για να ζητήσουν από τη Μητέρα του Θεού θεραπεία μπροστά στη θαυματουργή εικόνα της Ιβήρων.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία της πνευματικής κόρης της μοναχής Σεβαστιάνας, μια μέρα, όταν στράφηκε στη γερόντισσα για βοήθεια, έλαβε την ευλογία να διαβάζει καθημερινά έναν ακάθιστο στον άγιο μάρτυρα Τρύφωνα. Εκτελώντας ευσυνείδητα υπακοή, σύντομα έλαβε αυτό που ζήτησε.

Πριν από το θάνατό της, κληροδότησε στα πνευματικά της παιδιά να ζητήσουν βοήθεια από την μοναχή Όλγα (Λοζκίνα) /†01/23/1973/.

Πριν πεθάνει, η ηλικιωμένη γυναίκα είπε: «Θα έχω έναν τέτοιο σταυρό, δεν υπάρχει τίποτα σαν αυτόν σε όλο το νεκροταφείο!» Μετά τον θάνατό της, τα πνευματικά της παιδιά έφτιαξαν έναν μεγάλο όμορφο σταυρό από μη σιδηρούχα μέταλλα και τον τοποθέτησαν στον τάφο της.

Η μοναχή Schema Sevastiana είναι θαμμένη στο νεκροταφείο Rogozhskoe, όχι μακριά από την πύλη. Μέχρι σήμερα πολλοί πιστοί έρχονται στον τάφο της· υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για την προσευχητική βοήθεια του ασκητή, περιπτώσεις θεραπείας ακόμη και σήμερα.